De 4e stad van de VS

Na een droomloze slaap ben ik wakker. Klaarwakker zelfs. Nee he. De wekker staat op 5:42 uur. Toch jetlag verschijnselen? Ik blijf nog wat liggen maar het lukt me niet meer om in slaap te vallen. Dan maar eruit. Zes uur des ochtends. Ik zet koffie met een soort senseo-achtig apparaat en het is nog te drinken ook! Ze leren het nog wel, die Amerikanen! Even de spullen bij elkaar zoeken, Facebooken, WhatsAppen, Nu.nl checken en op zoek naar een ontbijtlocatie. Ik loop naar buiten, het hotel uit, en mijn bril beslaat. Dat komt natuurlijk ook door de airco in het hotel, maar toch. Het is nu al warm. Dezelfde warmte als in New Orleans. Dat belooft wat. Het is zaterdag en de meeste eetgelegenheden gaan pas om 10:00 uur open. Ik loop wat verdwaasd rond om 7:00 ’s ochtends, en kan niks vinden.

Terug naar Hotel Magnolia. En ja, ze serveren breakfast! Niet aan gedacht…. Even naar links lopen en dan zie je het vanzelf, zegt de iets te breed glimlachende receptioniste. En ja, daar is de ontbijt locatie. TL licht. Paar hoge tafeltjes en krukken en wat lage zitgelegenheden. Een soort ‘buffet’, maar er is niemand. Hoe werkt dit? Gewoon maar pakken en dan afwachten? “Ik stond zelfs in dubio, maar nam geen enkel risico” komt in me op. Vaak kun je sowieso gratis koffie pakken. Al had ik er al eentje op, dan nog maar een bakkie. Gewapend met een te grote beker ga ik aan een tafeltje zitten.

En daar komt Lorena. Uit Guadalajara, Mexico. Bijzonder hartelijk en aardig, en jeetje het is pas half acht ’s ochtends. Koffie en melk en beleg is gratis, maar je betaalt wel voor de croissants en de muffins en bagels. Ik raak aan de praat met Lorena. Over Trump, over de Muur (die er volgens haar niet gaat komen). Over de verschillen tussen Mexico en Amerika. En dat Texas ooit even van Mexico is geweest. Een vrij diep gesprek voor deze morgen! Ach, zegt ze, het maakt voor haar niet uit, ze is gelukkig hier in de USA en ze heeft een geweldige baan. Ik kijk haar verbaasd aan en vraag wat ze er zo leuk aan vindt. Ze denkt even na, en zegt dan dat ze het zo mooi vindt om mensen die net wakker zijn blij te maken, zij zorgt ervoor dat ze een geweldig ontbijt hebben en dat ze tevreden aan de dag beginnen. Op mijn beurt zeg ik dat ik onder de indruk ben van wat ze zegt en krijg een prachtige Mexicaanse glimlach van haar. Terwijl ze een nieuwe gast gedag zegt, het wordt gelukkig drukker in de ontbijtzaal, realiseer me dat ik geeneens Spaans met haar heb gesproken…

Het voordeel van zo vroeg wakker zijn is dat je genoeg tijd hebt om relaxt alles te doen. De Houston Hop-on Hop-off sightseeing tour vertrekt pas om 10:00 uur dus dat komt helemaal goed. Ik pak mijn rugzak in. Foto- en videocamera, statief, selfiestick (zo gaat dat) en wat proviand en water, dat ik had meegenomen vanaf het ontbijt. Ik besluit om mijn spijkerbroek te vervangen door een korte broek. Het is nog warmer, de zon brandt fel en het zou me niet verbazen als we rond de dertig graden zitten.

De ‘bus’ blijkt niet meer dan een soort open truck te zijn, maar dat geeft helemaal niks. De gids heet Antonio en we klikken meteen. Ik weet niet wat dat is, maar ik heb dat altijd al gehad. Met Max in Indonesië, met Erdo in Guatemala en nu met Antonio. Hij vertelt erg leuke dingen terwijl we door Houston rijden.

Houston is dus de 4e stad van de VS. Na New York, Los Angeles en Chicago. Downtown Houston is uitstekend te lopen en best klein, maar ‘greater Houston’ is net zo groot als het land Singapore. Met meer dan 6 miljoen inwoners. We horen interessante dingen. “Wat valt je op als je Houston vergelijkt met de top 3?”, vraagt Antonio. Het is groener, dat zagen we al. Veel bomen en struiken dwars door de stad. Maar: het meest opvallende is dat er bijna niemand over straat loopt overdag. Dit vanwege de hitte, en dus zijn er heel veel ondergrondse tunnel verbindingen die meer dan 90 ‘blokken’ met elkaar verbinden!

We passeren de ‘2 billion dollar skyline’ van Houston. Bestaande uit olie- en energiemaatschappijen, hotels en theaters. En natuurlijk parkeergarages. Texas heeft zes verschillende vlaggen gehad: Spanje, Frankrijk, Mexico, de onafhankelijke republiek Texas (Tejas), de geconfedereerde staten van Amerika en uiteindelijk de USA. Antonio zegt dat pretpark Six Flags daarnaar is vernoemd. Hij maakt meer grapjes. “Wat is de top 3 van talen in Texas”? 1. Engels 2. Spaans. 3. Texaans (in werkelijkheid Chinees Mandarijn). We rijden downtown uit en komen door midtown, een opkomende buurt. Vooral populair bij young professionals. Veel restaurants, Texanen gaan graag uit eten zegt Antonio. Ongeveer 11.000 restaurants vind je in Houston.

We maken een stop bij het monument voor generaal Sam Houston de eerste president van de onafhankelijke republiek Texas. Op 21 april werden de Mexicanen verslagen bij in de Slag bij San Jacinto (mijn hotel kruist San Jacinto Street). Overigens lees ik op wikipedia dat de Republiek Texas alleen erkend werd door de VS, Frankrijk, de UK en…Nederland. Het monument is indrukwekkend. Antonio verteld nog een paar bijzondere details. De generaal wijst met zijn rechterhand richting de San Jacinto rivier, waar hij uiteindelijk de slag zou winnen. Daarnaast zie je het paard met twee benen in de lucht, dat typeert dat er is gestreden voor de vrijheid. Want het paard houdt zijn benen in de lucht omdat hij gewond is, voor de strijd. Ik vond het een beetje vergezocht, maar ach, zo gaat dat.

Terug in hotel. Even rust. Het is echt heel warm buiten, en ik was alweer helemaal bezweet. Even een half uurtje relaxen, dat doet me goed. Ik luister naar mijn playlist “Road Trip 2017” op Spotify. Heerlijk. Dan begint de zoektocht naar een gitaartje die ik hier goedkoop op de kop wil tikken zodat ik die kan gebruiken voor mijn jamsessie in Austin over een paar dagen. Southpaw Guitars staat hoog aangeschreven als ik het internet mag geloven. Het is 20 minuten rijden vanaf het hotel. In de auto luister ik naar ZZ Top. Opgericht in Houston. Dus vandaar. Begonnen als bluesband, en ik luister dan ook graag naar hun vroegere albums als Tres Hombres, Tejas, Degüello en Fandango. Maar een klassieker als Sharp Dressed Man doet het natuurlijk ook altijd goed.

Southpaw Guitars is een leuke winkel, met heel veel linkshandige gitaren. Dus dat zit wel goed. Maar de prijzen niet, 500 dollar is het minimum. De twee gasten die er werken tonen niet bepaald veel interesse in me. Ik kijk wat rond, maar de prijzen vallen me erg tegen. En ik twijfel ook of ik een elektrische of akoestische gitaar moet kopen. Ga ik echt naar een jamsessie in Austin? En zo ja, kan ik misschien daar iets regelen met een linkshandige gitaar? Vast wel. En Francisca, bij wie ik een Airbnb heb geboekt in Laredo, vroeg of ik mijn gitaar mee wilde meenemen. Maar ja, om nou voor haar 500 dollar (424 euro) uit te geven. Wat ik dan wel mooi vind: ik zeg eerlijk tegen de man dat de prijzen wat te hoog liggen voor me en dat ik daarom helaas weer ga. Zijn reactie: “Never mind. Take care. Thanks for passing by”.

Rond kwart voor drie rij ik terug en ja hoor, vanaf 15u gewoon file richting downtown. Zo gaat het. Naast mij een werkelijk prachtige ‘latina’. Ik heb inmiddels Rush op staan. Natuurlijk Rush. De band waar ik al zo lang fan van ben. Hun album “Power Windows” is de ultieme travel cd. Ik geniet terwijl ik haar blik probeer te vangen. Het lukt. We kijken elkaar even aan en ze glimlacht. Ik glimlach terug, maar wat te doen? Niets. Want ze slaat de eerstvolgend afslag af en ik moet doorrijden richting Polk Street. Wel blijven opletten Marcel…

Bij een salad bar lekkere salade en kip gehaald en die eet ik op de hotelkamer op. En daarna is het tijd om naar het Toyota Center te lopen. De basketbal wedstrijd tussen the Houston Rockets en the Dallas Mavericks. Al bij aankomst: er staat een (echt goeie) band te spelen, allerlei mensen roepen van alles, er is een presentator met een megafoon. Dan naar binnen. Ticket akkoord, en ik mag door. Hotdog en cola. Dat hoort erbij vind ik. De dame achter de balie begrijpt me niet als ik zeg dat ik een ‘small hot dog’ wil. Nee, die hebben we niet. Alleen “long foot”.

Het is allemaal erg over de top. Het gegil en geschreeuw om me heen, terwijl er op het basketbal veld nog niet veel gebeurt. De cheerleaders zijn prachtig en energiek, dat moet ik ze nageven. Maar het is allemaal erg overdreven. Maar ja, dat is Amerika. En dan gaan de lichten uit en komen er allerlei gekleurde lichten, mensen beginnen te schreeuwen, en dan wordt het team gepresenteerd. Met epische, filmische muziek eronder. Geweldig. Naast mij zit een Koreaans-Amerikaans gezin. De twee zoontjes zijn erg fanatiek, gillen de longen uit hun lijf, papa en mama wat minder. Rechts naast me een blonde vrouw met haar Afro-Amerikaanse vriend. Mooi, al die culturen bij elkaar.
Dan volgt het Amerikaanse volkslied. Iedereen staat op. Acapella gezongen, door de ‘Houston Blues’. Ofwel: de Houston Police, bestaande uit mannen en vrouwen. Dit maakt indruk. Ik krijg kippenvel. De wedstrijd gaat bijna beginnen, de cheerleaders bewegen hun pompoms ritmisch op de hip-hop muziek die nu keihard door het Center klinkt. Yeah baby!

Eerlijk gezegd: tussen de wedstrijd door is het geweldig, erg over de top, en dat heeft iets. De cheerleaders, de mascotte, basketbal spelers die met trampolines kunsten uithalen met de basketbal en nog veel meer entertainment. Maar tijdens de wedstrijd is het nogal braaf. Bijna geënsceneerd. Je hebt een vierkwartsmaat, dus vier tellen. Op de eerste twee tellen hoor je een drumbeat. En op de 3e en 4e tel dien je hard “De-Fense” te roepen. Dit gebeurt dus als de Dallas Mavericks richting de basket van de Rockets komen. Wordt de bal dan onderschept en gaan de Rockets in de aanval, dan hoor je meteen een ander muziekje (met een keyboard en drums) en op die melodie roep je dan “Let’s go Rockets” en klap je daarna in je handen. De Cheerleaders doen hier geweldig enthousiast aan mee. Tussen de ‘quarters’ is er nog een emotioneel moment voor de ‘heroes of Harvey’. Politie, brandweer en hulptroepen worden uitgebreid bedankt voor hun hulp tijdens de overstromingen. Een staande ovatie. Schuin voor me staat een vrouw en ik zie een traan over haar wang. Zou ze iets ergs hebben meegemaakt? Veel tijd voor drama is er niet, want al gauw klinkt er weer hiphop muziek en geven de cheerleaders een fantastische show weg. Door vier mannen wordt er eentje heel erg omhoog gegooid en komt met een driedubbele salto terug, niet normaal meer. Maar toch, anders dan bij voetbal is het verder nogal ‘rustig’. Geen spanning tussen de teams. Ik zag ook geen supporters van de tegenpartij. De wedstrijd wordt uiteindeljk gewonnen door de Rockets. Terug op de hotelkamer zie ik dat ‘mijn club’ ADO uit heeft gewonnen van VVV Venlo. Ik zie de groengele supporters in het uit-vak uitzinnig van vreugde voor me…

Hoera! Eindelijk goed geslapen en op een schappelijke tijd wakker, half zeven! Vandaag is de dag dat de roadtrip officieel gaat beginnen. Twee dagen opgewarmd in Houston. En straks naar het NASA Space Command Center en via Texas City naar Galveston. En ik heb heerlijk geslapen, het is half zeven. Het begint al te wennen, dat vroege opstaan. Maar eerst een ontbijtje. En dan: on the road!