Nieuwe herinneringen maken (en oude koesteren)

Het is 21:12 uur in San Diego (06:12 de volgende morgen in NL). 2112 is een van mijn meest favoriete albums van Rush. Toeval? Nee natuurlijk niet! Net zoals we ook niet toevallig vanmiddag langs halte Middletown kwamen, en “Middletown Dreams” ook een van mijn favoriete Rush-liedjes is. Doch dit terzijde.

De voorlaatste etappe van de roadtrip USA 2017 is een feit, nog één dagje roadtrippen! 19 dagen geleden uit Houston vertrokken. Galveston, (Nederland) La Grange, Snook, Austin, San Antonio, Kingsville, Corpus Christi, Laredo, Del Rio, Fort Stockton, Kermit, Albuquerque, Roswell, White Sands, El Paso, Tombstone, Tucson, Yuma, Calexico, El Centro, San Diego….in totaal heb ik dan 4.807 kilometer gereden!!!

Zoveel indrukken opgedaan, zoveel gezien, zoveel meegemaakt. Ik voel me verrijkt, met prachtige ervaringen, herinneringen, mooie verhalen. Maar ook confrontaties met mezelf, overwinningen, me sterker voelen en het idee dat dit echt iets met me heeft gedaan. Het alleen reizen was een prachtige ervaring (met ups en ook wel een paar downs), die ik iedereen kan aanraden. Het samen met Martijn reizen was absoluut ook geweldig. We zijn wat dat betreft een uitstekend team: dezelfde (muziek)smaak, geen stress en flexibel. Zo zijn we nu allebei op onze eigen kamer, ‘ons eigen ding’ aan het doen. En dat moet gewoon kunnen.

De laatste etappe zal ons via de mij welbekende PCH (‘Pacific Coast Highway’), ofwel CA-1 langs de Stille Oceaan naar Los Angeles brengen. Of beter gezegd: Rancho Palos Verdes. Daar is het motel geboekt, daar zien we Roy en zijn familie, en daar vindt het verjaardagsfeestje plaats. Maar dat is vanaf morgen...

Vanochtend zijn we wat later dan gewoonlijk. Ik wil nog even een was doen en heb een laundry dicht in de buurt gevonden. Terwijl de was in de machine draait (‘laat maar lekker draaien, steeds weer in je wasmasjien’) haal ik ontbijt en breng die als het ware als een roomservice bij Martijn, die hier zeker verrast door is. Koffie en een soort breakfast-sandwich die een wrap blijkt te zijn. De was moet in de droger dus ik rij (2 minuten) terug. Ik lijk wel een Amerikaan, maar ik kan die was natuurlijk niet lopend meenemen….in de wasserette is het nog steeds rustig. Een ouder echtpaar staat gemoedelijk de was op te vouwen aan een lange tafel. Ze knikken naar me en glimlachen, en die glimlach beantwoord ik. Een jonge ‘latina’ (ditmaal zonder zoontje) zit op een stoel in trance naar de wasautomaat te kijken. Nog 16 minuten zie ik. Hoe houdt ze het vol. Mijn was duurt nog 20 minuten dus ik lees wat verder in ‘Oorsprong’ van Dan Brown. Speelt zich voor een groot deel in Spanje af, dus ik ben benieuwd naar de verfilming. Naast me komt een kerel zitten. AC/DC shirt aan, gescheurde spijkerbroek en uiteraard het befaamde petje wat veel Amerikanen dragen. Hij heeft een aftershave op die me bekend voor komt. Kan het alleen niet plaatsen. Ik lees door maar voel dat hij mee kijkt. Ik kijk hem vragend aan. Hij lacht en zegt:

“Dutch?”
“Yeah! How do you know”
“I lived in Rotterdam for 6 years”
“Do you speak Dutch?”
“Een beetje”

En zo raak ik in gesprek met Russell. Hij heeft een tijdje een relatie gehad met een Nederlandse vrouw en met haar samengewoond in Eindhoven. Maar het werkte niet en inmiddels is hij terug in de US, hij is nu alweer 8 jaar terug in Yuma. Hij vindt het leuk hier. Yuma is veel relaxter dan Phoenix of Tucson. Ik vertel hem dat we Tucson eigenlijk niet zoveel aan vonden. Hij buldert van het lachen. “You’re damn right, son!” Yuma is een gezellig stadje, vervolgt hij. “Je zou eens naar het Prison State Park moeten gaan. Met de ruines van een beroemde gevangenis. Vlakbij de Colorado Rivier. Nou ja, riviertje, hij is niet zo groot hoor haha!” Weer die harde lach. Hij verontschuldigt zich en zegt dat hij er van door moet. We ‘high-fiven’ en hij zegt: “Tot ziens, doei” in het Nederlands met een Amerikaans accent.

De Nissan is volgeladen. We overleggen. Inderdaad naar dat park, of toch maar door richting California? We willen Calexico nog even checken, en El Centro. En dan door naar San Diego. Helaas, sorry Russell. We zijn Yuma nog niet uit of er volgt weer een inspectie. Misschien dat het door mijn ‘Wonder Woman’ shirt komt, maar ik mag direct doorrijden. Ik zie de vlag van California (die met die beer ja) wapperen. Huh? Zijn we er al? En inderdaad, op het bord Interstate-8 staat California en niet meer Arizona.

We komen langs de ‘Imperial Dunes’. Moet aan Darth Vader denken met zijn Imperial March. Ook weer bizar, net als White Sands, hier dus zandduinen. Als dit geen woestijn is…bij de 'rest area' maken we wat foto’s, oa van een mega oversized truck die een enorme propeller van een windmolen gaat vervoeren. Wow!

Calexico is een grens-slaap-stadje. Niet veel te beleven. Het enige spannende is dat ik de verkeerde afslag neem en bijna Mexico in rij. Op tijd zie ik een bord met ‘last US exit’, dus gauw er af. Er grappig. Calexico Cal(ifornia)(M)exico ligt in California en aan de overkant van de grens ligt Mexicali Mexi(co)Cali(fornia). Je moet er maar opkomen. In Calexico stoppen we even bij de subway. Het is een uur vroeger, we hebben een uurtje winst! Het verschil met Houston is nu 3 uur, met Nederland 9 uur. Door naar El Centro, maar daar is ook weinig te doen. Een doorvoer stadje zoals ik er al zoveel gezien heb. Dan maar in een ruk naar San Diego.

De route is werkelijk prachtig. Door de bergen en langs heuvels met rotsblokken erop, rotsheuvels. Prachtige vergezichten, genieten. Martijn filmt. De Nissan brengt ons door dit adembenemende landschap en Martijn’s playlist brengt ons terug naar 1995, het jaar waarin we elkaar leerden kennen op studentenvereniging SSR-Leiden. Sash, Jennifer Lopez, Lou Bega, Ricky Martin, Chemical Brothers, Cypress Hill, Delinquent Habits, DJ Jean, etc. We zaten allebei in de ‘dixo-commissie’ en ik zie weer voor me hoe je bijvoorbeeld met het eeuwig foute ‘Mambo number 5’ de hele dansvloer vol kreeg. We halen herinneringen op aan die geweldige tijd terwijl we nieuwe herinneringen maken in het nu.

Bij een 'rest area' even een korte sanitaire stop. Om beurten, zodat we de auto in de gaten kunnen blijven houden. Ik was mijn handen. Naast mij komt een man staan en via de spiegel ziet hij mijn Wonder Woman shirt.

“Did you see the movie?”
“Yeah, I did!”
“Wow. Isn’t she the hottest woman ever? OMG she’s so fucking sexy!”

Even later zie ik de man instappen. Zijn vrouw zit naast hem. Hij knipoogt naar me en hij rijdt net iets te hard weg.

San Diego is druk. Ik moet me goed concentreren op het verkeer, is weer even wennen na de wat dat betreft rustige ritten. En na 2x verkeerd rijden komt het helemaal goed en parkeren we de auto bij Motel 6. We checken in, opnieuw twee kamers naast elkaar. Altijd gezellig. Even opfrissen, settelen en dan even bij de receptie vragen wat de dichtstbijzijnde halte van de Hop On Hop Off Bus is. Dat blijkt Little Italy te zijn, “just a few blocks away”. Maar waar is de halte? We zien wel een tram aankomen, met erop San Diego Trolley. Zou dat ‘m zijn? Op goed geluk stappen we in. Ik bestudeer het bord waar de tramroute op staat. Meteen vraagt iemand waar heen moet. Ik laat mijn ticket voor de historic Hop On Tour. Het beste kunnen we in Old Town uitstappen. Een oudere man in een rolstoel, Vietnam veteran, bemoeit zich er ook mee en zegt waar de bussen stoppen. Dit is dan wel weer zo mooi. Dat ze je meteen willen helpen. We stappen uit bij halte Old Town, maar geen Trolleys te zien. Uiteindelijk vinden we het, maar de laatste rit zit al vol. We kunnen morgenochtend mee. Dat doen we dan maar. Old Town is net als Tombstone erg op de toeristen gericht, maar we vermaken ons er prima. Terug met de tram. Ditmaal kopen we een kaartje, want op de heenweg reden we dus zwart…gelukkig niet geontroleerd. We eindigen in de Indigo Grill. Een geweldig restaurant, met een latino keuken. “Hi, my name is Maurissa and I will be taking care of you this evening”. Maurissa is een ontzettend leuke, lieve en grappige meid. Maar we hadden haar vader kunnen zijn, dus die gedachte komt niet eens bij ons op. Ze is helemaal onder de indruk van de roadtrip. Terwijl we buiten zitten, het is nog aangenaam, genieten we van het heerlijke eten. We besluiten – tegen beter weten in – om ook nog een dessert te nemen. Afvallen komt na de vakantie! Morgen het laatste stukje en dan hoef ik voorlopig even niet meer te rijden. Ook wel even fijn ;-) Time to sleep now!