Central Avenue was de Route 66!

Vandaag wordt een lange dag. De route: Fort Stockton-Kermit, 1:20; van Kermit naar Carlsbad, 1:40 (dan ben ik Texas uit en in de staat New Mexico), van Carlsbad naar Albuquerque, 4:30 uur. In totaal ben ik vandaag zeven en een half uur aan het rijden. Met de nodige stops erbij kom ik zeker op 8 a 9 uur rijden uit. Maar goed, we gaan ervoor!

Ik check om 8:15 uur uit. En ga nog even Fort Stockton verkennen. Er staat een groot standbeeld van een roadrunner, zijn naam is Paisano Pete. Ik maak wat foto’s en films en loop wat rond in het ‘historic district’, wat niet meer voorstelt dan een paar huizen uit de 19e eeuw.

En dan Kermit. Ik zag een foto op internet, waarbij de watertoren van Kermit het gezicht had van Kermit de Kikker uit de Muppet Show. Dus die wilde ik uiteraard fotograferen. Maar wat blijkt? Dit was een eenmalige actie, omdat Kermit ‘himself’ een keer naar Kermit kwam. Verder is er niets te doen in Kermit. Het lijkt op Del Rio en Fort Stockton, je rijdt door een lange doorgaande weg met aan weerszijden fastfood, benzinestations, en motels. Jammer. Wel heeft Kermit hun eigen American Football team (highschool volgens mij), The Yellow Jackets. Het stadion is nog best wel groot, moet ik zeggen!

Dat was dan Kermit. Door naar Carlsbad. Daar stop ik even bij de MAC. Zoals ik al eerder zei, de koffie en de wifi zijn prima! De dame aan die mij helpt heeft een tattoo met een Maya symbool erop. Volgens mij de jaguar. Dat staat voor kracht maar ook de nacht en de duisternis. Vol verbazing kijkt ze me aan, hoe ik dat weet….tsja die studie komt me toch weer van pas. Ze heet Teresa en is inderdaad van Maya komaf. Veel tijd om te kletsen is er niet, want er staan meer mensen te wachten. En ik moet verder rijden.

Dan het langste stuk, nu nog 4 uur en 20 minuten te gaan volgens de Navigator app. Ik kom langs een verlaten weg en een verlaten spoorlijn. Kan het niet laten, en moet even een foto maken! Verder langs Roswell. Overmorgen zijn Martijn en ik daar, voor onze UFO tour en een bezoek aan het UFO museum. Ben benieuwd. Na Roswell wordt het landschap ‘woestijneriger’. En wederom, maar opnieuw kan ik niet stoppen, want er zit een Texaanse pickup truck achter me, een dode coyote langs de kant van de weg! En wederom heb ik deze niet kunnen vastleggen op foto of video. Misschien maar beter ook. Het zag er eigenlijk best luguber uit…

Door naar het noorden. In het plaatsje Vaughn tank ik de auto weer vol, en haal koffie, een donut, een ranchero salad en fried chicken wings. Als we toch Amerikaans doen, dan maar zo. Via Encino en Clines Corners draai ik de Interstate 40 West op. Uiteindelijk komt deze weg – die de oorspronkelijke Route 66 redelijk overlapt – in California uit! De route naar Albuquerque is erg mooi, je komt langs bergen, veel groen en in de bergen zie je kleine voorstadjes. Schitterend.

In Albuquerque is het 1 uur vroeger dan in Fort Stockton. Dus ik heb een uur over. Uiteindelijk ben k rond 17:15 uur plaatselijke tijd bij het vliegveld. Precies op tijd landt mijn reisgenoot voor de komende dagen op ‘Albuquerque International Sunport’. Het weerzien is uitstekend te noemen. We halen de auto, kletsen goed bij en rijden naar The Hotel Blue. Het is inmiddels donker en we rijden door Central Avenue, dat zal wel de hoofdstraat zijn, want daar hadden we het hotel op uitgezocht. Het hotel is een flatgebouw met een galerij, zoals mijn oude flat in Rijswijk. Maar dan hotelkamertjes. We zitten naast elkaar, allebei een eigen kamer. Relaxt!

Zowel Martijn als ik hadden al gegeten dus we gaan op zoek naar een leuke kroeg. Het wordt Bar Uno, vernoemd naar de hond van de baas (een bulldog, zijn foto hangt aan de muur). De barman heet Steve en is een bijzonder toffe gast. Hij geeft ons tips wat te doen en waarschuwt ons voor het bier. “De lucht is hier veel ijler, we zitten 1 mijl (1,6 km) boven zeeniveau. Ik kom oorspronkelijk uit Cleveland, Ohio. Daar is het net zo vlak als bij jullie in Nederland. Dus pas op he.”

We krijgen meer tips, de kabelbaan die ons de bergen in brengt, waar we lekker kunnen eten, de lokale flavour: ‘Green Chile’. Groene pepersaus. Ze gooien het overal op in New Mexico. En hij beveelt andere kroegen aan. Dat is wel heel bijzonder voor een barman. We praten met hem verder over Mexico en New Mexico. Wat is nou het verschil, bijvoorbeeld in het eten? Steve denkt dat Mexicaans meer mais is en New Mexico meer tarwe. We proeven een paar lokale biertjes. Heerlijk. Dan vraag ik hem of de route 66 hier nu langs loopt. “Yes sir. We are here!” De Route 66 liep gewoon door Central Avenue. Er hangen nog originele borden. Morgen maar even goed kijken.

De Houston Astros (daar heb je ze weer) staan voor op de Los Angeles Dodgers. Er zitten inmiddels twee mannen naast ons, de een is duidelijk voor LA en laat dat goed merken. We raken in gesprek.

“Waar komen jullie vandaan?
“Nederland”
“Ah, mijn vrouw heeft daar gestudeerd. In Maasticht!” (hij spreekt het uit als Mastrik). En waar gaan jullie naar toe?”
“Eerst Albuquerque verkennen, dan naar Roswell en dan via El Paso en Arizona naar Los Angeles.”
“El Paso zei je?”
“Jazeker.”
“Hm. Daar is niet veel te doen hoor. Mijn vrouw komt er vandaan.” (lacht nu zeer uitbundig)

Ik vertel hem dat ik graag Rosa’s Cantina wil bezoeken, uit het liedje ‘El Paso’ van Marty Robins. Steve luistert aandachtig mee. De man naast me knikt en drukt ons op het hart om niet te grens over te gaan naar Juarez. Ciudad Juárez ligt aan de overkant van El Paso en is een stuk groter. Dat waren we zeker niet van plan. “Vroeger, tot zo’n 10 jaar geleden, kon je er makkelijk naar toe en weer terug. Je kon daar echt genieten van de Mexicaanse cultuur. Maar die tijd is voorbij. Its a shame”, verzucht hij.

Inmiddels staat er een oorlogsveteraan aan Martijn’s kant. Hij is van onze leeftijd en heeft wat biertjes teveel op, maar dat mag de pret niet drukken. Ook van hem krijgen we tips, bijvoorbeeld het Chaco Cultural Center. “Dat waren de echte Amerikanen. Onze regering, ook deze, heeft het goed verziekt voor hen.”

We kopen een shirt van Bar Uno en gaan met Steve op de foto. Het bier hakt er inderdaad in, zeker voor Martijn, die nu bijna 24 uur wakker is. Tijd om af te taaien. We beloven Steve om morgenavond nog een keer een biertje te komen doen.

Ik moet me nu haasten want over een half uur heb ik afgesproken voor het ontbijt. Albquerque, here we come!