The Grand Ole Opry....

Nashville is geweldig! Wat een ontzettend leuke, sfeervolle en gezellige stad! Gisterenavond merkten we al dat het er allemaal netjes uitzag (in tegenstelling tot Memphis-stad), en we reden langs de kennelijk beroemde Vanderbilt University, op weg naar ons motel, Americas Best Value Inn. Een echt heerlijk Amerikaanse motel, zoals het hoort! Auto voor de deur, koelkast en magnetron en kabel tv. En wifi, maar die werkt raar. Op mn laptop doet ie het goed, op mijn mobiel totaal niet. Helaas even geen whatsapp dus...

Nashville dus. "Music City" en de hoofdstad van de staat Tennessee. We reden vanochtend richting Downtown en zagen tot onze vreugde, vlakbij de Cumberland River (waar het centrum aan ligt) een parking voor 5 dollar voor een hele dag. Beterrrr toch!

Auto geparkeerd, en op naar Downtown. We waren aangenaam verrast, om half tien 's ochtends al een prettige ambiance. Gelijk tickets gekocht voor de 'hop on trolley'. Ben je ooit in Nashville, neem die trolley dan. Het is eigenlijk een soort kruising tussen bus en tram en rijdt uiterst comfortabel heel Nashville met je rond. Errrug leuke chauffeur (uiteraard met cowboy hoed) die je van alles leuks vertelt.

"If you like country music, say hee-haa"
"If you like rock'n'roll, say rock on!"

En uiteraard doet de hele bus dan mee, gezellig hooorrr! Dat het publiek een IQ heeft wat je bij een gemiddelde Joop van den Ende musical aantreft, mocht de pret niet drukken. Jannie Kurseboem (zoals de receptioniste in New Orleans haar naam Kerseboom uitsprak) en ondergetekende hadden het goed naar hun zin!

Nooit geweten dat er een replica van het Parthenon in Nashville staat. En dat het hoogste gebouw (van AT&T) 'batman building' wordt genoemd.

Leuke tour gedaan, daarna geluncht bij The Country Music Hall of Fame. Veel te druk (en tickets waren ook best prijzig), dus besloten deze over te slaan. Bij "Cotton Eyed Joe", een souvenirshop, zagen we ineens een bluegrass-combo staan spelen. Wij erheen. Zoon op banjo en zang, moeder op tsja hoe leg je dat uit....twee lepels die ze aan elkaar had vastgebonden en met een castagnette-achtige manier bespeelde, schitterend! En tot slot vader op theekist-bas, nou ja, meer een teil-bas, de steel stak in zo'n ouderwetse wasteil. Zo'n echte, met één snaar, waarbij je de toon bepaalt door de steel te bewegen. Genoten, van deze heerlijke 'echte' muziek en de harmonie tussen de drie!

En 's avonds ging het dan gebeuren. De Country & Western show. Wat ik NIET wist (zo vertelde mams me later), is dat deze show live opgenomen wordt en op nationale radio wordt uitgezonden, als sinds 1925. Zeer veel beroemdheden hebben hier gespeeld. Ilse de Lange zou dolgraag een keer in The Grand Ole Opry willen staan. De Opry is geweldig, magistraal. Na New Orleans en Sun Studio had ik niet verwacht nog zo'n hoogtepunt mee te maken. Het werd de Opry.

Voordat we het Country & Western mekka gingen betreden, eerst gegeten bij "The Aquarium, an underwater dining experience". Zeer grappig. Je eet letterlijk tussen de vissen, je zit met tafeltjes aan een groot aquarium waar allerlei moois voorbij komt zwemmen. Wel apart om dan ook vis (in ons geval uiteraard SHRIMPS en...ondergetekende heeft voor het eerst kreeft gegeten! Yee-haw!) te eten, maar goed.

En dan de Opry. Overweldigend, groots, meeslepend en zeer veel verschillende hits door verschillende artiesten uitgevoerd, ik noem een Jambalaya, Tennessee Waltz, San Antonio Rose, etc. Veel afwisseling, verschillende 'hosts' die de volgende artiesten aankondigen. Niet alleen country & Western, maar ook gospel, countryrock, moderne country en bluegrass. De blinde Michael Cleveland maakte erg veel indruk, door de International Bluegrass Federation uitgeroepen tot fiddle speler van het jaar. Verder ook nieuwe artiesten, die ik nog niet kende, maar zeker eens beter ga beluisteren. Gelukkig staan ze in het programma. Ook veel indruk maakte de inmiddels 84 (!) jarige Jesse McReynolds, met onvervalste melancholieke mountain bluegrass uit Virginia. Bill Anderson die veel leuke grappen tussendoor maakte, de ook zeker op leeftijd zijnde Jean Shepard die een kippenvel versie van "Tennessee waltz" zong, en de uit Florida afkomstige Chuck Wicks, jonge kerel, maar een goed potentieel talent en charismatische uitstraling!

Mama genoot zichtbaar. Ze had zich hier al weken op verheugd. De Grand Ole Opry is al jaren een begrip, ook vroeger in de jaren 60 al. We waren "on air" en tussendoor was er een 'speaker' die live reclameboodschappen uitsprak Schitterend.

Een heerlijke avond, met veel emotie, herkenbaarheid en kracht. We waren zo 'impressed' dat we besloten naar het motel terug te gaan. Om nog even lekker na te genieten met een drankje.