Een stier op een vliegveld, zeevissen en zwaardvis

7:00 uur AM. Langzaam word ik wakker met mijn eigen CD. Dat klinkt eigengeilerig, en dat is het ook. Maar de klanken van 'Teardrop' laten me langzaam ontwaken uit een vage droom. Het ging over een aantal ex-vriendinnen, die reisden ineens allemaal mee, maar dat kon niet want ik moest over een paar dagen Martijn ophalen in Albuquerque. Toen kregen ze ruzie met elkaar wie er als eerste uit de auto moest. Nou ja, lekker vaag dus. Komt waarschijnlijk door de wat mindere dag gisteren in San Antonio. Ik maak me er maar niet druk om en haast me, want over een half uur staat de taxi voor de deur. Vandaag ga ik de tweede auto ophalen die mij (en vanaf woensdag Martijn) helemaal tot in Los Angeles gaat brengen. Het grootste deel van de roadtrip gaat nog beginnen, en ik heb er zin in. Voel me weer helemaal goed, niet in de laatste plaats door de fijne reacties van familie en vrienden gisteren en vanochtend (voor mij dan, voor jullie al lang in de middag).

De taxi is er, de man is vriendelijk en ik zie meteen dat hij uit Guatemala komt. Ik zit er niet ver naast, El Salvador. Die typische ‘Maya-look’ die ik eerder in Guatemala ook had gezien. Hij komt niet uit de hoofdstad San Salvador, maar uit San Miguel. De derde stad van El Salvador en veel meer oostelijk gelegen, richting de grens met Honduras. De 'taxista' is een bijzonder aardige ‘Salvadoreño’ en zijn naam is Feliciano. Is hij naar de beroemde blinde zanger José Feliciano vernoemd? Hij zou het niet weten. Wat heerlijk om weer Spaans te praten, en ik kan hem goed volgen. Centraal-Amerikaans Spaans ligt me kennelijk goed, want het gaat weer net zo goed als in Mexico en Guatemala. We hebben een geweldig gesprek. Over zijn land, over mijn land. Over de Maya’s. Maar ook over de burgeroorlog van de jaren 80. Het dieptepunt toen aartsbisschop Oscar Romero vermoord werd door de doodseskaders. Feliciano is in 1983 naar San Antonio gekomen, hij heeft veel vrienden verloren in El Salvdor door de 'guerra civil'. Nog steeds hebben mensen last van de burgeroorlog, al is het ruim 30 jaar geleden. Wauw. Een indrukwekkend gesprek over de vroege morgen. Maar ook over voetbal. Nederland niet bij het WK? Onbegrijpelijk, verzucht Feliciano. Dan maar juichen voor Mexico of Costa Rica. Of Engeland, hij houdt van Engels voetbal. En over Trump. "El presidente está racista", zegt hij. Maakt hij zich zorgen? “Nee, zeker niet. Taxistas hebben het goed hier en ik ben nu gewoon een onderdeel van de Amerikaanse bevolking. Maar veel van mijn landgenoten hebben het lastig. Sommigen wonen hier nog langer dan ik en worden niet als volle staatsburgers gezien. Dat doet me pijn.” Veel te snel zijn we bij het vliegveld. We geven elkaar een hand en hij bedankt me voor het gesprek. En dat is geheel wederzijds.

Thrifty Cars is de maatschappij waar ik de tweede auto heb gehuurd. De dame achter de balie heeft er zin in. Uiterst vrolijk zegt ze dat ik helaas geen standaard auto krijg maar een upgrade model. Een moderne, grotere auto. Komt niet verkeerd uit, gezien het feit dat ik vanaf woensdag een passagier erbij heb! Ze komt uit Colombia, maar haar vader is een Amerikaan. Naast haar een collega uit de deelstaat Chiapas, Mexico. ‘Palenque’, roep ik enthousiast! Ze kijken me verbaasd aan. Hoe ik dat weet? Zo komt mijn studie toch van pas. Palenque is een van de grootste Maya complexen in Mexico, groter nog dan Chichen Itza, en staat al jaren op mijn verlanglijstje. Ze rollen helemaal met hun ogen als ik over ga in het Spaans. Opgewarmd in de taxi gaat het lekker. Ik stel me voor als Marcelo. Zij heet Victoria en hij Raúl. Meteen de onvermijdelijke vraag: "Is in Amsterdam alles, zoals prostitutie en drugs legaal?" Victoria lacht en zegt “Het is beter dat je deze auto hebt, want je moet een heel eind naar Los Angeles. Ja, goed he dat ik dat weet.” Dat had ze natuurlijk in mijn reservering gezien. Ze lacht triomfantelijk. Raúl doet er een schepje bovenop als ik vertel dat ik naar Laredo ga. “Niet de grens over he, of anders alleen om een chica Mexicana te halen”. We even elkaar high fives, echt, ik hou van the Latino Way!

De witte Nissan ziet er uitstekend uit. Modern, veel ruimte en van alle gemakken voorzien. Voor het eerst start ik een auto met een startknop en zonder sleutel. Ik voel me net een klein kind die een te mooi cadeau krijg. Sorry Puntootje, maar dit is het echte werk. Hij rijdt waanzinnig. Moet oppassen dat ik niet te hard rij! Vanuit het vliegveld pak ik de Interstate 37 in zuidelijke richting en zie nog een keer downtown San Antonio en de Tower of the Americas. Bye San Antonio. De volgende keer dat ik hier ben, heb ik of een leuke vriendin, of neem ik een goeie vriend mee. Maar niet meer alleen! Vanaf de I37 draai ik de Texas Highway 281 op en kom langs pittoreske plekken als George West (nee, er is geen George Oost!) en Alice. Alice? Who the f**ck is Alice? Zal ik uitstappen? Oh, wacht ik ben er al doorheen. De volgende exit na Alice ga ik eraf en neem ik een koffie en een lekker koud watertje. Ben wat te vroeg voor de King Ranch, dus misschien nog even het stadje Kingsville verkennen. Bij het plaatsnaambord maak ik een selfie voor mijn collega’s van KING. Altijd leuk. Kingsville is een stadje waar de tijd stil heeft gestaan. De hoofdstraat bestaat uit winkeltjes waar auto’s schuin geparkeerd voor staan. Zoals vroeger. Het stadhuis is een mooi gebouw. Ik maak opnieuw een selfie en wil wat filmen. Staat er een heer naast me. “Waarom film je de City Hall, vriend?” Tsja, hoe leg je dat nou weer uit. Ik vertel dat we in Nederland een vereniging van Nederlandse Gemeenten hebben en dat ik daarvoor werk en veel gemeentehuizen bezoek. En het dus wel bijzonder vind dat ik in Kingsville ben, want de organisatie waar ik voor werk heet ook KING. Hij kijkt me even aan. Begrijpt er volgens mij helemaal niets van. Haalt vervolgens zijn schouders op en zegt “Whatever you want, my friend.”

Dankzij een tip van mijn collega Ben (zijn zus woont in Houston en hij kent Texas dus goed) ben ik hier, geen idee wat ik van de King Ranch moet verwachten. Ik zie het wel. In het Visitor’s Center krijgen we een video te zien, over de geschiedenis van de King Ranch en maak ik kennis met Beto Maldonado, een zeer vriendelijk ogende man met een mooie cowboy hoed op. Van Engels-Spaans-Mexicaanse afkomst, McDonald werd uiteindelijk Maldonado, legt hij uit. Nu ver in de 80, maar zijn hele leven in de ranch gewerkt. Hij heeft zelfs lokale naam gemaakt toen hij met een 1300 kg wegende stier op Dallas Airport kwam om een ticket voor een tentoonstelling op Hawaii te kopen. Vol trots vertelt hij er over en laat de betreffende foto zien. Op een andere foto is hij een jaar of 10 en staat hij samen met zijn broer ook al met een stier aan de hand. Ongelooflijk. Hij lacht weer “Kun je je voorstellen hoe de grondstewardess reageerde toen ik aankwam bij de balie? Gelukkig had hij de avond ervoor zijn behoefte gedaan, weet je wel, anders had Dallas een probleem gehad. Ja, ik heb mijn hele leven hier gewerkt, en ik kom hier gewoon nog steeds graag. Het is net familie, je komt nooit meer van de Ranch af.” Wat een geweldige man, ik bedank hem, geef hem een hand en met een “God bless you” neemt hij afscheid van me.

De tour is heel leuk en heel leerzaam, al rijden we de hele tijd in een bus rond. Will, de gids vertelt honderduit. Opgericht in 1853 door Richard King en inmiddels een van de grootste ranches van de VS, met meer dan 3.000 vierkante meters. En ook heel veel ‘wildlife’ wat we straks hopen te zien. We zien inderdaad het een en ander: herten, roofvogels (waaronder gieren), en mooie snelle ‘quarterhorses’, en natuurlijk koeien en stieren. En we krijgen veel geschiedenis en leuke weetjes. Het is inmiddels lekker buiten, op de helft van de tour gaan we er even uit en zien we een cottage zoals het er toen uit gezien heeft met spinnewiel en weefgetouw. We leren over de ranch-symbolen, hiermee werden de dieren vroeger gebrandmerkt, tegenwoordig gaat dat een stuk vriendelijker. We zien wilde kalkoenen met zijn allen drinken uit een waterbak. Een buizerd vliegt over. We rijden langs een enorme vlakte waar ‘longhorns’ grazen. Gieren vliegen er boven. Ik geniet van het landschap en de anderhalf uur vliegen voorbij.

Van Kingsville is het nog een uurtje rijden naar Corpus Christi. Een prachtige kustplaats aan de Golf van Mexico. Mijn tweede Airbnb ervaring is een vreemde. ’s Ochtends hadden Laurel en Zach al een berichtje gestuurd hoe laat ik ongeveer dacht aan te komen. Daar had ik op gereageerd, waarop ik weer een reactie kreeg waar ik de sleutel kon vinden en wat het wifi wachtwoord was. Ik ging er van uit dat ze er niet waren, dat schijnt wel eens te gebeuren. Ik rij een stuk lang de kust, dan weer het binnenland in en kom uiteindelijk bij mijn bestemming aan. Heel leuk, zo’n huis op palen en het gastenverblijf is dan mijn plek. Prima kamer, met eigen badkamer en toilet. De sleutel ligt er inderdaad en ik open de deur en ga naar binnen. Uit de ruimte ernaast hoor ik harde hiphop muziek. Oh, ze zijn wel thuis? Hoe werkt dit dan, moet ik me melden, zodat ze weten dat ik er ben? Ik twijfel, en breng mijn spullen binnen. Uiteindelijk besluit ik me toch maar even te melden. Ik klop op de deur die vanaf ‘mijn kamer’ naar de huiskamer gaat, maar op slot zit. Mijn sleutel werkt ook niet. Geen reactie. Ik probeer het buiten even bij de voordeur, ook geen reactie. Apart. Maar na een tijdje komt Zach even kennismaken. Aardige jonge gast, geïnteresseerd en onder de indruk van mijn roadtrip. Helemaal naar LA? Wauw! Als ik iets nodig heb moet ik het maar laten weten, en de sleutel morgen gewoon weer in de enveloppe op dezelfde plek. En weg is hij. Laurel laat zich helemaal niet zien. Ik had hem nog wel om wat tips gevraagd en ik besluit de auto te pakken en naar het strand te gaan.

Het strand van Corpus Christi (overigens heet deze stad zo omdat de Spaanse ontdekkingsreiziger het gebied ontdekte op de dag dat het katholieke feest Corpus Christi werd gevierd, ook de baai heet zo) is heerlijk relaxt. Je kunt de auto er gewoon tegenaan parkeren. En het is niet extreem druk. Het zonnetje schijnt, de temperatuur is zeer aangenaam. Ik pak mijn video-en fotocamera en loop het strand op. Ik maak wat foto’s als ik naast me hoor “Oh my gosh, he’s the cutest!”

Twee blonde ‘beach babes’ lopen het strand op. Ze hebben het niet over mij maar over inderdaad een bijzonder schattig hondje, dat kwispelend en blij tegen ze op springt. Het hondje hoort bij Donald en zijn vrouw Shanna. Donald is aan het zeevissen met…shrimps. Shanna zit te lezen op een strandstoel. Het hondje, genaamd Woody (hoe origineel) wordt door zijn baasje tot de orde geroepen. “Hey! Laat die dames met rust, je bent net zo erg als alle andere mannen.” Ik moet hardop lachen en flap eruit: “Je hebt wel succes, ik moet ook maar zo’n hond nemen.” Shanna schatert het uit en Donald vraagt of ik een biertje mee drink. Ze hebben een grote koelbox staan. Eentje kan wel, maar moet nog wel rijden. Dus rustig aan. Woody vindt mij ook heel lief, dit is al de tweede hond die zo leuk tegen me doet. De blonde meisjes gaan er van door en zwaaien nog een keertje, waarbij een van de twee me iets te lang aankijkt, zo lijkt het. Het dipje wat ik gisteren in San Antonio had is helemaal weg. Daar zit ik dan. Op het strand van Corpus Christi, uitkijkend op de Golf van Mexico, met een Bud Light in mijn handen (beter, aangezien ik nog moet rijden). Weer van die mooie gesprekken, over Amerika, over de wereld, en over dat je het moment moet koesteren. Daar gaat het om. “We hebben allemaal veel te veel haast, en daarom kom ik hier met Shanna. Ik vis, zij leest. En we drinken een biertje. En dan zijn we intens gelukkig.” Ik snap precies wat hij bedoelt. Het beeld is perfect. Maar ik moet verder, want ik krijg trek, en ik wil het grote oorlogsschip dat verderop nog even vastleggen voordat het donker wordt. Ik bedank hem voor het biertje en krijg van Shanna een knuffel. Ze wensen me een mooie roadtrip toe en ‘may God bless you’. Enigszins ontroerd loop ik verder.

De USS Lexington is een waanzinnig groot oorlogsschip. Ik wist niet dat die dingen zo groot waren! Helaas is het museum al dicht. Dan maar wat foto’s en dan een hapje eten. Ha! Daar zie ik een leuke tent: Blackbird on the beach. Ik loop naar binnen. En wat klinkt er? “Tom Sawyer” van mijn favoriete band Rush. Te gek! Er zitten wat mensen aan tafeltjes, een een paar mensen aan de bar. Dat ga ik ook doen. Ik schuif aan en zie dat zwaardvis op het menu staat. Had ik ooit al eens gegeten maar heb er eigenlijk wel zin in. Ik krijg er een salade van krab en garnalen bij. Vandaag is zeedag! Naast me een dame op leeftijd. Ze ziet er stoer uit. Leren broek, zonnebril op en haar haar in een mooie lange blonde vlecht. Naast haar haar equivalent, maar dan mannelijk, zonder vlecht en met baard. Dit zijn Tracy en Gus uit Miami, Florida. Ze reizen – uiteraard – per motor langs de zuidkust van Amerika. Van Florida via Alabama, Mississippi (Biloxi, hee daar ben ik ook geweest!), Louisiana (“New Orleans is soooo awesome”), Galveston (!) en nu Corpus. En dan? “Dat weten we nog niet. Als we de zuidkust moeten volgen moeten we naar Mexico, maar dat is misschien niet handig. We gaan in elk geval helemaal door naar Brownsville, aan de grens met Mexico. En dan kijken we wel.”

Ze bieden me een biertje aan. Maar ik moet nog terugrijden en dat is niet verstandig. Dus een colaatje. Ze zijn allebei met pensioen en genieten enorm. Dat zie je meteen. “De Route 66 doet iedereen al, wij wilden eens wat anders, dus we doen een rondje Golf van Mexico. Cool huh. En we doen het ouderwets. Zonder social media. We hebben geen Facebook of WhatsApp, we hebben geen GPS, we werken nog met kaarten.”, aldus Gus. Wauw. Dat is eigenlijk wel heel erg stoer van ze.

De zwaardvis is echt heerlijk, en de salade ook geweldig. Inmiddels draait de barvrouw “Patience” van Guns ‘n’ Roses. Lang niet meer gehoord, simpel nummer eigenlijk, maar het pakt je wel. Inmiddels zijn er meer mensen aan de bar aangeschoven. Gezellig, maar ik merk dat ik na de onrustige nacht vannacht toch wel moe ben. Wil eigenlijk terug. Ik leg het aan ze uit en ze snappen het volledig. "Ja, jij moet nog een eindje naar Los Angeles, hahaha!"

Morgen ga ik naar Laredo. Met de Airbnb verhuurster, Francisca, had ik heel leuk contact. Veel leuker dan Zach & Laurel, die volgens mij een doorsnee suf Amerikaans stelletje zijn want ik hoor ze tv kijken. Ik zet mijn rock playlist op, doe de oortelefoons in en schrijf dit verslag af.

Of nee, ik ga Johnny Cash luisteren. Een van zijn versies van de American Recordings is prachtig:

As I walked out on the streets of Laredo.
As I walked out on Laredo one day,
I spied a poor cowboy wrapped in white linen,
Wrapped in white linen as cold as the clay.

"I can see by your outfit that you are a cowboy."
These words he did say as I boldly walked by.
"Come an' sit down beside me an' hear my sad story.
"I'm shot in the breast an' I know I must die."

"It was once in the saddle, I used to go dashing.
"Once in the saddle, I used to go gay.
"First to the card-house and then down to Rose's.
"But I'm shot in the breast and I'm dying today."

"Get six jolly cowboys to carry my coffin.
"Six dance-hall maidens to bear up my pall.
"Throw bunches of roses all over my coffin.
"Roses to deaden the clods as they fall."

"Then beat the drum slowly, play the Fife lowly.
"Play the dead march as you carry me along.
"Take me to the green valley, lay the sod o'er me,
"I'm a young cowboy and I know I've done wrong."

"Then go write a letter to my grey-haired mother,
"An' tell her the cowboy that she loved has gone.
"But please not one word of the man who had killed me.
"Don't mention his name and his name will pass on."

When thus he had spoken, the hot sun was setting.
The streets of Laredo grew cold as the clay.
We took the young cowboy down to the green valley,
And there stands his marker, we made, to this day.

We beat the drum slowly and played the Fife lowly,
Played the dead march as we carried him along.
Down in the green valley, laid the sod o'er him.
He was a young cowboy and he said he'd done wrong.