Grammy's, live muziek op de Pier en Roy's birthday

Ik ben even in de motelkamer en heb nu anderhalf uur voor mezelf. Daarna gaan we vanwege Roy’s verjaardag met zijn allen uit eten. Ben heel benieuwd. Even bijkomen, opfrissen, omkleden en mijn verslag schrijven. De opmerkelijke lezer zal gemerkt hebben dat ik al bijna twee dagen achter loop. Toen ik nog alleen reisde had ik kennelijk toch meer tijd en waren mijn verhalen stukken langer. Met Martijn werden de verhalen wat korter en de tijd wat minder. Maar nu moet ik echt schrijven. Dus laat ik bij gisterenmorgen beginnen.

San Diego is werkelijk een geweldige, charmante en verfrissende stad. Het heeft een mediterraans sfeertje, is overzichtelijk en eigenlijk ook heel gezellig. Heel veel eettentjes, koffiebarretjes, restaurantjes. Dat hadden we gisterenavond al gezien, maar vandaag zien we er nog meer van. Eerst een ontbijt bij een Italiaanse koffiebar vlakbij het hotel. Typisch. Het eten wordt gebracht maar de koffie brengen ze niet, die moet je zelf halen. De bevallige Italiaanse dames achter de toonbank maken veel goed, maar het blijft vreemd.

De auto is inmiddels ingeladen dus we kunnen op pad. Eerst de hopon hopoff trolley. We beginnen net als gisteren in Old Town. Hier is de Spaanse nederzetting wat later San Diego zou worden in de 16e eeuw opgericht. De trolley voert ons in een mooie route door San Diego, met een spectaculaire brug over de San Diego Baai naar het schiereilandje Coronado. Ee werkelijk prachtig gezicht op downtown San Diego, Coronado is pittoresk, maar we blijven zitten en besluiten het rondje af te maken. In het ‘Gaslamp District’, ontstaan in 1867, komen we langs het Hard Rock Café. De keuze is snel gemaakt. Helaas gaat het café pas om 11u open, we hebben nog drie kwartier. De bus nemen en later terugkomen of koffie doen en dan als eerste naar binnen? Het laatste heeft onze voorkeur. Dus eerst een kop koffie. Er zijn hier heel veel leuke terrasjes en restaurantjes. Ik vraag er een ‘sparkling water’ bij. Heeft hij niet. Wel ‘soda water’. Ok dat dan maar. En dat is dus ook spa rood. De koffie is werkelijk niet te harden, dus de spa rood vangt het een beetje op. Het terrasje aan de straat is drukbezocht met een pluimage aan types. Zakenlui, een paar fotomodellen en ook wat ‘hippe jongeren’. Er loopt een man voorbij. Zijn hondje heeft drie pootjes en mist het rechtervoorpootje. Het grijpt me aan, maar het hondje loopt, of eerder huppelt, dapper langs me heen.

Het hardrock café is geweldig. Er hangen gebruikte gitaren van bijvoorbeeld Slash, Richie Zambora (Bon Jovi), Melissa Etheridge, The Bangles, John Mayall, het drumstel van Lynnyrd Skynnyrd, de hakbijl bas van Gene Simmons (KISS) en veel mooie foto’s en andere trivia. Geweldig om daar even rond te lopen. Met t-shirts, bierglazen én plectrums lopen we naar buiten. Zo gaat dat. De rest van de tour is interessant en mooi, al kan ik de gids af en toe niet goed verstaan want hij praat snel en met een accent, het lijkt wel of hij uit Texas komt…We eindigen uiteindelijk in Little Italy en Old Town, pakken de auto en rijden richting Los Angeles. In Oceanside stoppen we voor een lunch en genieten van het uitzicht op de Stille Oceaan. Het is niet druk op het strand. Wel zijn er veel meeuwen, maar ja, die heb je overal. Maar op Scheveningen staan er toch echt geen palmbomen aan het strand. We verlaten Oceanside, rijden de Interstate 5 en daarna de 405 op. En komen in de file. Het blijft wonderlijk, een 5- of 6-baans file. Maar het is helaas realiteit. Later dan gepland komen we in America’s Best Value Inn aan, waar een chagrijnige Chinees me incheckt. Later doet hij een poging om aardig te doen en vraagt of het rijden in Amerika wennen is want in Europe (ook niet Nederland, nee Europe) ‘rijden jullie toch links’. Ik reageer er niet eens op. Geef me nou maar die sleutel dan ben je van me af, denk ik, terwijl ik vriendelijk glimlachend “thank you” zeg.

En dan het weerzien met Roy. De laatste keer dat ik bij hem thuis was, is alweer 5 jaar geleden. Toevallig was ik die vakantie ook met Martijn, samen in New York. Maar Martijn vloog terug naar Nederland, en ik door naar Los Angeles. En nu zijn we er samen. Goed om er weer te zijn. Dat huis heeft veel herinneringen voor me. De eerste keer dat ik er was, was in 2004. Ze woonden er toen nog maar pas. Roy’s vrouw Christine, en zijn dochters Emily en Leylie zijn er uiteraard ook en we worden hartelijk begroet, ook al zijn de kids nog wat verlegen. Ook Roy’s moeder Ida is er, over uit Nederland. Ze is er al een paar dagen. Met zijn allen gaan we naar restaurant ‘La Esperanza’, met gerechten uit Guatemala en El Savaldor. En bier! Gallo, het bier wat Roy en ik in Guatemala dronken, al heet het hier anders, namelijk Famosa. Heeft iets met de merknaam te maken. Het logo van Gallo is een haan en waarom het bier ‘Haan Bier’ heet weet ik nog steeds niet. Maar de Famosa (‘beroemd’) smaakt net zo lekker. Dan komt Richard binnen. Rechtstreeks vanaf het vliegtuig! Hij heeft er al een dag reizen op zitten, maar ziet er nog fris en fruitig uit. Richard en Roy kennen elkaar al heel lang, vanaf de lagere school. Het is mooi te zien dat Roy’s beste vrienden bij hem zijn, de dag voor zijn verjaardag.

We genieten van het eten (lokale specialiteiten, en ze smaken uitstekend) en inmiddels worden Emily en Leylie al wat minder verlegen en dollen we wat met elkaar. Dat gaat door tot in de auto. Richard wil zijn bed in, Martijn gaat ook naar zijn eigen kamer en ik rij terug mee met Roy. In de tuin, terwijl een halve maan over Long Beach schijnt, verlicht de vuurkorf dit mooie tafereel. Twee goede vrienden, een paar biertjes, een ‘tuinvuur’, muziek, en goede gesprekken. Wat wil je nog meer. Het wordt uiteraard veel te laat.

Met het gevolg dat ik vanochtend voor het eerst later wakker ben dan 8:00 uur. En nu zie ik dat ik naar beneden moet, heb om half zeven met Richard en Martijn afgesproken om richting Roy te lopen, we moeten tegen 19u weg. Ik schrijf straks verder.

En inmiddels is het 22:30 uur en ik ben gewoon echt enorm moe. Maar om mijn trouwe lezers nog een dag te laten wachten (tenslotte is het al vrijdag in de morgen bij jullie) gaat me te ver. Dus ik schrijf dit af en dan rol ik heerlijk mijn bed in!

Later dan gepland dus vanochtend. We lopen rond 9:15 pas naar Roy, het is nog wat bewolkt. Maar als we eenmaal met een goeie bak koffie in de tuin zitten, trekt het open en schijnt het zonnetje boven Rancho Palos Verdes. Voor diegenen die niet weten waar dat ligt: het ligt ten zuiden van Los Angeles, eigenlijk tegenover Long Beach (je kunt de lichten van de haven vanuit Roy’s tuin zien). In twintig minuten loop je vanaf het motel naar zijn huis.

We rijden Rancho uit en zitten op de snelweg richting Downtown LA. Links zie ik in de verte de heuvels met het bekende Hollywood teken. Roy achter het stuur, Richard naast hem, Martijn en ik in de ‘middle seat’ en Ida achterin. Het Grammy museum staat er sinds 2008 en is absoluut de moeite waard als je een muziekliefhebber bent. Niet alleen worden alle genres, van jazz tot rock tot folk tot pop etc uitgelicht, ook kun je er zelf instrumenten bespelen en kun je vanuit een waanzinnige database welk genre dan ook luisteren. Maar dat zou serieus een paar dagen duren. Ik kan het niet laten en scoor plectrums van het Grammy Museum. Voor mijn verzameling (naast mijn twee Fender gitaren aan de muur hangen verschillende soorten plectrum, een soort ‘plectrum wall of fame’).

Lunch bij de Chinees. Waarom ook niet? We delen de gerechten, en laten het ons uitstekend smaken. Dan krijgen we het idee om naar Santa Monica te gaan. Ik was er in 2000 voor het eerst, met mijn moeder op Roy’s huwelijk. We deden Santa Monica aan. De pier is inmiddels verbouwd en echt wel heel gezellig en leuk geworden. We lopen er wat rond, drinken een kop koffie.

En dan hoor ik de klanken van een mooi instrument. Is dat een sitar? En inderdaad! Een ‘relaxte dude’ zit gewoon op de pier van Santa Monica sitar te spelen! Hij speelt mee met een begeleidingsband met een heerlijke laid back lounge beat. De sitar klinkt waanzinnig. Roy, Martijn en ik blijven staan. Ida en Richard waren doorgelopen maar kijken ook toe vanaf een afstand. “Are you guys musicians?” Roy en Martijn wijzen naar mij “He is!”. Bijna iedereen loopt door, maar diegenen die blijven staan zijn muzikanten, lacht hij. Zijn artiesten naam is Flash. Het klinkt waanzinnig. Moet aan ‘Within you without you’ denken, maar dan met een ambient loungebeat ernder. We lopen wat verder en horen een mooie heldere gitaar en een net zo mooie heldere stem. Haar naam is Clara Stegall en ze zingt prachtig. Martijn en ik kopen allebei een CD. Moesten we nog doen deze roadtrip, en is dus gebeurd! Op de terugweg koop ik ook een CD bij sitarspeler Flash. Ik weet wel waar ik mijn eigen CD moet gaan promoten, mocht ik hier terug komen!

Naast goeie artiesten staan er ook minder goeie. Een man, die toch echt wel al op leeftijd is, denkt dat hij kan rappen en dansen. Maar dat kan hij niet. Dat zal hij nooit kunnen. Gefascineerd staan we naar hem te kijken, dat het tenenkrommend slecht is, is nog niet eens het ergste. Het ergste is de vergenoegzaamde blik waarmee hij naast het ritme rapt en danst. even verderop staan twee mensen verkleed als Donald Trump en Kim Jong-un gekkig te dansen. Hun maskers zijn schrikbarend echt. Op de foto voor 10 dollar (!)? Don't think so!

Na de anderhalf uur relaxen op de hotelkamer is het tijd om te gaan eten. Vrienden van Christine en Roy, Claes en Julia, zijn er ook bij en zo vieren we Roy’s verjaardag. Frappant detail: Rock & Brews heet het restaurant, maar 10 jaar geleden heette het Chicago for Ribs en precies op deze plek verrasten Richard en ik Roy door ineens binnen te vallen in het restaurant, terwijl Roy dacht dat we er niet zo zouden zijn. Het is enorm gezellig, en Martijn voert een mooie discussie met Claes over Trump. Julia en ik praten over de loterij. Ze zegt dat 'foreigners' ook loten kunnen kopen en onlangs won iemand 30 miljoen dollar. Als ik nou een lot koop, dan is zij mijn beste vriend! UIteraard zingen we 'happy birthday to you' en 'lang zal hij leven' dat vooral Emily uitstekend meezingt!

Ook raak ik een een ontzettend leuk gesprek met Emily, de oudste dochter van Roy en Christine. Ze is inmiddels 14...time flies. Het gaat over gitaarspelen. Ze zou zo graag iets van the Beatles willen leren. 'Here comes the sun' is haar favoriet. Ik spreek af dat ik haar zondag wat dingetjes ga leren, en dat het maar een paar akkoorden zijn. Waaronder het altijd voor gitaristen heerlijke akkoord D. Verder vertelt ze dat je met 15 1/2 al mag beginnen met rijlessen zodat je op je 16e al je rijbewijs hebt. Ook vindt ze het leuk om te tanken en de ramen te wassen. Ik kijk haar vol ongeloof aan, maar ze meent het. Sterker nog: even later mag ze van Christine tanken en de voorruit schoonmaken. Ze geniet er van! Stopt als een volleerd roadtripper de creditcard erin, toetst de pincode er in, haalt de 'nozzle' (heb ik altijd zo'n grappig woord gevonden) eraf en tankt de auto vol. Intussen maakt ze de voorruit schoon. Ik leg het vast op videocamera. Leylie, de jongste dochter, zit vanaf de achterbank met Martijn en mij te dollen en grapjes uit te halen. Een heerlijke avond was het.

Ik zit nu nog even na te genieten op mijn motelkamer en me te realiseren dat ik morgen drie weken geleden in Houston aankwam. Inmiddels alweer twee dagen hier. Morgen gaan Martijn en ik dan met de Pacific Coast Highway, nog een allerlaatste stukje roadtrip. We pakken de PCH vanaf Santa Monica en gaan dan helemaal langs de kust via Malibu naar Oxnard. Dan rijden we door naar Hollywood waar we even de toerist gaan uithangen. En vervolgens eindigen we bij Roy waar we morgenavond met zijn vieren (Roy, Richard, Martijn en ik) een uitzending voor i-Turn Radio gaan opnemen (die zondag a.s. Nederlandse tijd 17u wordt uitgezonden via https://i-turnradio.nl/). Truste y’all!