Highway 290

In San Antonio was ik constant onder de mensen, veel mensen, maar voelde me eenzaam. Vandaag heb ik bijna iemand gezien, maar voelde ik me geweldig. Alleen zijn is niet erg, eenzaam zijn wel. Je kunt je alleen prima vermaken, maar als je contact wil leggen met mensen en dat lukt niet, dan kun je je dus ineens eenzaam voelen. Vandaag kwam het echte roadtrip gevoel heel dichtbij, en dat maakte me erg gelukkig.

Deze morgen kom ik slecht op gang. Ik treuzel enorm, en sta later op dan gepland. Nog even wat social media checken, wat mensen appen en WhatsApp bellen, alles op het gemakje inpakken en ik rijd pas tegen 11:00 uur weg. Moet kunnen voor een keertje. Eerst naar de Laundry-o-Mat, want er moet een wasje worden gedraaid. E-reader mee, omdat het nieuwe boek van Dan Brown “Oorsprong” weer erg goed is en ik wel zin heb om wat te lezen.

Er is helemaal niemand bij de wasserette. Dus wasje erin, en lekker lezen. Na een klein halfuurtje komt er een jonge ‘latina’ met haar zoontje binnen. Ze doet me denken aan een oud-studiegenootje van me en mijn eerste vriendinnetje in Leiden. Ze heette Claudia, haar vader kwam uit Nederland en haar moeder uit El Salvador. Door Claudia maakte ik kennis met Latijnsamerikaanse bands als Soda Stereo, Aterciopelados, Maná en La Ley. Ik moet daaraan denken terwijl het jongetje naast me komt zitten en naar me glimlacht. Hij heeft een grote dinosaurus bij zich. Een T-Rex! Als kind was ik gek op dinosaurussen. Het jongetje praat honderduit tegen me, ik schat hem zo’n jaar of 8. Dat is dan weer het voordeel van mijn uiterlijk, ik zou een Mexicano kunnen zijn. Hij heeft ook een andere dinosaurus bij zich maar weet de naam niet meer. Hoe zeg ik dat in het Spaans? Ik ken hem als triceratops. Hij probeert het uit te spreken, maar heeft er moeite mee en moet er zelf om lachen. Gabriela lacht mee. Ze komt oorspronkelijk uit Nicaragua, maar woont alweer een hele tijd in Del Rio. Het zoontje heet Ernesto. Vernoemd naar? Ze knikt hevig, “Che blijft voortleven in ons”, zegt ze plechtig. Waar ik vandaan kom? Holanda. Verbaasd kijkt ze me aan, hoe kan het dan dat ik Spaans spreek? Ik leg haar uit dat ik dat gestudeerd heb en dat ik het graag spreek, omdat ik het een prachtige taal vind. Vooral het Spaans van América Latina. Het accent in Nicaragua heeft wel iets weg van dat zangerige wat ik een paar dagen geleden bij taxichauffeur Feliciano uit El Salvador hoorde. We praten over de politiek, over Trump (weer een anti-Trump houding), en over het kanaal door Nicaragua wat er volgens haar echt gaat komen en dan heeft Panama het nakijken. Mijn was is klaar en ik doe ‘m in de droger. Even later is hun was ook klaar, ze hadden kennelijk een sneller programma. Gabriela hangt het thuis wel op, zegt ze. Beiden zwaaien naar me door het raam van hun te grote pickup truck. En zie hier een mooi tafereeltje in de Laundry-O-Mat in Del Rio, Texas!

Vanaf Del Rio neem ik de Highway 277 naar het noorden. Een hele tijd rij ik door niemandsland langs een soort groene woestijn. Ik bedoel dat het er uitziet als een woestenij, maar dat het groen is door mos en cactussen. Er is bijna niemand op de weg, ik rij soms echt letterlijk alleen. Opvallend is het aantal dode dieren wat langs de weg ligt. Hazen, wasbeertjes, oppossums, roofvogels. Een stukje verderop, zag ik dat nou echt goed? Dat leek wel een coyote! Ik kan geen vaart minderen want er zit een truck weliswaar ver achter me maar toch. Ja, dat was een coyote. Ik weet het zeker!

Dan een waarschuwing: ‘inspection’. Snelheid verminderen, en ja hoor, iedereen wordt gecheckt. In the middle of nowhere. De beambte vraagt “US citizen?” Ik zeg dat ik uit Holland kom. The Netherlands. Hij knikt en bekijkt mijn rijbewijs en mijn paspoort. Hij bladert naar de stempel die ik op het vliegveld van Houston kreeg. Vraagt me waar ik heen ga. Ik vertel dat ik naar Fort Stockton ga en dan uiteindelijk in Los Angeles zal eindigen. Weer knikt hij, totaal niet geïnteresseerd. Ach, ik ben dat inmiddels wel gewend van onze Amerikaanse overheidsvrienden. Dan kijkt hij naar binnen in de auto en ziet mijn pas gescoorde Star Wars - the last Jedi shirt ($4,99 bij de Wal-Mart). “Star Wars fan, huh? Can’t wait for the new one. Have a nice drive and..may the force be with you!’ Serieus? Zei hij dat nou echt? Kan het niet geloven. Dit is echt de allereerste keer dat een official zoiets dergelijks zegt! Ik bedank hem, wens hem een fijne dag en twijfel of ik het Star Trek teken zal maken. Nee toch maar niet. En dat hier in Texaans niemandsland!

Het eerste dorpje na Del Rio is Sonora, maar ik rij er doorheen, en draai de Interstate-10 op. Als je deze uitrijdt kom je uiteindelijk in Santa Monica, California uit (zo vertelde Roy me vanavond in een telefoongesprek). Een tijdje later zie ik een bord met “Fort Lancaster State Historic Site”. Daarvoor moet ik de I-10 af en de 290 op. Het blijkt een schot in de roos. Een prachtige route langs heuvels (bijna bergen), groene landschappen en zigzaggend rijdt de witte Nissan door het Texaanse landschap. Ik had nooit verwacht dat Texas zo groen was. Ik stop de auto midden op de weg, want ik heb al een half uur echt niemand voor of achter me gezien. Ik maak een paar foto’s voor het gevoel. Even verderop stop ik nog een keer, nu langs de weg. Ik stap uit en hoor niets. Het is doodstil. Geen vogel, geen lawaai van auto’s. Ik ben echt de enige. De highway 290 is van mij! Ik voel me klein, in deze machtige natuur. Er vliegt hoog in de lucht een roofvogel over. Ik ben in zijn territorium, en ben een dankbare gast. Dit is waarom ik blij ben dat ik een deel van de roadtrip alleen doe. Natuurlijk verheug ik me op Martijn’s komst morgen, maar dit is even van mezelf.

Fort Lancaster is al bijna dicht, het is half vijf ’s middags. Er is niemand. Ik zie dat het 4 dollar kost maar in de verte zie ik een hoop stenen liggen. De Hollander in mij heeft geen zin om daar 4 dollar voor te betalen. Dus ik loop stiekem om het gebouw heen en merk het wel als ik teruggefloten word. Dat gebeurt niet, en inderdaad zie ik in de verte wat restanten van wat ooit een fort is geweest. Ik vind het landschap veel mooier, met de groene heuvels erachter. Ik maak nog wat foto’s en dan is het tijd om door te rijden naar Fort Stockton. Als ik het stadje binnen rij begint het te schemeren. Mijn volgende motel heeft the Deluxe Inn en lijkt heel erg op waar ik vanochtend was. Deze heeft naast koelkast en magnetron ook nog een koffiezetapparaat. En ik heb opnieuw kamer 105! Gisteren ook al. Toeval? Of betekent het iets? Na een gezellig telefoongesprek met Roy, hij belde me rechtstreeks op de motelkamer en sloot af met “Grappig dit, jou rechtstreeks bellen op je hotel. Moeten we vaker doen!” En zo is het. Morgen een van de langste reisdagen, maar ik heb er zin in. Bij de Wallmart heb ik boodschappen gedaan en zowel ontbijt als lunch al klaargemaakt: verse broodjes met kaas, sla, tomaat, komkommer en hardgekookt ei. Water, melk en sap in de koelkast en cola voor in de middag. Ik meld me in de volgende staat: New Mexico, in Albuquerque!