laatste dag in de USA

Omdat we vanavond nog even met Richard en Roy de kroeg in gaan (dat wordt een primeur, nog nooit eerder in Los Angeles gedaan!) en ik geen inpak-stress (uno-dos-stress) wil hebben, ben ik alvast begonnen. Terwijl de radio uitzending van afgelopen vrijdag nu live wordt uitgezonden, begin ik aan het onmogelijke. Hoe krijg ik al die teringzooi mee? Maar ik toon mezelf een goed improvisator, dat heb ik wel geleerd tijdens deze roadtrip, en het past. Net, dat wel, maar het past!

En dus neem ik alle mooie herinneringen aan bijna vier weken reizen mee naar het koude Nederland. Ik hoorde dat het hagelt. Brrrr. Kan het me nog niet voorstellen. De laatste dag in California. Bijna een maand weggeweest. Indrukken opgedaan, herinneringen gemaakt, gesprekken gevoerd, mensen ontmoet. Van een soloreis, tot een duoreis tot een soort Nederlandse reunie in California. Yeah, baby!

Als ik er op terugkijk denk ik dat het soloreizen misschien wel het meeste indruk heeft gemaakt. Je beleeft het intenser, ook al kan je het met niemand delen. Niks ten nadele van mijn reisgenoot Martijn voor het tweede gedeelte of het de week met Roy, Richard en alle anderen hier in LA. Zeker niet, want die waren me ook goud waard! Maar het alleen reizen, het is een ervaring op zich. Het doet echt iets met je. Van een verkeerde dronken dame in Austin, tot prachtige gesprekken bij Francisca in Laredo, tot de familie liefde van Lynn in Galveston, de momenten dat ik helemaal alleen op een prachtige verlaten snelweg reed met lekkere muziek in de auto. Het zijn momenten die ik nooit zal vergeten. Ik verheug me nu al op het vele filmmateriaal, de foto’s en alle ‘papieren’ herinneringen die ik straks thuis mag gaan uitzoeken!

Gisterenochtend. Martijn vertrekt terug naar Nederland. De auto is zo ingeladen en voor het eerst rijden we zonder file op de ‘freeway’. Bij LAX International Airport is het wel erg druk. Ik zet Martijn af bij de KLM gate. Dat is mooi aan LAX, alle airlines staan er genoemd, dus dat is perfect. Na een ‘big hug’ bedank ik mijn reisgenoot voor de afgelopen week. Het was episch. Terwijl hij met zijn bagage de vertrekhal in loopt, vervolg ik mijn weg. Ik wil nog even naar Venice Beach. Nog even het strand van California zien. De tank is bijna leeg, dus ik tank ‘m weer vol. Van Emily geleerd dat je de slang vast kunt zetten zodat je niet de hele tijd ‘m hoeft vast te houden. Dan kan je tussendoor koffie halen bijvoorbeeld. Hahaha, rare jongens die Amerikanen!

En ja hoor. File op de I-405 richting Santa Monica, gelukkig kan ik er al eerder af. Langs Marina del Rey, in 2000 met mijn moeder geweest. Kan me de bootjes in de haven nog goed herinneren. Parkeren kost 9 dollar, moet kunnen. Ik zet de auto neer en loop de Venice Boulevard op. Een waanzinnige mensenmassa komt me tegemoet. De zon schijnt, maar het is minder warm. Ik schat zo’n 20-21 graden. Skateboarders en joggers vliegen me voorbij. Ik loop langs een tennisbaan, pal aan de Boulevard. Maar wat vooral indruk maakt is ‘Muscle Beach’. Een work-out terrein vlak naast de Boulevard waar de grootste krachtpatsers hun kunsten vertonen. Bijna jaloers kijk ik naar die eigenlijk té gespierde mensen, die het ook wel van zichzelf weten. Maar het is vermakelijk om te zien. Even verderop een basketbal veld en nog verderop een plek waar wat bankjes staan en wat mensen zitten te lezen.

Ik zie een leeg bankje en ga er even zitten. Vijf minuten later komt er een dame naast me zitten met een boek. Ik knik naar haar, ze glimlacht terug. Na een tijdje legt ze het boek opzij, pakt een gitaar (die had ik nog helemaal niet gezien) en begint klassiek gitaar te spelen. Nou ja! Ik wilde eigenlijk weg. Maar nu blijf ik nog even. Ik complimenteer haar met haar spel, ze is echt goed, en zeg dat ik ook gitaar speel. En zo raak ik in gesprek met Cathy. Ze werkt hier vlakbij en neemt de lunchpauze altijd even om wat te lezen en wat gitaar te oefenen. We praten over Bach, Al di Meola en dat soort heerlijke gitaardingen. Lunchpauze is voorbij, ze pakt haar gitaar en boek in en zwaait nog even. “Volgende keer moet je je gitaar ook meenemen, gaan we samen Bach spelen.”

Terug op de motelkamer, even een uurtje plat. Ik val in een diepe slaap en schrik wakker, het lijkt al donker. En dat is het ook want het is al bijna half zes. Roy’s feestje! Gelukkig ben ik nog op tijd. Het is nog niet heel druk. Het feestje komt goed op gang, terwijl er steeds meer mensen binnenlopen. Het is een internationale bedoening! Martín en Emilia uit Mexico. Hun dochtertje Valeria zit bij Leylie in de klas. Dennis uit Moldavië en zijn vrouw (haar naam ben ik helaas vergeten) uit India. Claes uit Zweden en Julia uit Singapore. Julia heeft de gerechten verzorgd, en het is geweldig! En Richard, een Nederlander die al een tijdje hier woont en in Hollywood werkt. En ook Spaans spreekt, want hij heeft ook een tijd in Mexico gewoond. We praten over mijn roadtrip en over Mexico. Heerlijk om weer Spaans te praten. Andere vrienden, Derek en Jackie, wonen in Redondo Beach. Met Jackie raak ik in een heel interessant gesprek over onze afkomst. Zij is van Poolse maar ook Joodse afkomst en ik leg haar uit dat ik een Franse achternaam heb maar ook weer Indonesische, Chinese, en zelfs Duitse roots heb. Hartstikke leuk. Al merk ik dat ik erg moe ben, ondanks het dutje vanmiddag. De 20-minuten durende wandeltocht terug naar het motel doet me goed en ik geniet nog even na van al die indrukken.

Koffer is bijna ingepakt. Ik ga zo weer richting Casa de Roy. En morgen vlieg ik al weer terug. Texas, New Mexico, Arizona, California: thanks y’all! It was legendary.