Het lot van de eenzame reiziger
Door: Marcel Conté
Blijf op de hoogte en volg Marcel
28 Oktober 2017 | Verenigde Staten, San Antonio
Gisterenavond toen ik hier in het Riverwalk Plaza Hotel aankwam was het nog niet goed te zien, omdat het natuurlijk donker was. Maar als ik opsta en de gordijnen open sla ben ik blij verrast door het mooie uitzicht op San Antonio. De dag begint goed!
San Antonio in. Ik loop het hotel uit en het valt me op dat het vergeleken bij Austin koud is! De zon schijnt niet, het is bewolkt. En het waait stevig. Loop ik in mijn t-shirt….eerst maar een ontbijt, aan de Riverwalk. Dit is een geweldige wandelroute vlak langs de rivier de San Antonio, nou ja rivier, meer een gracht eigenlijk. Het doet wat denken aan de Oude Gracht in Utrecht. Met allemaal restaurantjes en barretjes. Ik loop rustig langs de gracht en koop bij een souvenirwinkel een hoodie van San Antonio. Die houdt me wel even warm. Bij Rio Rio ga ik zitten. Ze serveren ook een Mexicaans ontbijt maar ik hou het maar even bij een ‘normal breakfast’. De serveerster spreekt me in het Spaans aan. Denkt dat ik uit Mexico kom. Grappig. Leuk om weer even Spaans te praten. “Holanda” zeg ik. De serveerster lacht. “Vlakbij Spanje he”. Eh….
Het ontbijt is heerlijk, en…het zonnetje breekt door. Eendjes zwemmen in de gracht en ik geniet hier van. Het valt me wel op dat ik als enige alleen zit, maar dat hoort bij het soloreizen. Ik heb er totaal geen last van, want ik zit hier wel prima. Maar terwijl ik er wat langer zit, komen er steeds meer mensen om me heen zitten. En allemaal zijn ze samen. Het wordt tijd om te gaan.
Ik loop verder, langs de Riverwalk en passeer veel souvenirwinkeltjes, barretjes en restaurantjes waar ze me het liefst allemaal aan tafel willen hebben. Lekker toeristisch hier, maar dat mag de pret niet drukken. Eerst ga ik de hopon bus doen. Dan kan ik San Antonio eerst op het gemakje zien en dan ga ik daarna wel te voet verder. Het is niet druk op de bus. Ik zit boven, het waait goed. We hebben een zeer snel sprekende ADHD gids die ik soms niet kan volgen. Maar hij is wel grappig. Hij noemt zichzelf de beste gids van San Antonio. Ik moet er nog bij vermelden dat hij met een zwaar Texaans accent praat en zoals ze dat zo mooi zeggen, een Afro-American is. Maar soms gaat hij zo snel dat ik hem niet volg (ook omdat het hard waait boven). Ik maak mooie filmbeelden en fotografeer af en toe wat. Hoor veel over de geschiedenis en – daar is hij weer – die dekselse Mexicaanse dictator Santa Ana. Ja, dat was me d’r eentje. Door mijn studie weet ik er wel het een en ander van af, maar het is leuk om nu de andere kant te horen (tijdens mijn studie ging het toch teveel over Mexico). Santa Ana versloeg de Texanen bij de Álamo (waar ik later heen ga, schijn je echt te moeten doen als je hier bent), maar werd later zelf verslagen bij de vlakte van San Jacinto, waar Texas dus in 1836 een onafhankelijke republiek werd. Maar dat had ik in Austin al gehoord.
Nu eerst de Tower of the Americas. Deze toren is 230 meter hoog en doet een beetje aan de Fernsehturm in Berlijn denken. Maar ja, lijken al dat soort torens niet op elkaar? Ik ‘hop off’ van de bus, bedank de gids, krijg 4x “thank you sir terug”, en loop richting de Tower. Onderweg passeer ik een standbeeld van een beer. Hier zijn toch geen beren? Het doet me aan de Berlijnse beer denken. En dan lees ik dat het een gift is van de stad Berlijn in de jaren ’60. Grappig.
We staan met zo’n 15 man in de lift naar boven. Niemand zegt wat. “Lovely day, isn’t it”, prober ik in een poging contact te maken. Niemand reageert, behalve een oude dame die het wel heel koud vindt buiten. Boven is het uitzicht adembenemend. Het is inmiddels ook niet meer bewolkt, een heldere lucht en dat levert mooie beelden op. Je kunt ook naar het balkon (wel achter glas, maar open van boven) en daar waait het heel hard.
De wandeling terug naar de Álamo is ongeveer 25 minuten. Ik kan ook de hopon bus nemen, maar besluit lekker te lopen. Even de benen strekken. Na een kwartiertje ga ik op een bankje zitten, naast een dame. Ik knik naar haar. Ze knikt terug, staat op en loopt weg. Het is me vandaag niet gegund, bedenk ik me.
Dit hoort erbij. Je kunt niet elke dag de leukste contacten hebben, en soms is het er gewoon niet. Dan maar naar de Álamo, een belangrijke historische plek voor de Texanen. En dat blijkt. Er staat een belachelijk lange rij. Dit gaat lang duren. Heb ik daar zin in? Ik sluit aan in de rij. Weer ben ik de enige die alleen is. Iedereen is met elkaar, praat met elkaar, lacht met elkaar. Dit wordt ‘m niet. Ik loop de rij uit. Ik heb wel genoeg over de geschiedenis van Texas gehoord.
Wat te doen? Guinness Book of Records Museum in? Nee, staat ook een te lange rij. Texas Rangers Museum? Er komt een verklede cowboy naar buiten, vervaarlijk kijkend. Lekker over de top. Maar daar heb ik eigenlijk geen zin in. Ik zoek eigenlijk zo’n plek als de Hideway Coffee in Austin, waar ik even rustig kan zitten en een bakkie kan doen. Maar die zijn er niet in San Antonio, of ik kan ze niet vinden. Na een half uur zo hebben rondgelopen, besluit ik terug te gaan naar het hotel.
Ik begin aan het nieuwe boek van Dan Brown, op de e-reader. Heb ik dat ding toch niet voor niks meegenomen. Lekker leesvoer. Beneden bij de bar serveren ze ook eenvoudige maaltjes. Dat ga ik maar doen, want om 21u begint de Ghost Tour. Ben benieuwd. Aan de bar is het een dooie boel. Er zit een oudere man voor zich uit te staren, de barvrouw heeft er ook geen zin in. Wel serveren ze Mexicaanse kip met salade. Prima. Het eten smaakt me goed maar de sfeer is ver te zoeken. Na het eten weer naar boven, en wat verder lezen. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in de tour, maar laat ik het toch maar doen. Ontmoet ik vast wel weer mensen.
Bij een Ghost Tour stel ik me voor dat we echt op locatie op zoek gaan naar een verschijning. De tour duurt twee uur, dus verwacht er wat van. Ik kom een kwartier voor tijd aan op de Álamo Plaza. Nu is er niemand, dus ik kan wat foto’s maken van het mooie gebouw. In 1718 gebouwd als Misión San Antonio de Valero. En dus beroemd vanwege de Texaanse onafhankelijkheidsoorlogen.
De gids heet David. Hij zegt dat hij zelf ‘paranormal investigator’ is en dat dat deze tour zo bijzonder maakt. Er staan 10 mensen (5 stelletjes) en ondergetekende om hem heen. Ik mag niet filmen als hij praat. OK, duidelijk. Vervolgens lopen we naar de eerste ‘site’. Het Menger Hotel. Het hotel werd geopend in 1859 en vele beroemdheden hebben er al geslapen waaronder veel ex-presidenten zoals Theodore Roosevelt, maar ook Mae West, Oscar Wilde, etc. David vertelt over Sallie White die veelvuldig is gespot als geest. Ze werd door haar man vermoord en komt nog steeds de gasten bedienen. Het punt is David het niet meent. Zijn verhaal lijkt hij uit zijn hoofd te hebben geleerd, hij vertoont geen emotie. De groep is mak en braaf, niemand zegt iets. Nog meer verhalen. Over de kamer waar iemand stierf, en dat dat bed waar hij is in gestorven er nog steeds staat en hij – nu een geest - er af en toe in ligt. Mogen we dan naar binnen om die kamer te zien? Nee, dat niet, want we lopen door naar de tweede site.
Bij de derde site ben ik er klaar mee. De verhalen die hij vertelt kan ik ook op Wikipedia lezen. Ik wil zo’n gebouw in, en daar in het donker met zijn allen staan in afwachting van het paranormale! Ik vraag hem waarom we niet naar binnen gaan, hij reageert gepikeerd. “Dat kan nou eenmaal niet” is zijn antwoord. Ik zie een paar van de mensen van de groep met bewondering naar me kijken, dat ik dit durf te vragen. Dat iedereen dit zomaar pikt…ongelooflijk! Dan draagt hij ons op om onze mobieltjes tegen het raam aan te houden en een paar foto’s te maken, zonder flits (want dat schrikt de geesten af) en dat we ‘misschien straks wel iets kunnen zien op de foto’ haak ik af. Dit is zonde van mijn tijd (en van mijn geld). Terug op de hotelkamer moet ik er wel om lachen.
Nogmaals: San Antonio is prachtig en geweldig, maar als single moet je hier niet zijn. Dan heb ik liever Austin. Maar goed, morgen weer op weg. Heb er wel zin in. Taxi naar San Antonio airport, auto halen en door naar de KING ranch en Corpus Christi. Mijn Lone Star bier (toepasselijke naam voor vandaag) is op. Time to sleep!
-
28 Oktober 2017 - 07:24
Lysette:
Je bent mijn held hoor!
Zulke dagen horen erbij. Morgen gewoon weer Rise and shine!
;-) -
29 Oktober 2017 - 07:35
Lisan:
Hey Marcel. Ik heb ook vele reizen alleen gedaan. Zolang je maar weet dat je tijdens een reis niet alles moet zien maar alles mag. Vakantie mag ook even lekker rustig in een boek lezen zijn :) en dit soort momenten dat je je alleen voelt, horen er helaas bij :( Maar aan de andere kant. Jij doet dit wel in je eentje! En de meeste stelletjes hebben misschien de kans moet om dit te doen. -
01 November 2017 - 10:15
Elsje Veth:
Hi Marcel
even een dipje te verwerken, je bent en blijft tenslotte een gezelligheidsdier. Maar...je bent niet alleen we reizen allemaal op afstand met je mee en genieten van je geweldige reisverhalen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley