Witte duinen en donkere luchten in de woestijn

Zaterdagmorgen in Roswell, New Mexico. Het is doodstil in de UFO-hoofdstad van de wereld. Er is niemand op straat. De auto staat geparkeerd bij het ‘International UFO museum & research center’, maar die gaat pas om 9:00 uur open. De subway zou om 8:00 uur open zijn, het is 8:20 uur, maar de deur is dicht en er is niemand binnen. Aan de overkant van het museum zit een bakkertje dat weer grenst aan een Mexicaans restaurant. Beiden heten 'El Toro Bravo' en op de muur staat een trotse ‘alien’ met een koksmuts op. Dit zie je bijna overal. Aliens op muren, op ramen, in etalages van winkels. En ondanks dat we allemaal weten dat ze niet groen zijn, worden ze constant als groen afgeschilderd…

We halen koffie, een soort appelflappen, muffins en speculaasachtige koek en verse koffie, net gezet. Ik praat Spaans met de dame achter de toonbank. Het lukt haar niet met de kassa om ‘koffie’ aan te slaan. Ik zeg dat ze het anders als ‘bebida’ (drankje) kan proberen. Ze lacht erom en slaat twee drankjes aan. "Si, eso funciona!" lacht ze naar me. We zitten op een bankje tegenover het museum. Ineens zie ik mensen de Subway in lopen, maar aan de andere kant. We stonden voor de verkeerde deur (niet dat ze dat aangaven, zo van 'please use other door')...

Het UFO museum is absoluut de moeite waard. Ook al lezen we sommige dingen nog een keer, die we gisteren al van Dennis hoorden. Maar het geeft een mooie chronologische weergave van die vreemde gebeurtenissen in juli 1947. Wat het museum heel goed doet is ook andere theorieën erbij halen. Zo was er in diezelfde tijd ‘Project Mogul’, top-secret van het Amerikaanse leger waarbij ze met weerballonnen op grote hoogte met microfoons geluidsgolven probeerden te detecteren vanuit de Sovjet-Unie (waar ook testen werden gedaan met atoombommen). Het leger verklaarde later – ná het krantenartikel dat het leger een ‘flying saucer’ had onderschept – dat een aantal van deze weerballonnen kapot waren gegaan en voor de paniek hadden gezorgd.

Majoor Jesse Marcel, waar Dennis het gisteren over had, staat op deze foto duidelijker en scherper. Dennis zei gisteren dat Marcel een stressvolle blik had, maar als je goed naar de foto kijkt lijkt het alsof hij bijna cynisch lacht naar zijn meerdere. “Die hebben we even in de maling genomen met onze weerballonnen. Of juist: “Haha, laat ze maar denken dat het een weerballon is, wij weten wel beter.” Gestresst is hij dus zeker niet.

Beetje jammer is de ‘show’ waarbij er met rookwolken, spannende muziek, lichteffecten en – helaas - smurfachtige stemmen de aliens tot leven worden gewekt. Wij moeten erom lachen, maar veel toeschouwers staan gebiologeerd toe te kijken.

Ik ben erg onder de indruk van een tekening die het tafereeltje van juli 1947 mooi laat zien. De poster was uitverkocht, maar ik heb ‘m inmiddels via hun eigen site besteld en hij wordt bezorgd als ik terug ben! Op de poster zie je het veld waar de boer Mack Brazel de wrakstukken vond. Majoor Jesse Marcel is er bij. Brazel wijst nog naar een verder stuk, daar waar het schip ligt? Die poster krijgt een speciale plek in mijn huis!

Bij de Wal-Mart slaan we proviand in voor de lunch die we ergens onderweg gaan houden. Verse broodjes, ranch chicken wings, kant en klare hardgekookte eieren, verschillende sapjes, ice tea en ‘double shot energy’ iced coffee. En water natuurlijk.

Met Highway 380 verlaten we Roswell. We zien voor de laatste keer de vele ‘alien’ schilderingen bij de verschillende winkeltjes, terwijl we Main Street uitrijden. Het is ietsje drukker op straat. We praten over wat we vandaag gezien en gisteren gehoord hebben, en moeten nog even lachen om wat Dennis als grap zei:

"Weet je waar NASA voor staat?"
"?"
"Never a straight answer!"

We sluiten aan bij Highway 70. Deze route is schitterend, voert ons door het Lincoln National Forest, en over een paar mooie heuvels. We passeren plaatsen als Picacho, Hondo, Tinnie en San Patricio. Maar helaas geen ‘rest area’ of picknickplek te zien. Dan maar verder. We rijden door Ruidoso Downs, langs het Billy the Kid Casino. En Mescalero. Zo heet een van de laatste albums van ZZ Top! Uiteindelijk stoppen we in het plaatsje Tularosa en genieten van onze lunch in het ‘Veterans Memorial Park’. Je moet toch wat (later die dag, we rijden Texas in. En wat denk je dat we als eerste zien? Juist: 'rest area').

Volgende stop is het White Sands National Monument. Een gekke gewaarwording na al het woestijnachtige landschap zijn daar ineens witte duinen. Maar dat levert wel mooie plaatjes op, temeer nog omdat de lucht bewolkt en donker is. Die duinen zijn al bijzonder maar de San Andres Mountains op de achtergrond maakt het allemaal extra speciaal. Je kunt met de auto een rondritje maken en tussendoor uitstappen en de duinen oplopen. In de verte zijn kinderen aan het sleeën. Veel groepjes mensen staan op een duinheuvel bij elkaar te genieten van het uitzicht. We maken mooie filmbeelden en foto’s. Het is het omrijden zeker waard. Nog bijna 2 uur te gaan naar El Paso!

Tijdens de autorit luisteren we naar wat hardere muziek. Hebben we gewoon even zin in. En het is best een aparte ervaring om door een woestijnlandschap te rijden met Slayer, Amaranthe, Sepultura of Annihilator hard over de speakers! Rond half zeven komen we aan in Hotel Indigo Downtown El Paso. De auto kunnen we via valet parking afgeven en we checken in. Ik zit op de 7e en Martijn op de 12e. De kamer is prachtig, maar de douche is goddelijk!

Anderhalf uur later zitten we beneden in restaurant ‘The Downtowner’. Vanavond gaan we eens een keertje goed uit eten. Voorgerecht en hoofdgerecht. We gaan voor de rib-eye en die smaakt waanzinnig goed. De serveerster is hyper en adhd maar heel aardig en grappig. Ze heet Misty. Ja, ze kent het liedje en zegt "Sing Misty for me". Weer een opmerking over mijn t-shirt (ditmaal Hotel California). “Ah, the Eagles. Ik kan niet geloven dat Glenn Frey er niet meer is. En Tom Petty ook al. Maar weten jullie wat ik nou niet snap?” We kijken haar vol verwachting aan. “Dat Keith Richards nog leeft!”

Even later is er buiten het een en ander aan de hand, want we zien politie agenten op mountainbikes door de straat fietsen. Een bus staat stil met waarschuwingslichten aan en politieauto’s rijden ook rond. Misty komt ons de rekening brengen. “Veel aan de hand buiten. Maar lekker hun probleem. We’re in here, right!”

Ik zit achter mijn laptop dit verhaal te typen en zie de lichtjes van El Paso door het raam. Daarachter ligt volgens mij Ciudad Juárez, Mexico. Het is tijd om te slapen. Morgen El Paso verkennen, lunchen bij Rosa’s Cantina (uit het bekende liedje van Marty Robbins, “El Paso”) en door naar de volgende staat Arizona! Helaas zijn we overdag in Rosa’s, dus we zullen vast geen prachtige Mexicaanse vrouwen ontmoeten…maar je weet het maar nooit. Nunca se sabe