opnieuw Southern hospitality

Hoe laat is het in hemelsnaam? Het is nog donker buiten en in de gastenkamer waar ik slaap gaat een raar soort alarm af. Nee he, heb ik dat? Ik kijk op mijn mobiel. 6:20 uur. Ik probeer er door heen te slapen, maar dat lukt niet. De irritante piep gaat net niet regelmatig genoeg om mijn in slaap te laten vallen. Twintig minuten later besluit ik dan maar om eruit te gaan. Ik heb toch genoeg te doen. Ik douche, en vraag me af of Laurel en Zach dit niet moeten horen. Rond 7:00 uur ben ik klaar, ik had gisterenavond al alles ingepakt, dus kan zo weg. Of even wachten tot ze het alarm komen uitzetten? Nee, geen zin in. Ik doe redelijk hard de deur open, dit moeten ze zeker gehoord hebben, en breng mijn spullen naar beneden. Het is zo’n huis op palen met een ruimte eronder, waar de witte Nissan al op me staat te wachten.

Ik zet even internet aan, want ik wil een wasje draaien, en eerst even naar de Walmart om wasmiddel te kopen. Op Google maps zie ik een wasserij, 20 minuten rijden, goed te doen. Dan komt er – via Airbnb – een berichtje van Laurel en Zach binnen: of ze het alarm moeten uitzetten. How bizarre! Je had toch ook even kunnen aankloppen? Ik mail dan maar terug dat ik al weg ben omdat ik vroeg weg moest. En krijg als reactie “Ok, enjoy your trip!”

Zou de Walmart om half acht ’s ochtends wel open zijn? Jazeker! Het is er best wel druk zelfs! Ik scoor flesjes water (waarom gaan die dingen in pakken van 24 stuks?), en blikjes cola (valt mee, slechts per 12) en natuurlijk wasmiddel en wasverzachter. Ook scoor ik een vers ontbijt, bestaande uit een belegd broodje rosbief, vers fruit, jus, en twee hardgekookte eieren. Die ga ik straks op het strand verorberen. Maar eerst: wassen!

Ik heb de e-reader bij me en wil verder lezen in het boek van Dan Brown, maar daar steekt Frank een stokje voor. Een bijzonder aardige Afro-American. Hij doet me denken aan een man die voor een kroeg in New Orleans wasbord stond te spelen en mijn moeder en mij naar binnen lokte. We hadden de avond van ons leven. En wat blijkt? Frank is een jazzmuzikant in zijn vrije tijd. Daarnaast werkt hij bij het lokale radiostation van Corpus Christi. Hij speelt trompet. We praten over Louis Armstrong, Dizzy Gillespie, Chet Baker, Herb Alpert, en natuurlijk Miles Davis. Of ik het album “Sketches of Spain” ken? Hallo, is de Paus katholiek? Zou een goede vriend van me zeggen. Een van mijn meest favoriete albums ooit! Ik zit in Corpus Christi, om half negen ’s ochtends met een trompettist over jazz te praten. Geweldig! Dan Brown moet maar even wachten. Te snel is de was klaar, ik krijg een ‘boks’ van Frank, zijn was is ook klaar en hij laadt twee tassen in zijn enorme pickup truck in. Vlak voordat hij instapt, kijkt hij om en roept “Keep the jazz alive, man!”

Ik rij langs het water en het strand naar het monument voor de ‘Tejano’ zangeres Selena Quintanilla, beter bekend als Selena. Van over de hele wereld komen fans hier een eerbetoon brengen. Er is een standbeeld van haar in een soort prieeltje, genaamd de Mirador de la Flor. ‘La Reina de la música Tejana’ wordt ze genoemd. Je kunt die muziek het beste beschrijven als een mix van Latin, pop, rock, R&B en mariachi-achtige polka. Er is een film over haar leven, met Jennifer Lopez in de hoofdrol. Die moet ik zeker nog een keer zien! Het raakt me wel. Ik ken haar muziek goed en ze was pas 23 toen ze door haar manager werd doodgeschoten. Een bizar verhaal. Ik sta er een tijdje en loop dan langs de Oceanside naar een plek waar veel vissersboten aankomen die net op garnalen hebben gevist. Shrimps! You can boil them, you can fry them! Prachtig om te zien hoe de pelikanen als hondjes op een rijtje zitten te wachten tot er een garnaaltje in hun kelen wordt gegooid. Ik maak mooie video en filmbeelden en ga op een bankje zitten. Het zonnetje schijnt inmiddels, ik schat dat het zo’n 21 graden is. Genieten. Uitzicht op zee, ontbijt erbij, pelikanen en andere vogels die overvliegen, vissersboten die aanmeren, en rechts van me Selena. Ik kan hier wel uren blijven, kom helemaal tot rust en voel me uitstekend.
Maar het is nog 2,5 uur rijden naar Laredo waar mijn Airbnb gastvrouw op me wacht. Ik neem afscheid van Corpus Christi, van Selena, en van de pelikanen, en ach vooruit, ook van Laurel en Zach, en ga naar Laredo. Onderweg kom ik langs Robstown. Uiteraard even een selfie gemaakt voor alle Robs (en later blijkt ook Robert’s, want vernoemd naar een zekere Robert Driscoll) bij het plaatsnaambord en dan kom ik weer door Alice. Ditmaal van een andere kant. En dit is het food, gas & lodging gedeelte. Dit stuk is veel groter dan het woongebied van Alice. Alice? Who the…maar goed, ik rij door en de weg is lang en eigenlijk wel saai. Dit is de Texas Highway 44 en er is niet veel te doen. Ik ben ook redelijk moe van de slechte nacht, maar water en cola houden me op de been. Na Freer (hoe spreek je dat uit?) is er niks tot Laredo, bijna een uur rijden zonder dat je ook maar een dorpje of wat dan ook ziet. Gelukkig had ik vanochtend in Corpus de tank volgegooid. Dat doe ik steevast als ik ga rijden, altijd met een volle tank.

Mijn 3e Airbnb ervaring overtreft de eerste. Met alle respect voor Lynn en Jim in Galveston, maar Maria Francisca Gonzalez in Laredo is geweldig. Een zeer hartelijke, warme en gezellige vrouw. Veel meegemaakt. Ze was ooit getrouwd met een Chinese man, maar ze zijn gescheiden. Inmiddels drie volwassen kinderen. Ze heeft een lange tijd in Taiwan gewoond, spreekt vloeiend Mandarijn Chinees, en houdt van muziek. Ze speelt zelf wat piano en luistert naar allerlei soorten muziek. Al gauw praten we over van alles. In het Spaans. En dat gaat lekker, ik kan haar goed volgen en geniet van dit mooie contact. We drinken koffie en ik maak kennis met haar twee kittens, 2 maanden oud (ze heeft nog geen namen voor ze maar de een noemt ze amarillo omdat ie rood/geel is, en de andere negro) en Cleo de oudere kat, en de alma mater van het huis. Dan zijn er nog twee hondjes, maar die zijn voornamelijk buiten of in de garage.

De twee ‘Kitties’ stelen de show. Ze zijn ontstuimig, gek en grappig. Maar ook heel lief. Francisca stelt voor wat te gaan eten en we belanden in een lokaal Mexicaans restaurant. Alleen maar ‘hispanics’ om me heen en de voertaal is Spaans. Ik maak kennis met ‘nopales’. Cactus. Het ziet eruit als sperciebonen, maar het smaakt wat zurig, maar echt heel lekker. Zeker in combinatie met ‘tomates’ en nachos. We genieten van fajitas, pollos asadas en tortillas. Het smaakt geweldig. En we hebben prachtige gesprekken, over politiek, over Mexico (haar afkomst), over Taiwan, over wat een scheiding met je doet, over Trump (weer een tegenstander) en over muziek. Ze vraagt belangstellend hoe mijn roadtrip verder gaat. Ik vertel o.a. over Roswell. Ze weet meteen wat ik bedoel en we praten over UFO’s, ancient astronauts, conspiracy theories, religie, etc. En in de auto terug luisteren we naar prachtige muziek: Franco de Vita, Los Panchos. “Je hoeft niet de grens over naar Nuevo Laredo, Mexico is hier!”, lacht ze.

Francisca slaapt inmiddels en de twee babykatjes liggen tegen mijn been aan terwijl ik dit verslag afmaak. Ik ga ze wel naar binnen brengen, want ze kunnen nogal druk zijn ’s nachts. Francisca had me daarvoor gewaarschuwd. Wat een prachtige dag vandaag, ik kijk hier met een grote glimlach op terug, Laredo nog niet echt gezien, maar dat komt morgen wel!