Van de jazz naar de blues....
Door: Marcel Conté
Blijf op de hoogte en volg Marcel
12 September 2013 | Verenigde Staten, Memphis
New Orleans was echt fantastisch, ik kan niet anders zeggen. Zoveel mooie en goeie muziek gezien, lekker gegegeten, en een hoogtepunt was die echte 'street parade' die langskwam. En natuurlijk de ontmoeting met Grandpa Elliott. Ben er nog steeds stil van.
Vanuit New Orleans reden we naar boven naar Baton Rouge, de hoofdstad van Louisiana. Daar was helemaal niks aan, zoals het wel vaker met staats-hoofdsteden is. Lekker koffie gedronken en toen vrij snel de Highway 61 (the blues highway) op, langs de Mississippi. Dat is een kleine misleiding, dat je er vlak langs rijdt, want we hebben de rivier maar één keer gezien. Maar ach, dat mag de pret niet drukken. Ik weet nu wel waarom ze het de Blues Delta noemen, het is er prachtig groen. We reden langs katoenvelden, grasweides en we zagen heel veel kerken. We vroegen ons echt af wie er naar die kerk zou moeten gaan, want 'there was nothing out there!'
De eerste stop was bij een tankstation, waar ook een restaurantje was. Nou ja, restaurantje. Eerder hokje, met de welluidende naam The Choo Choo Junction. Geen trein te zien, maar ach who cares. Wel heel veel vlieg- of mugachtige insecten. Zaten met zijn tweeën aan elkaar en er waren er echt teveel. Smerig! Bij het hokje bestelden we een hotdog. Luikje open, betalen en wachten. Intussen teveel van die smerige insecten om ons heen. Werd ik niet echt blij van, maar na een tijdje werd er op het raampje geklopt, luikje ging open en de hotdogs waren klaar voor consumptie. Dat deden we dan maar in de auto, angstvallig alles dicht houdend tegen die insecten. En toch zat er een groepje mensen gewoon buiten te eten...
De Choo Choo bevindt zich aan de Highway 61, ook wel the Blues Highway genoemd, en ligt nog in Louisiana. Maar na een uurtje rijden zagen we het bord "Welcome to Mississippi, birthplace of America's music". Daar moest natuurlijk even gestopt worden! Videocamera uit het hoesje, statief opgesteld en foto's en films gemaakt. En weer van die vieze beesten, met zijn tweetjes aan elkaar, dus gauw weer de auto in. Ehm....lag het hoesje van de videocamera niet nog op het dak? En zo moest ondergetekende in de hitte op de grens tussen Mississippi en Louisiana, een paar honderd meter terug rennen voor het hoesje dat wonder boven wonder aan de kant van de weg lag. Daarbij overigens wel vergezeld door vele insecten die vrolijk met hem meevlogen....
We reden langs Vicksburg, maar pakten per ongeluk de verkeerde afslag. De stem van onze navigatie, we hadden besloten haar 'Ilona' te noemen, vanwege haar Oosteuropese accent, was even de weg kwijt, en wij dus ook, we reden namelijk ineens oostelijk richting Jackson, Mississippi. En we wilden juist westelijk blijven om de rivier te zien. Later kwam ik erachter dat we feitelijk nog meer westelijk hadden moeten zitten en zelfs de staat Arkansas hadden moeten enteren, zodat je echt pal langs de Mississippi rijdt. Maar dan had de reis nog 3 uur langer geduurd....
Het werd inmiddels later en ineens zagen we een plaatsnaambordje, genaamd Cary. Omdat een goede vriend van ons zo heet, moesten we daar natuurlijk foto's maken. Even leek het of we verkeerd zaten, maar gelukkig zagen we het bord Highway 61 north weer. Niet alleen de kerken waren opvallend, maar ook de vele watertorens. Een typisch beeld in dat ruime en weidse landschap.
Pas aan het begin van de avond bereikten we Clarksdale. Hier bevindt zich het legendarische kruispunt waar een van mijn favoriete blueshelden Robert Johnson zijn ziel aan de duivel zou hebben verkocht. Volgens de legende heeft hem dat geïnspireerd tot het componeren van "Crossroad Blues"...De highway 61 kruist hier de 49. Toch een bijzonder moment!
Het werd donker. En dat was eigenlijk niet zo prettig, omdat de weg nogal onverlicht was. Ilona had ons kennelijk langs een andere route geleid, want ineens zaten we langs water, en de Mississippi kon niet op deze plek zijn. (Later in het hotel in Memphis heb ik het uitgezocht, het bleek een meertje te zijn, genaamd Moon Lake). Best spannend, in het pikdonker langs water. Een keer kruisten we het water. We dachten dat het de Mississippi was, en voordat we over de brug gingen, parkeerden we de auto even. Lichten lieten we aan. Niet echt slim, met de echt gigantische hoeveelheden muggen die erop af zwermden....whaaa! Gauw terug de auto in en dan maar door.
Tussen Clarksdale en Memphis, nog anderhalf uur rijden, moest toch wel een dorpje zijn, of in elk geval wat te eten??? Gelukkig kwamen we vrij snel in Tunica terecht. Mama had runderlever, ik had BBQ-pork met de lokale lekkernij: baked beans. Heerlijk. Toen kon ik er weer tegen.
In Memphis aangekomen, merken we dat het hotel erg tegen valt. Maar we zijn moe genoeg. Wifi signaal is zwak, verhaal toch maar snel ingetypt, foto's voeg ik later nog wel bij. En nu gaat het licht echt uit.
Vanuit New Orleans reden we naar boven naar Baton Rouge, de hoofdstad van Louisiana. Daar was helemaal niks aan, zoals het wel vaker met staats-hoofdsteden is. Lekker koffie gedronken en toen vrij snel de Highway 61 (the blues highway) op, langs de Mississippi. Dat is een kleine misleiding, dat je er vlak langs rijdt, want we hebben de rivier maar één keer gezien. Maar ach, dat mag de pret niet drukken. Ik weet nu wel waarom ze het de Blues Delta noemen, het is er prachtig groen. We reden langs katoenvelden, grasweides en we zagen heel veel kerken. We vroegen ons echt af wie er naar die kerk zou moeten gaan, want 'there was nothing out there!'
De eerste stop was bij een tankstation, waar ook een restaurantje was. Nou ja, restaurantje. Eerder hokje, met de welluidende naam The Choo Choo Junction. Geen trein te zien, maar ach who cares. Wel heel veel vlieg- of mugachtige insecten. Zaten met zijn tweeën aan elkaar en er waren er echt teveel. Smerig! Bij het hokje bestelden we een hotdog. Luikje open, betalen en wachten. Intussen teveel van die smerige insecten om ons heen. Werd ik niet echt blij van, maar na een tijdje werd er op het raampje geklopt, luikje ging open en de hotdogs waren klaar voor consumptie. Dat deden we dan maar in de auto, angstvallig alles dicht houdend tegen die insecten. En toch zat er een groepje mensen gewoon buiten te eten...
De Choo Choo bevindt zich aan de Highway 61, ook wel the Blues Highway genoemd, en ligt nog in Louisiana. Maar na een uurtje rijden zagen we het bord "Welcome to Mississippi, birthplace of America's music". Daar moest natuurlijk even gestopt worden! Videocamera uit het hoesje, statief opgesteld en foto's en films gemaakt. En weer van die vieze beesten, met zijn tweetjes aan elkaar, dus gauw weer de auto in. Ehm....lag het hoesje van de videocamera niet nog op het dak? En zo moest ondergetekende in de hitte op de grens tussen Mississippi en Louisiana, een paar honderd meter terug rennen voor het hoesje dat wonder boven wonder aan de kant van de weg lag. Daarbij overigens wel vergezeld door vele insecten die vrolijk met hem meevlogen....
We reden langs Vicksburg, maar pakten per ongeluk de verkeerde afslag. De stem van onze navigatie, we hadden besloten haar 'Ilona' te noemen, vanwege haar Oosteuropese accent, was even de weg kwijt, en wij dus ook, we reden namelijk ineens oostelijk richting Jackson, Mississippi. En we wilden juist westelijk blijven om de rivier te zien. Later kwam ik erachter dat we feitelijk nog meer westelijk hadden moeten zitten en zelfs de staat Arkansas hadden moeten enteren, zodat je echt pal langs de Mississippi rijdt. Maar dan had de reis nog 3 uur langer geduurd....
Het werd inmiddels later en ineens zagen we een plaatsnaambordje, genaamd Cary. Omdat een goede vriend van ons zo heet, moesten we daar natuurlijk foto's maken. Even leek het of we verkeerd zaten, maar gelukkig zagen we het bord Highway 61 north weer. Niet alleen de kerken waren opvallend, maar ook de vele watertorens. Een typisch beeld in dat ruime en weidse landschap.
Pas aan het begin van de avond bereikten we Clarksdale. Hier bevindt zich het legendarische kruispunt waar een van mijn favoriete blueshelden Robert Johnson zijn ziel aan de duivel zou hebben verkocht. Volgens de legende heeft hem dat geïnspireerd tot het componeren van "Crossroad Blues"...De highway 61 kruist hier de 49. Toch een bijzonder moment!
Het werd donker. En dat was eigenlijk niet zo prettig, omdat de weg nogal onverlicht was. Ilona had ons kennelijk langs een andere route geleid, want ineens zaten we langs water, en de Mississippi kon niet op deze plek zijn. (Later in het hotel in Memphis heb ik het uitgezocht, het bleek een meertje te zijn, genaamd Moon Lake). Best spannend, in het pikdonker langs water. Een keer kruisten we het water. We dachten dat het de Mississippi was, en voordat we over de brug gingen, parkeerden we de auto even. Lichten lieten we aan. Niet echt slim, met de echt gigantische hoeveelheden muggen die erop af zwermden....whaaa! Gauw terug de auto in en dan maar door.
Tussen Clarksdale en Memphis, nog anderhalf uur rijden, moest toch wel een dorpje zijn, of in elk geval wat te eten??? Gelukkig kwamen we vrij snel in Tunica terecht. Mama had runderlever, ik had BBQ-pork met de lokale lekkernij: baked beans. Heerlijk. Toen kon ik er weer tegen.
In Memphis aangekomen, merken we dat het hotel erg tegen valt. Maar we zijn moe genoeg. Wifi signaal is zwak, verhaal toch maar snel ingetypt, foto's voeg ik later nog wel bij. En nu gaat het licht echt uit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
