No train today....
Blijf op de hoogte en volg Marcel
27 Oktober 2017 | Verenigde Staten, San Antonio
Wat eraan voorafging…
De taxichauffeur heet Tasim. Dat komt omdat hij uit Bulgarije komt, tegen de Turkse grens aan. Veel mensen daar hebben Turkse namen. We hebben een mooi gesprek, over Bulgarije, over Nederland, over de USA. Hij woont al 20 jaar in Austin en houdt van deze stad. Is ook benieuwd naar mijn land, hij heeft zelf familie in Antwerpen wonen, maar is nog nooit in Nederland geweest. Wel weer grappig. Amerika is het land van de kansen zegt hij. Hij is blij hier te zijn. Ik vraag hem wat hij van de nieuwe president vindt. Hij haalt zijn schouders op. “Ach, we zien het wel. De wereld is aan het veranderen, dus ook Amerika. Ik las ooit een mooi citaat. Niet alleen wij reizen, maar de wegen reizen met ons mee. De wereld verandert gewoon, weet je.” Prachtig.
Hij zet me af bij het Institute of Latin American Studies. Toen ik zelf Talen en Culturen van Latijns-Amerika studeerde, stond Austin heel hoog aangeschreven. Ze schijnen de grootste collectie studieboeken te hebben. Voor het gebouw staat een replica – uiteraard – van een Olmeken beeld, geschonken door de Mexicaanse Universiteit van Veracruz. Ik ga naar binnen. Het voelt een beetje gek. Ik ben allang geen student meer. De dame achter de balie heet me vriendelijk welkom. Het is doodstil in de studiezaal. Er zitten allerlei studenten achter laptops. Ik ga er maar even zitten, en pak een tijdschrift over Mexico. De collectie is inderdaad indrukwekkend, al is dit maar één van de zalen. Zou er een college zijn? Na een kwartiertje sta ik op, en loop door een lange gang. Ik zie een deur met een zaalnummer. Maar ik kan toch niet zomaar naar binnen, midden in een college vallen? Bovendien, het is heerlijk weer buiten. Ik heb het hier wel weer gezien.
De University of Texas at Austin is ook weer, net als in College Station, een gebied op zich. Maar wat vooral indruk maakt is het gigantische Longhorns Stadion, de Texas Longhorns zijn het universiteits American football team. Het stadion is echt bizar groot. Er is ook nog een ‘soccer stadium’ maar zelfs dat is groter dan ADO Den Haag. Everything is bigger in Texas. Vanaf het universiteitscomplex is het ongeveer een half uur lopen naar het Capitol. Het is mooi weer dus ik begin aan de wandeltocht en loop langs verschillende sportcomplexen, een atletiekbaan en een Lacrosse veld. Dat is die gekke sport met een soort tennisrackets waarmee ze de bal naar elkaar werpen. Ik moet me daar maar eens in verdiepen.
Bij het Capitol aangekomen, rust ik even uit. Er zijn hier veel ‘memorials’, de Vietnam oorlog, een eerbetoon aan de ‘Tejanos’ met hun Tex-Mex cultuur, de Afro-Americans, en natuurlijk heel veel over de geschiedenis van Texas, Steve of Austin, Sam Houston, en..Davy Crockett. Deze volksheld zou de gevleugelde woorden hebben uitgesproken: “You all go to hell, I’m going to Texas.” Hij sneuvelde bij de Alamo-slag in San Antonio. Daar ga ik later nog wel meer van zien.
Ik geniet van de rust en het zonnetje. Inmiddels zit er een vrouw op een kleed en ze doet Yoga oefeningen. Ze lijkt helemaal afgesloten van de wereld, en zit in haar eigen sfeer. Mooi om te zien. Ik staar kennelijk iets te lang naar haar, want ze kijkt me ineens aan en vraagt of ik ook aan yoga doe. Weer raak ik in gesprek met een wildvreemde dame. Ze heet Ramona. Ik vertel haar dat er een liedje bestaat dat in de jaren 60 heel populair was in mijn land. Van The Blue Diamonds. Ze vindt het een grappige naam, want diamanten zijn toch niet blauw? Ze werkt hier vlakbij en gaat in de lunchpauze altijd even haar oefeningen doen. Als ik het niet erg vind, gaat ze weer even verder. Ik wens haar een fijne dag toe en vervolg mijn wandeltocht naar 6th Street. Dat is nog 20 minuten lopen, maar onderweg beland ik bij Cafe Medici. Aan de straatkant staan schommelstoelen, je bestelt je koffie bij het ene raam, en haalt het bij het volgende raam weer af. Een soort lopende McDrive maar dan voor koffie. Ik schommel wat heen en weer, en kijk naar al die mensen die voorbij lopen. Naast me ploft een roodharig meisje neer, bellend. Dat gaat niet goed, ze heeft duidelijk ruzie met haar vriend. Ik wil niet meeluisteren, maar doe het stiekem toch. Wild gebarend staat ze op en loopt al boos bellend weg. Zonder ook maar acht op wie dan ook te slaan. Bijzonder.
De straten in Austin lopen op volgorde. Het Universiteitscomplex lag bij 19th Street, het Capitol bij 11th Street en inmiddels ben ik bij 7th Street. Ik zie een leuke muziekzaak. Ernaast zit Hideway Coffee. Ziet er relaxt uit. Veel jonge mensen achter laptops. Hier kan ik wel even wat tijd doorbrengen. Ik WhatsApp en mail met familie en vrienden, check het laatste nieuws en upload wat foto’s en muziek. Straks in de trein lekker muziekjes luisteren. Heerlijke plek, dit. Ik zit aan een lange tafel met naast me een hipster, met bril, baard en petje, die het erg naar zijn zin heeft, want hij lacht af en toe hardop. Er schuift een dame aan. Ze heeft een pasje met daarop haar naam (Cathy) en als titel ‘film producer Austin Film Festival’. Ik vraag haar wat het Austin Film Festival inhoudt. Het is al een paar dagen bezig en duurt nog tot november. Ze praat enthousiast over haar werk, ze heeft al een aantal films geproduceerd. Ze is in Amsterdam, Rotterdam en zelfs in Groningen geweest. Groningen? Ja, Groningen! Ze wilde graag ook naar het noorden van Nederland, en daarna reisde ze door naar Hamburg. Cool. Haar man is beroepsmuzikant en speelt in een band, van wie ik de naam helaas weer vergeten ben. Maar in Austin is hij een beroemdheid. Ineens zegt ze “Waarom kom je vanavond niet naar het festival. Ik kan een vrijkaartje voor je regelen!” Wauw, te gek, maar ik vertel haar dat ik de trein moet halen. “De trein? Oh je bedoelt Amtrak?” ‘The train’ zegt ze hier niks, Amtrak wel. Grappig. Ik vertel dat ik The Texas Eagle naar ‘San Anto’ neem. Ze wenst me een goede reis toe en gaat weer haar eigen weg. Had ik gewoon gratis naar een filmfestival gekund!
Ik beland bij de Hut’s Burgers. Ik heb wel zin in een hamburger. Op de kaart zie ik de Fats Domino burger. Als een eerbetoon aan Fats bestel ik ‘m. En hij is goed! Ik ruik de cajun kruiden en de pittige Louisiane style smaak is uitstekend. Een groot glas water met ijs erbij maakt het feest compleet. De serveerster heet Rosie, maar anders dan in het nummer van AC/DC is deze dame superslank. En vol met tattoo’s. Elke tattoo heeft een verhaal, vertelt ze. Symboliek, een songtekst, een teken, haar sterrenbeeld, de geboortedatum van haar kindje, haar paard dat al is overleden, haar hond, haar Chinese sterrenbeeld. Ze praat honderduit over hoe trots ze op haar tattoo’s is. Of ik er ook een wil? Want dan weet ze een goed adres in Austin. Rosie is erg grappig, spontaan en een beetje gek. Ik zeg haar dat ik dat liever niet doe, maar mocht ik het ooit doen, dan laat ik een UFO zetten. Waarop ik vertel dat ik straks in Roswell, New Mexico ben. Het is heel rustig in Hut's, dus Rosie neemt uitgebreid de tijd. Ze zegt dat ze erin gelooft dat er voor ons buitenaardse wezens zijn geweest, die de eerste bewoners van de aarde waren. Serieus. Ik zit hier gewoon over de theorieën van Erich von Däniken te praten met een serveerster in Austin. Te gek! Na een proost op Fats Domino, zij met ice tea, ik met water, loop ik op mijn gemakje terug naar het hotel, waar ik mijn koffer ophaal. Dennise, de receptioniste herkent me en wenst me een goeie reis met Amtrak.
Het is 20 minuten lopen naar het Amtrak Station, dus waarom ook niet. Het gaat sneller dan ik verwacht, want al om kwart voor zes ben ik er. Nog drie kwartier wachten. Ik luister wat naar muziek, terwijl er steeds meer mensen aan komen lopen. Half zeven. Nog geen trein. Zeven uur. Half acht. Acht uur. Anderhalf uur vertraging, de NS is er niets bij! Inmiddels contact met Roy, die al had gezien dat de trein vertraging had. Dan, om 20:10, komt er een trein aangereden. Maar het is een ‘freight train’. De Amtrak-man die de hele tijd achter zijn loket zat, komt nu naar buiten. Hij vertelt ons dat het heel lang gaat duren. Er komen nog vier (!) goederentreinen voor The Texas Eagle. Dat duurt ongeveer 20 minuten per trein, dus reken maar uit. Ben je zeker anderhalf uur tot twee uur verder. Weer contact met Roy. Niet alleen redt hij me, door een ticket met de Megabus (soort Greyhound) naar San Antonio te boeken, ik heb ook nog eens een zitplaats boven vooraan!
Bij de Amtrak-man, die wel 3x zijn excuses aanbiedt, kan ik het geld terugclaimen. Krijgt Steve Earle toch gelijk, The Eagle rides no more. Althans niet voor mij. Ik leg me er bij neer. Geen treinreis. Had me er erg op verheugd, maar er is niets aan te doen. Hij belt een taxi voor me en een vriendelijke chauffeur van Egyptische afkomst brengt me naar het busstation, vlakbij het Capitol. Dankzij Roy zit ik heerlijk bovenin vooraan. De Megabus is perfect. Wifi, stopcontacten en een aangename temperatuur. De man naast me reist van Dallas via Austin naar San Antonio. Hij zit al een tijdje in de bus. “Ah, you’re a bluesfan, right?” Hij doelt op mijn vanmiddag aangeschafte Stevie Ray Vaughan shirt waar ik zeer blij mee ben. “Wist je dat ZZ Top ook is begonnen als bluesbandje?” Jazeker, ik denk aan die geweldige albums als ZZ Top’s first album, Fandango, Tejas, Deguello en Tres Hombres. Ik zeg hem dat ik helaas niet in Dallas ben geweest, ben begonnen in Houston en eindig in Los Angeles. Zijn mond valt open. Met de bus? Ik vertel hem dat ik de Texas Eagle had willen nemen. Hij zegt dat het hem voor me spijt, een treinreis in Amerika is wel iets. Jaja, wrijf het er maar in. Hij bedoelt het goed natuurlijk, maar nu baal ik er nog meer van. Aan de andere kant, het uitzicht vanuit de bus is geweldig, juist omdat we wat hoger zitten. Inwendig moet ik even lachen, grapje tussen mijn moeder en ik. “Nee, ik ga tegenwoordig altijd wat hoger zitten in de bus”, zeggen we dan als we samen met de bus reizen. De man verontschuldigt zich en zegt dat hij even een oogje dicht doet. Geen probleem. Het is sowieso stil in de bus. Geen treinontmoetingen en een vluchtige busontmoeting. En ik had nog wel beloofd om voor het volgende personeelsblad een treinontmoeting te schrijven. Helaas, ik zal er iets anders op moet verzinnen.
Ik luister naar het album “Random Friday” van Solar Fields die Kurt een paar dagen eerder naar me stuurde. Perfecte muziek voor deze busreis. We passeren San Marcos. Volgens mij zou de Texas Eagle daar ook stoppen. OK, niet meer aan denken. Laat het los.
De busreis duurt twee en een half uur. De trein had er maar ietsje langer over gedaan. Inmiddels luister ik naar de radioshow van Roy. Random Friday ga ik zeker in de auto nog een keer draaien, echt lekkere roadtrip muziek! Roy’s show is leuk, met heerlijke Nederlandstalige muziek. Gek om hier op de Interstate met Nederlandse muziek te rijden. De Dijk, met 'Ze kwam binnen zonder kloppen'. Best een goed nummer eigenlijk. 'Vrienden' van Klein Orkest, hoe toepasselijk.
Nu ik zelf niet rij kan ik rustig rondkijken, en wat me opvalt is dat er in de middle of nowhere heel veel eetgelegenheden en motels zijn. Echt gericht op de roadtripper. Of de trucker natuurlijk. En veel reclame. Een groot uithangbord zegt dat de burgers bij Whataburger (echt waar) net zo groot zijn als Texas. Moet er nu even niet aandenken, zit nog vol van de Fats Domino burger. We passeren borden: Corpus Christi, El Paso, Del Rio, Laredo. Plaatsen waar ik nog ga komen. Maar eerst San Antonio!
Om kwart voor elf stoppen we op een parkeerplaats in San Antonio. Er staan taxi's. Deze taxichauffeur is ook weer zo aardig. "Wow, you're from Holland? That's amazing!" Hij wenst me een geweldige tijd in 'San Anto'. Het Riverwalk Plaza Hotel is in verbouwing, maar ziet er goed uit. Nog even met Roy geprobeerd te bellen, maar de wifi én de telefoonlijnen laten een lang gesprek niet toe. Hopen dat dit verslag wel uploadt.
En nu ga ik San Antonio Rose draaien. Omdat het kan.
-
27 Oktober 2017 - 08:22
Lisan:
Och wat balen zeg dat je trein niet reed. Gelukkig kon je wel verder. Ja, in Usa heb je langs de weg enorm veel dorpen bestaande uit alleen motels en eettentjes. Wel fijn voor als je onderweg even een stopplaats zoekt. Niet elke staat heeft er veel hoor. Nevada is meer uitgestorven. -
27 Oktober 2017 - 09:56
Jaunie:
Wat een teleurstelling moet dat zijn geweest voor je. Je had je zo verheugd op de treinreis. Gelukkig was ervanuit de bus ook veel te zien, omdat je "wat hoger" zat. Je maakt veel mee en ontmoet veel mensen. Zo leuk om dat allemaal te lezen. Veel plezier verder en hopelijk was dit de laatste tegenslag die je te verwerken krijgt. -
27 Oktober 2017 - 11:40
Lineke:
Oh, wat jammer zeg !
Maar, jou kennende, ben je deze tegenvaller al weer te boven.
Even een mededeling : Der gait niks boovn Grunn
Doei, :-) -
27 Oktober 2017 - 13:15
R@:
Amtrak in de bocht, hoor :/ Balen! Maar als je een goeie stek hebt, zijn busreizen ook goed te doen. Minder landschap, meer mensen, maar net zoveel te zien. En allemaal, inderdaad, 'amazing'! Woorden in plaats van emoties, zijn ze daar goed in. Vaak Amerikanen getroffen die zelden of nooit hardop lachen, maar in plaats daarvan uitroepen: "That's so funny!" Congratulations, denk ik dan, your cognitive functions are operational, but that wasn't the point. Maar jij gaat ze vast het goeie voorbeeld geven. -
27 Oktober 2017 - 15:15
Maron:
Alles nemen zoals het komt Mars, zeker op reis. En dat kan jij geweldig.
-
27 Oktober 2017 - 17:56
Mike :
Oké de treinreis niet maar wel gearriveerd in San Antonio, wat een belevenissen zeg !! Maar....San Antonio Rose toch wel van de East West Rockers he........!!!! Genieten Mars !! -
27 Oktober 2017 - 22:08
Robbie :
Goeie verhalen, amigo. Keep em coming.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley