Grandpa Elliott, Steamboat Willie, Jason Marsalis

Het is nu middernacht, en 7 uur 's ochtends in NL. Ik ga echt zo slapen, want morgen is onze langste reisdag: van New Orleans langs de Mississippi naar Memphis, Tennessee. Het wordt een lange rit, we verwachten rond 9 uur te vertrekken en rond 21u in Memphis te zijn, met weliswaar veel stops tussendoor, maar toch.

Vandaag was wel een en al hoogtepunt. Wat een geweldige stad!

We liepen onze straat uit en kwamen al snel op Bourbon Street uit. Hier zou het vanavond allemaal gaan gebeuren, met de muziek. Nu was het nog een dooie boel. Maar we vonden een lekker tentje om te ontbijten, en genoten van (eindelijk) goeie koffie. Onderweg richting Canal Street, waar we met de hopon hopoff bus zouden gaan, passeerden we een leuk cafe, the Beignet Club, met levensgrote bronzen beelden van oa Fats Domino en Al Hirt. Je begrijpt: fototijd!

Op Canal Street (een van de grootste en breedste straten van New Orleans) namen we de hopon hopoff (lees: hiphop) bus die ons langs de mooiste en leukste plekken van New Orleans zou brengen. Vooral the Garden District met die typische Zuidfranse huizen maakten indruk. De gids vertelde allerlei leuke weetjes, en we genoten van die prachtige Franse en Spaanse veranda's en typische koloniale huizen. Onderweg mooie foto- en filmbeelden geschoten. We reden langs de New Orleans Superdome, wat iets weg heeft van een ruimteschip. Het American Football team heet the New Orleans Saints, en natuurlijk floten wij gezamenlijk "Oh when the saints go marchin' in", terwijl de hiphop bus haar weg vervolgde naar het prachtige Garden District. Zoals eerder gezegd: schitterend. De bus reed vervolgens langs het Mardi Gras museum (het carnaval van New Orleans, daar moet ik echt nog een keertje naar toe), en daar was ze dan: The Muddy Mighty Mississippi. Tsja, even wat anders dan de Maas. Wat een brede rivier, en wat een prachtig gezicht. We werden zelfs nog getrakteerd op een regenbui. In de hiphop bus was men op alles voorbereid, we kregen zelfs poncho's...moet niet gekker worden.

We genoten van een lunch (meer een avondmaaltijd, veel te veel) bij Ernst Cafe. We zaten buiten, het was klef warm (en binnen airco koud), maar dat mocht de pret niet drukken. Zeker toen er uit de luidsprekers de Beatles, Stones en zelfs Rush klonk. En als toetje de Golden Earring met "Radar love". Hollandse hits aan de Mississippi!

Na de lunch pakten we de bus weer verder en reden terug naar de Franse wijk. Op de French Market leuke souvenirs gescoord, waaronder koffie voor mijn vriendinnetje Nanine. (Die bleek later niet te drinken, ik snap nu waarom die Amerikanen het gewoon echt niet kunnen, hun koffie smaakt niet! Doch dit terzijde :-)).

Vanuit de French Market liepen we in een kwartier terug naar het hotel, onderweg stopten we bij de St. Louis kathedraal. Een originele kathedraal uit de tijd dat het nog Nouvelle Orléans was en dus tot Frankrijk behoorde. In de kathedraal was het heerlijk koel en klonk er prachtige Gregoriaanse muziek. Mama brandde een kaarsje voor papa. Een mooi en ontroerend moment. Moest evem sterk aan hem denken. Hij hield niet van verre reizen, maar de muziek en de sfeer zou hij ook echt geweldig gevonden hebben!

Buiten speelde een dixieland orkestje maar die waren meer met geld bezig dan met muziek. Ik draaide per ongeluk mijn camera naar ze toe en meteen wilden ze dollars zien. Snel wegwezen dan maar. Het was wel onze eerste muziikale ontmoeting. En daar kwamen we voor, muziek in New Orleans!

Terug in het hotel even uitgerust en opgefrist en toen klaar voor de avond. Let the music begin!

We waren de straat nog niet uit, of daar zat hij. Grandpa Elliott.

Playing For Change is een documentaire uit 2011 over straatmuzikanten 'all over the world'. Een van de sleutelfiguren is Grandpa Elliott uit New Orleans. De clip van "Stand by me" had me ongelooflijk ontroerd. Dat is de kracht van muziek: het verbroedert en verbindt. Ik had me totaal niet gerealiseerd dat Grandpa natuurlijk nog steeds op straat speelt, hij is een begrip in New Orleans.

Daar, op de hoek van Toulouse Street en Decatur Street, vond iets moois plaats. Ons hotel ligt aan Toulouse Street. En ik hoorde zijn stem al, en dacht: het zal toch niet. Maar hij zat er. We hebben met hem gepraat over het project (hij vond het fantastisch dat hij in Europa had mogen optreden en was gek op Amsterdam), en hij heeft voor ons gespeeld. Ik heb het mogen filmen, CD gekocht en op de foto. Natuurlijk voor een paar dollars, maar dat had ik er voor over. Na Grandpa waren we allebei echt ontroerd, bijna emotioneel. Zo'n lieve aardige man! Zijn nichtje zat ernaast en was oprecht in ons geïnteresseerd. Wauw.

Daarna kwamen we langs The Beignet Club (waar eerder op de dag die foto van ons en de standbeelden van Fats Domino en Al Hirt was gemaakt). Daar speelde jazz-trompetist en zanger Steamboat Willie. Heerlijke jaren '30 jazz, of je weer terug in de tijd was. Prachtige evergreens, goeie drumsolo's waarbij de drummer constant (niet alleen bij de solo maar de hele tijd) met zijn ogen dicht speelde.

In de pauze kwam er nog een echte brassband uit New Orleans voorbij, met die typische dixieland stijl. Wauw. Videobeelden zijn leuk geworden!

Inmiddels zaten we aan de shrimps en catfish (je bent tenslotte in Louisiana, en waarom moest ik nou aan de film Forrest Gump denken? "Shrimps, you can boil them. You can fry them! You can cook them!") en deed Steamboat Willie nog een set. Heerlijk genieten! Bij "La vie en rose" hadden we allebei kippenvel.

En we eindigden met een magistraal jazz-optreden van Jason Marsalis, een vibrafoonspeler met een geweldig jazzkwartet. Midden in New Orleans, in een prachtig Frans aandoend hotel, the Royal Sonesta. In een zaaltje aan een tafeltje met een drankje. Zo was het in de jaren '30 ook, vermoedden we. En de muziek was geweldig! Zijn solo in "Sweet Georgia Brown" was magistraal goed!

En nu slapen. Morgen: van de jazz, via de blues naar de rock'n' roll! Yeah baby!