Go Astros!
Door: Marcel Conté
Blijf op de hoogte en volg Marcel
21 Oktober 2017 | Verenigde Staten, Houston
Gate E17. De stewardess die aankondigt dat we over niet al te lange tijd gaan boarden doet dat met een overdreven Nederlands-Amerikaans accent. De a’s die ze uitspreekt worden zo heel uitgerekt. Please get your paaasport. Ik grinnik erom en zit rustig op mijn stoel.
Ik wissel nog wat leuke berichten uit met een aantal mensen en geniet van de leuke reacties die ik krijg via Facebook. Het gaat gebeuren. De Road Trip van Texas naar California. Lang naar uitgekeken en naar toe geleefd. En nu is het bijna zover. Of nee, toch nog even niet. De schoonmaakploeg in de Boeing 747 is nog bezig. Uiteindelijk gaan we drie kwartier later dan gepland de lucht in. Naast me zit een stille man. In de tien uur dat we naast elkaar zaten hebben we geen woord gewisseld. Het vliegtuig is nog niet eens opgestegen of hij zit al een film te kijken met zijn koptelefoon op. Ik volg dan maar zijn voorbeeld en kijk 3 films. Zo schiet de tijd aardig op.
Uiteindelijk landen we met niet eens zo gek veel vertraging op Houston George Bush Intercontinental Airport. Intercontinental, niet International. Geen idee waarom, zal ik nog eens navragen. Mijn veelbestickerde koffer rolt als een van de eersten van de bagageband. Mensen kijken er vol belangstelling naar. Naast me staat een Amerikaanse jonge vrouw. Ze ziet dat ik de koffer pak en zegt hoe geweldig ze New Orleans heeft gevonden. Zo’n leuk voorbeeld van die Amerikaanse openheid.
De paspoortcontrole gaat ook prima. Zelf je paspoort scannen, vingerafdrukken laten maken en een foto en je kunt doorlopen. Wel even een stempeltje halen en opnieuw vingerafdrukken. Maar dat mag de pret niet drukken. Houston, Texas. Ik ben er. Ik loop door de aankomsthal en zie een bord naar shuttlebus rental cars. Het is warm, maar niet zo vreselijk klef-warm als het in New Orleans was. In de bus zitten er drie Spaanssprekende mannen tegenover me. Aan het accent te horen Midden-Amerikaans. Guatemala, El Salvador, Honduras. Zoiets. Ze weten niet dat ik hen kan verstaan. Ze kijken af en toe naar mijn koffer en zien de stickers. Guatemala naast ADO Den Haag. Ze zien het groen geel en de ooievaar en snappen het niet. Ook snappen ze de andere stickers niet met die rare Hollandse teksten erop. Maar ook Mexico. Ze lachen er wat om. Zal ik reageren? Nee, ik ben te moe en heb er even geen zin in.
Ook bij Budget Car gaat alles voorspoedig. Ik krijg een lichtgrijze Ford Focus mee. Even weer wennen aan automaat rijden, maar al snel voelt het weer heerlijk vertrouwd. Ik rij de interstate op en binnen een half uur ben ik bij het hotel. Althans, zou ik moeten zijn, ware het niet dat alles opgebroken is in downtown Houston, en je dus moet omrijden. Er staat een file voor het hotel. Moeten die daar allemaal parkeren? Ik besluit om de auto even in een parking te zetten, en in te checken en dan maar te vragen hoe het zit. De receptioniste is heel aardig, ze komt uit Haiti. Mijn naam is Frans zegt ze. Dat klopt natuurlijk, dus ik leg haar uit dat mijn voorouders uit Frankrijk komen maar dat mijn roots in Indonesië liggen. Dat was een kolonie van Nederland. Oh, net zoals Haiti van Frankrijk dat was, zegt ze. Er blijkt een valet parking service van het hotel te zijn en dat is een goed alternatief voor een parking. Eerst naar de 12e verdieping. Ik blijk een suite met 2 tweepersoonsbedden te hebben, dat hoeft nou ook weer niet! Maar een beetje luxe mag vanavond wel!
Ik installeer me en haal de auto bij de parking. Een zeer aardige Afro-Amerikaan geeft me een ticket en zegt dat hij wel hoort wanneer ik de auto weer wil hebben. De koffer breng ik naar boven en dan bel ik even met Roy die 2 tijdszones vroeger zit. Grappig. Normaal zit er 9 uur tussen. Ik fris me op, en ga downtown Houston in. Eerst even wat eten. We zijn in Texas en dat ligt niet ver van Mexico, sterker nog, ooit was het een onderdeel van de Federale Mexicaanse Republiek. De stad zelf heeft een relatief klein centrum met heel veel skyscrapers. Doet me wat aan Memphis maar ook aan New Orleans denken. Was ook goed te belopen. In Memphis zagen we vooral veel Afro-Amerikanen, in Houston zie je hen ook veel maar ook heel veel latinos. En Spaans is hier echt de tweede taal. We gaan dus Mexicaans eten, het wordt The Lone Star Taco. "Best queso (kaas) in town" staat er veelbelovend op het raam. De enchilada is inderdaad verrukkelijk. Lone Star biertje erbij en de tv staat aan. Vanavond is er een belangrijke honkbal wedstrijd. The Houston Astros tegen The New York Yankees. De winnaar mag door naar de World Series. Eerder had ik al veel mensen met Astros shirts, petjes etc gezien. Zelfs de bussen hebben op hun display “Go Astros!” Stel je voor dat je in Den Haag bus 22 pakt waarop staat Go ADO...
Leuke aan de Astros is dat ze oranje in hun logo hebben. Ik zit rustig aan de bar wat te eten terwijl de wedstrijd op gang is. Aan de overkant van de straat is het drukker, zeker bij een café dat ik eerder al had gespot op internet: Flying Saucer Draught Emporium. Ik ga er naar binnen en neem plaats aan de bar. Wat het met Flying Saucers heeft te maken weet ik niet goed, maar ik zie op de muur een poster waarop staat dat je lid kunt worden van de UFO club. Er is een 'ring of honor' met namen van diegenen die de 200 bieren uit het assortiment hebben gedronken. Rechts van me zit een wat oudere Amerikaan, Astro-petje op en ook een shirt met “Go Astros” erop. Links twee jonge dames, studentes denk ik. Ze zijn geanimeerd met elkaar in gesprek. De man rechts kijkt zeer aandachtig naar de wedstrijd. Er is een zekere Justin Verlander, de sterspeler van Houston, die een waanzinnige werper is, en publiekslieveling. Dat merk je. Ze gillen het uit als hij de slagman een punt aftroggelt. Leuk sfeertje, al lijk ik niet echt contact te maken. Maar ach, voor een eerste avond hoeft dat misschien ook niet.
Ik besluit mijn biertje op te drinken en terug naar het hotel te gaan. Totdat een van de dames zich naar me toedraait en zegt “love the shirt!” Joanne doelt op mijn Sgt Peppers shirt en is een enorme Beatlefan. We raken in een leuk gesprek, met natuurlijk de onvermijdelijke vraag wat ik in Houston doe. Ik vertel ze dat ik over twee dagen ga beginnen aan een roadtrip van Texas naar California. Ze vinden het helemaal te gek, haar vriendin Carly heeft begin dit jaar alleen gereisd. Ze vertelt wat een mooie ervaring dat was. Af en toe wordt er gejuicht en geschreeuwd en de dames leggen me nog wat meer triviale dingen over het honkbal uit. Bijvoorbeeld dat de bezoekers, in dit geval de Yankees, meestal in grijs gekleed gaan zodat er onderscheid kan worden gemaakt. We hebben het ook nog even over voetbal, maar dat zegt ze toch wat minder. Ze vinden het wel grappig dat de mascotte-ooievaar van ADO Den Haag Storky heet. Ik vertel dat ik morgenavond naar de Houston Rockets ga (basketbal) en ze zeggen dat dat een van de mooiste avonden van mijn leven gaat worden. We zullen het zien. Ik merk dat ik toch wel moe begin te worden, tenslotte ben ik al sinds vanochtend half acht op, en het is nu Nederlandse tijd vier uur des nachts. En het wordt drukker in de kroeg, en het geluid van de wedstrijd en de commentator staat erg hard. Tijd om af te taaien. Ze wensen me een geweldige trip toe, krijg nog wat tips mee en dan word ik toch door twee 20 jaar jongere dames even op z’n Amerikaans geknuffeld. Terug in het hotel schrijf ik mijn eerste reisblog. Morgenochtend om 10 uur de Houston hopon hopoff tour. Ik ben benieuwd. Voor wat ik er vanavond van heb gezien leek Houston me nog niet heel bijzonder, maar wie weet hoe dat morgen overdag is. Go Astros go Astros klinkt het nog na in mijn hoofd, als ik langzaam in slaap begin te vallen….
Ik wissel nog wat leuke berichten uit met een aantal mensen en geniet van de leuke reacties die ik krijg via Facebook. Het gaat gebeuren. De Road Trip van Texas naar California. Lang naar uitgekeken en naar toe geleefd. En nu is het bijna zover. Of nee, toch nog even niet. De schoonmaakploeg in de Boeing 747 is nog bezig. Uiteindelijk gaan we drie kwartier later dan gepland de lucht in. Naast me zit een stille man. In de tien uur dat we naast elkaar zaten hebben we geen woord gewisseld. Het vliegtuig is nog niet eens opgestegen of hij zit al een film te kijken met zijn koptelefoon op. Ik volg dan maar zijn voorbeeld en kijk 3 films. Zo schiet de tijd aardig op.
Uiteindelijk landen we met niet eens zo gek veel vertraging op Houston George Bush Intercontinental Airport. Intercontinental, niet International. Geen idee waarom, zal ik nog eens navragen. Mijn veelbestickerde koffer rolt als een van de eersten van de bagageband. Mensen kijken er vol belangstelling naar. Naast me staat een Amerikaanse jonge vrouw. Ze ziet dat ik de koffer pak en zegt hoe geweldig ze New Orleans heeft gevonden. Zo’n leuk voorbeeld van die Amerikaanse openheid.
De paspoortcontrole gaat ook prima. Zelf je paspoort scannen, vingerafdrukken laten maken en een foto en je kunt doorlopen. Wel even een stempeltje halen en opnieuw vingerafdrukken. Maar dat mag de pret niet drukken. Houston, Texas. Ik ben er. Ik loop door de aankomsthal en zie een bord naar shuttlebus rental cars. Het is warm, maar niet zo vreselijk klef-warm als het in New Orleans was. In de bus zitten er drie Spaanssprekende mannen tegenover me. Aan het accent te horen Midden-Amerikaans. Guatemala, El Salvador, Honduras. Zoiets. Ze weten niet dat ik hen kan verstaan. Ze kijken af en toe naar mijn koffer en zien de stickers. Guatemala naast ADO Den Haag. Ze zien het groen geel en de ooievaar en snappen het niet. Ook snappen ze de andere stickers niet met die rare Hollandse teksten erop. Maar ook Mexico. Ze lachen er wat om. Zal ik reageren? Nee, ik ben te moe en heb er even geen zin in.
Ook bij Budget Car gaat alles voorspoedig. Ik krijg een lichtgrijze Ford Focus mee. Even weer wennen aan automaat rijden, maar al snel voelt het weer heerlijk vertrouwd. Ik rij de interstate op en binnen een half uur ben ik bij het hotel. Althans, zou ik moeten zijn, ware het niet dat alles opgebroken is in downtown Houston, en je dus moet omrijden. Er staat een file voor het hotel. Moeten die daar allemaal parkeren? Ik besluit om de auto even in een parking te zetten, en in te checken en dan maar te vragen hoe het zit. De receptioniste is heel aardig, ze komt uit Haiti. Mijn naam is Frans zegt ze. Dat klopt natuurlijk, dus ik leg haar uit dat mijn voorouders uit Frankrijk komen maar dat mijn roots in Indonesië liggen. Dat was een kolonie van Nederland. Oh, net zoals Haiti van Frankrijk dat was, zegt ze. Er blijkt een valet parking service van het hotel te zijn en dat is een goed alternatief voor een parking. Eerst naar de 12e verdieping. Ik blijk een suite met 2 tweepersoonsbedden te hebben, dat hoeft nou ook weer niet! Maar een beetje luxe mag vanavond wel!
Ik installeer me en haal de auto bij de parking. Een zeer aardige Afro-Amerikaan geeft me een ticket en zegt dat hij wel hoort wanneer ik de auto weer wil hebben. De koffer breng ik naar boven en dan bel ik even met Roy die 2 tijdszones vroeger zit. Grappig. Normaal zit er 9 uur tussen. Ik fris me op, en ga downtown Houston in. Eerst even wat eten. We zijn in Texas en dat ligt niet ver van Mexico, sterker nog, ooit was het een onderdeel van de Federale Mexicaanse Republiek. De stad zelf heeft een relatief klein centrum met heel veel skyscrapers. Doet me wat aan Memphis maar ook aan New Orleans denken. Was ook goed te belopen. In Memphis zagen we vooral veel Afro-Amerikanen, in Houston zie je hen ook veel maar ook heel veel latinos. En Spaans is hier echt de tweede taal. We gaan dus Mexicaans eten, het wordt The Lone Star Taco. "Best queso (kaas) in town" staat er veelbelovend op het raam. De enchilada is inderdaad verrukkelijk. Lone Star biertje erbij en de tv staat aan. Vanavond is er een belangrijke honkbal wedstrijd. The Houston Astros tegen The New York Yankees. De winnaar mag door naar de World Series. Eerder had ik al veel mensen met Astros shirts, petjes etc gezien. Zelfs de bussen hebben op hun display “Go Astros!” Stel je voor dat je in Den Haag bus 22 pakt waarop staat Go ADO...
Leuke aan de Astros is dat ze oranje in hun logo hebben. Ik zit rustig aan de bar wat te eten terwijl de wedstrijd op gang is. Aan de overkant van de straat is het drukker, zeker bij een café dat ik eerder al had gespot op internet: Flying Saucer Draught Emporium. Ik ga er naar binnen en neem plaats aan de bar. Wat het met Flying Saucers heeft te maken weet ik niet goed, maar ik zie op de muur een poster waarop staat dat je lid kunt worden van de UFO club. Er is een 'ring of honor' met namen van diegenen die de 200 bieren uit het assortiment hebben gedronken. Rechts van me zit een wat oudere Amerikaan, Astro-petje op en ook een shirt met “Go Astros” erop. Links twee jonge dames, studentes denk ik. Ze zijn geanimeerd met elkaar in gesprek. De man rechts kijkt zeer aandachtig naar de wedstrijd. Er is een zekere Justin Verlander, de sterspeler van Houston, die een waanzinnige werper is, en publiekslieveling. Dat merk je. Ze gillen het uit als hij de slagman een punt aftroggelt. Leuk sfeertje, al lijk ik niet echt contact te maken. Maar ach, voor een eerste avond hoeft dat misschien ook niet.
Ik besluit mijn biertje op te drinken en terug naar het hotel te gaan. Totdat een van de dames zich naar me toedraait en zegt “love the shirt!” Joanne doelt op mijn Sgt Peppers shirt en is een enorme Beatlefan. We raken in een leuk gesprek, met natuurlijk de onvermijdelijke vraag wat ik in Houston doe. Ik vertel ze dat ik over twee dagen ga beginnen aan een roadtrip van Texas naar California. Ze vinden het helemaal te gek, haar vriendin Carly heeft begin dit jaar alleen gereisd. Ze vertelt wat een mooie ervaring dat was. Af en toe wordt er gejuicht en geschreeuwd en de dames leggen me nog wat meer triviale dingen over het honkbal uit. Bijvoorbeeld dat de bezoekers, in dit geval de Yankees, meestal in grijs gekleed gaan zodat er onderscheid kan worden gemaakt. We hebben het ook nog even over voetbal, maar dat zegt ze toch wat minder. Ze vinden het wel grappig dat de mascotte-ooievaar van ADO Den Haag Storky heet. Ik vertel dat ik morgenavond naar de Houston Rockets ga (basketbal) en ze zeggen dat dat een van de mooiste avonden van mijn leven gaat worden. We zullen het zien. Ik merk dat ik toch wel moe begin te worden, tenslotte ben ik al sinds vanochtend half acht op, en het is nu Nederlandse tijd vier uur des nachts. En het wordt drukker in de kroeg, en het geluid van de wedstrijd en de commentator staat erg hard. Tijd om af te taaien. Ze wensen me een geweldige trip toe, krijg nog wat tips mee en dan word ik toch door twee 20 jaar jongere dames even op z’n Amerikaans geknuffeld. Terug in het hotel schrijf ik mijn eerste reisblog. Morgenochtend om 10 uur de Houston hopon hopoff tour. Ik ben benieuwd. Voor wat ik er vanavond van heb gezien leek Houston me nog niet heel bijzonder, maar wie weet hoe dat morgen overdag is. Go Astros go Astros klinkt het nog na in mijn hoofd, als ik langzaam in slaap begin te vallen….
-
21 Oktober 2017 - 11:46
Joost:
Leuk geschreven Marcel! Heel veel plezier. -
21 Oktober 2017 - 12:05
Arthuro Van Schendel:
Jeetje man wat een verslag voor de eerste dag.Ha ha dit wordt lezen bij de koffie !! -
21 Oktober 2017 - 13:20
Lisan:
Wat een mooi reisverhaal. Heel veel plezier en ik ga je volgen. -
21 Oktober 2017 - 16:25
Lineke:
Goed begin !
Als de rest ook zo verloopt, ga je een fantastische roadtrip maken.
-
21 Oktober 2017 - 16:41
Simon Rijsdijk:
Hi mate,
Ik heb het je weleens eerder gezegd, maar nog maar eens. Je moet echt iets met je schrijverstalent gaan doen makker. Je verhalen lezen altijd heerlijk.
Veel plezier nog kerel!
Groetjes,
Simon -
21 Oktober 2017 - 18:29
Linda:
Heerlijk verhaal en dat voor dag 1. Ik ga je volgen! Be safe.
Groetjes Linda -
21 Oktober 2017 - 20:11
Ben B:
Hoi Marcel, Wat een leuk verhaal. Zeker dat stuk uit de bar. Ik ben benieuwd hoe de Hop on - Hop off bus bevalt. Hou ons op de hoogte met je verhalen. Groetjes, Ben -
22 Oktober 2017 - 11:27
Mark:
Bedankt weer voor jouw bijdrage aan mijn entertainment:-) Leuk verhaal! -
22 Oktober 2017 - 14:16
Marcel Conté:
wauw, wat een geweldige reacties! Ik blijf gewoon lekker doorgaan met schrijven, dit is echt leuk! Dank allemaal! -
22 Oktober 2017 - 16:09
Margot:
Wat een mooi verslag weer, Marcel! Alsof ik zo met je mee kan kijken. Je zou echt eens het schrijven van een reisverslag boek kunnen overwegen....:-). Veel plezier! Xx -
23 Oktober 2017 - 10:25
Wim:
Marchel
Wat een leuk verslag. Je bent een echte stoet teller prachtig!!
Have fun
Gr
Wim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
