Please come back tomorrow, honey!

Goodmornin’, y’all! Vandaag een week geleden, vloog ik naar Houston. Het lijkt al veel langer…Ik ben laat wakker, want het was gisteren toch ook wel weer laat. Een aparte avond gehad, maar dat vertel ik later. Laat ik eerst bij gisterenmorgen beginnen:

Vandaag ga ik de fietstour door Austin doen. Ik heb het al helemaal uitgezocht: met bus 30 vanaf 4th Street naar Barton Creek en dan is het nog 4 minuten lopen. Maar eerst maak ik een eigen ontbijt op mijn kamer. Doet me aan mijn studententijd denken, koken op kamers. Een gebakken eitje, met ham en kaas en brood van de Trader Joe’s. En lekkere koude melk en vers fruit. Heerlijk zo’n koelkast! Ik check even de social media en zie dat de tour niet door gaat. Te weinig aanmeldingen. Maar als ik zelf een fiets wil huren en een ‘self tour’ wil doen kan dat ook. Ik had me er wel op ingesteld, dus besluit om toch maar naar de bike rental te gaan.

Als fervent OV-reiziger ben ik wel gewend om met bussen te werken, dus dit komt vast wel goed. Nee dus. Ik zie te laat dat de bus langs de fietsverhuurder raast. Anders dan in Nederland liggen de haltes hier verder uit elkaar, dus moet ik 20 minuten teruglopen. Ook had ik niet door dat je aan soort touw moet trekken om een stop aan te vragen. Dacht dat de bus gewoon overal stopte. Onderweg passeert een andere fietstour me, ze hebben allemaal een helm op. Moet er niet aan denken, het is nu al lekker warm, laat staan vanmiddag! Misschien maar beter dat ik lekker alleen ga fietsen.

De ‘dude’ bij de Bike Rental is een zeer aardige gast. Hij heeft zo’n Picasso-snor met de punten omhoog. Hij geeft me een kaartje waarop hij allerlei bezienswaardigheden aan kruist. Je kunt dus een rondje om de Colorado rivier maken. Overigens is dit een andere Colorado rivier dan diegene die in Colorado begint. Waarom is me niet duidelijk, maar er zijn dus 2 Colorado’s. Ik krijg een mountainbike-achtige fiets met een ‘basket’ erop. Altijd handig. Rugzak in het mandje en de fietstour kan beginnen. Al gauw kom ik langs de rivier en de ‘trail’ is erg mooi. Veel mensen die aan het wandelen, hardlopen of fietsen zijn, en veel mensen die dat in hun eentje doen. Mooi sfeertje hier. Onderweg drink ik een flesje water leeg, maak wat foto’s en geniet van het lekkere weer en de mooie uitzichten vanaf de rivier op downtown Austin.

En dan, eigenlijk in een hoekje aan de rivier, staat hij er. Het standbeeld van Stevie Ray Vaughan, misschien wel een van de beste gitaristen ooit. Zijn solo’s zijn ongeëvenaard, zijn bluesnummers heerlijk. Pride and joy, Texas flood, Love struck baby, Mary had a little lamb, en zijn versie van Superstitious. Om er maar een paar te noemen. Voor mij als gitarist is hij een van mijn inspiraties geweest. Hij was een van de eersten die bijna (hard)rock achtige solo’s toevoegde aan de eigenzinnige Texas blues. Mooi om hier te zijn. Ik rust even uit bij Stevie en vervolg dan mijn weg. Langs de rivier, met aan de overkant downtown Austin. Ik ga een brug over, en rij richting het Capitol State Building. Elke staat heeft er zo eentje, en deze mag er zeker zijn. Ze geven gratis tours met een gids, en ik ben toevallig net op tijd want over 5 minuten begint de tour. De zeer enthousiaste gids vertelt van alles, over de geschiedenis van Texas, de oorlog met de dictator Santa Ana van Mexico, de onafhankelijke republiek met Sam Houston als president. Maar ook over de hedendaagse politiek. In de ontvangsthal hangt o.a. een schilderij van George Walker Bush die gouverneur was van 1995 tot 2000. Hij kijkt me bijna spottend aan, zo lijkt het.

Na een rondleiding door de senaat en de kelders van het Capitol zit de tour erop. Ik vervolg de fietsroute en kom langs een leuk lunchtentje waar een aantal mensen alleen buiten zitten. Voornamelijk met hun mobiel bezig, al leest er een leuke jongedame de krant. Ik bestel een sandwich en de volgende conversatie vindt plaats:

“One turkey sandwich, please.”
“Would you like chips or side salad?”
“No thanks, just the sandwich.”
“That’s it?”
“Yeah.”
“But wouldn’t you like the cheesecake?”
“No, thank you, I’m allright like this.”

Even later krijg ik een dubbele sandwich, een soort huzarensalade én cheesecake. Zucht. Te veel voor mij…. Het is rustig buiten, de dame naast me lacht naar me, waarschijnlijk omdat ik net iets te hard zuchtte. Ik zeg haar dat ik alleen de sandwich bestelde maar er dit allemaal bij kreeg. Ze lacht opnieuw en zegt dat dat ‘all included’ is. Zonder te weten waarom bied ik haar de cheesecake aan, daar heb ik nu echt even geen zin in. Dat wil ze graag! Ze komt bij me aan het tafeltje zitten, Jenny heet ze. Ze woont in Rollingwood, een plaatsje hier vlakbij en heeft vandaag een vrije dag. Ze zou met haar moeder gaan lunchen, maar die had afgezegd en nu zit ze hier dan maar. Het is zo’n typisch oppervlakkig Amerikaans gesprek, maar het doodt de tijd. We praten uiteraard over sport (de Astros hebben het de eerste wedstrijd tegen de Los Angeles Dodgers niet goed gedaan, vanavond is de revanche) en over muziek. Ik vertel haar dat ik een groot fan van Stevie Ray Vaughan ben, en dat ik het standbeeld heb gezien. Ze geeft me nog een leuke tip, als ik oostelijk langs de rivier rij kom ik langs een heel groot standbeeld gemaakt van 1500 fietsen. Is heel bijzonder, zegt ze. OK time to go, ik ga door en zij gaat haar weg. Ze bedankt me voor de cheesecake en wenst me nog een fijn verblijf in haar Austin. “Bye Jen”, zeg ik waarbij ik mezelf erop betrap dat ik wel erg populair doe.

Austin heeft een gek systeem van straten. De ene keer de ene kant eenrichtingsverkeer, de andere keer de andere kant. Soms kun je ook twee kanten op en het gaat op en af. Goed voor de conditie, dus ik vind het wel prima. Maar het is wel even wennen. Het zonnetje brandt lekker, ik denk dat het zo’n 26 graden is. Ik rij naar beneden en kom langs het Amtrak Station. Hier pak ik morgenavond de Texas Eagle naar San Antonio. Ik kom weer uit bij de rivier en sla links af. Ik ben nu nog aan de ‘downtown’ kant van de rivier. Moet eerst een redelijk stuk omhoog, en kan daarna weer ontspannen naar beneden. En Jen had gelijk: ik kom bij dat aparte kunstwerk aan. Gemaakt door een Chinese kunstenaar en meer dan 1500 fietsen. Het heeft wel iets. Ik pauzeer even, neem nog een slok water, en fiets door. Na het grote rondje is het tijd om de fiets terug te brengen, merk dat ik moe begin te worden.

Bus 30 zou me in een kwartiertje bij 5th Street (niet 4th, vanwege het eenrichtingsverkeer) terugbrengen, maar ik pak de bus de verkeerde kant op. Terwijl ik achteruit kijk zie ik de skyscrapers van downtown steeds kleiner worden. Niet goed, bedenk ik me. Ik vraag de Mexicaanse chauffeur of deze bus naar downtown gaat. Hij grinnikt. Niet echt, tenzij ik heel veel tijd heb. Want deze bus gaat de andere kant op en uiteindelijk weer terug. Ik moet lachen om zijn humor en stap de eerstvolgende halte uit. Het is echt warm buiten. Zeker als je uit de airco van de bus komt. Daar sta ik dan in een buitenwijk. Ik zet even internet aan om te kijken waar ik ben. In Rollingwood. Dat is toch te toevallig, stel dat Jen nu voorbij komt rijden. Wat zou ze raar staan te kijken. Maar gelukkig komt de bus al. En een kwartiertje later loop ik het hotel weer binnen. Vanavond staat kip en een eigen gemaakte salade op het menu. Ik blijf het grappig vinden, koken in je eigen hotel kamer. De ventilatie is trouwens heel goed dus je merkt er bijna niks van.

Na het eten neem ik even een douche, en fris me op voor het ontdekken van de music scene. Die is er, net zoals in Nashville en New Orleans. En dan vooral op 6th Street. En dat is maar 10 minuutjes lopen. Ik loop de eerste de beste tent binnen, want daar staat een lekkere bluesrock band te spelen. The Dizzy Rooster is de veelbelovende naam. Lekker bandje, uitstekende gitarist, Stevie Ray zou trots zijn. Maar om me heen kijkend zie ik alleen maar groepjes staan. En de muziek staat heel erg hard. Dus na een biertje hou ik het voor gezien. Ik kom vervolgens in de Blind Pig Pub terecht, ook hier een rock bandje. Ze klinken wat afgezaagd, maar goed. Ook hier weer groepjes mensen, verspreid over de ruimte. Contact maken lijkt vanavond wat lastiger. Ik geef het niet op en pak de volgende kroeg, The Midnight Cowboy. Hier zit iedereen naar de honkbal wedstrijd tegen de Los Angeles Dodgers te kijken. De barvrouw is heel aardig. Ik vraag haar of er ergens jamsessies zijn, ik heb dan wel geen gitaar, maar misschien kan ik mee drummen of piano spelen of wat dan ook. Ze heeft geen idee. Maar kom ik dan niet voor de game? Ze kijkt naar mijn Hotel California shirt en zegt “Ah, je bent fan van de Dodgers, right?”

Tenslotte beland ik in Maggie Mae’s. Ontzettend leuke tent, met verschillende niveau’s. Ik wil wat filmen, maar een security komt naar me toe dat dat niet mag. OK, dan niet. Hoewel ook hier veel groepjes zijn, en de muziek heel anders is (hiphop), zie ik ook wat mensen alleen aan de bar zitten. Ik schuif aan en raak in gesprek met een stelletje uit New York. Matt en Lisa. Leuke mensen, maar ook weer die oppervlakkigheid. Wat ik in Austin doe? Ik maak een roadtrip van Houston naar Los Angeles. Oh wow, is de reactie. Dan beginnen ze over New York, dat ze er echt even uit moesten. Halverwege het gesprek realiseer ik me dat dit me eigenlijk totaal niet interesseert, maar ja, ik wil ook niet onbeleefd zijn. Een enigszins beschonken Texaanse brengt uitkomst. Ze komt er bij staan en heeft duidelijk een bakkie teveel op. “Love the shirt”, hee die had ik eerder gehoord. Ze is gek van the Eagles en vindt het zo erg dat Glenn Frey er niet meer is. Debby is een – laten we het netjes zeggen - goed volslanke vrouw. Geeft op zich niets, ik ben zelf ook niet de slankste, maar ik vind haar niet aantrekkelijk. En ze praat heel, heel erg hard. En ze is goed aangeschoten. Maar ach, een gesprekje kan geen kwaad. De New Yorkers houden het voor gezien en zeggen me nog beleefd gedag. En ik klets wat over koetjes en kalfjes met Debby. Op een gegeven moment vraagt ze: “So where are you staying, honey?” Hm. Nu moet ik misschien toch even oppassen, ik wil geen dronken Texaanse in het hotel. Dus ik ontwijk haar vraag een beetje en zeg dat ik zo ga. Ze lacht heel hard en zegt dat het nog lang geen tijd is om te gaan. Inmiddels staan er wat mensen bij. Eentje, een Afro-Amerikaan, vraagt me of ze erg lastig is. Ik zeg dat dat prima mee valt. Dan ontstaat er een discussie tussen Debby en hem. Een Latino, op Danny Trejo lijkend (een van mijn favoriete acteurs) komt er ook bij en begint weer een discussie met hem. Pablo heet hij. En hij is bevriend met Debby. De afro heet Marcus. Ze verheffen allebei hun stem, terwijl Debby haar arm om me heen heeft geslagen en zegt dat het allemaal goed komt. OK, tijd om te gaan. Debby is het er niet mee eens en drukt zich tegen me aan. Ze vindt me lief, zegt ze. Oh jee. Pablo en Marcus hebben ruzie. De barman zegt dat we wat rustiger moeten doen, ik zie de security op ons af komen. Ik geef Debby een knuffel en zeg “Gotta go sweety” en loop naar buiten, de frisse lucht in. Achter me hoor ik Debby nog roepen: “Come back tomorrow honey, please come back tomorrow honey!” Met weer die zeer luide lach….

Terug op de hotelkamer pak ik een Oranjeboom biertje (die ik gisteren bij de Trader Joe’s kocht) uit de koelkast. Op mijn studentevereniging hadden ze ook Oranjeboom. De muziekscene in Austin had ik toch anders verwacht. Meer singer-songwriter / country achtig. Het zijn voornamelijk rockbands en veel hiphop/R&B. En je maakt weinig contact, iedereen is met elkaar. Desalniettemin is de sfeer wel goed en ben ik ontsnapt aan een dronken Texaanse. Waarbij ik me realiseer dat ik niet eens een selfie van ons heb gemaakt. Morgen toch maar teruggaan naar Debby? Oh nee, moet de trein pakken…

Zometeen ga ik uitchecken. De koffer mag hier blijven. Dan nog lekker Austin in, ik wil vandaag de universiteit bezoeken. Tijdens mijn studie werd me verteld dat Austin een heel groot Latin American Studies department heeft. Het had niet veel gescheeld of ik had hier gestudeerd. Ik sluit af met mijn favoriete nummer Texas Eagle van Steve Earle (hoewel ik het niet met hem eens ben, de Texas Eagle rijdt dus nog steeds):

My Grandaddy was a railroad man
When I was young he took me by the hand
Dragged me to the station at the break of dawn
Said "boy I got to show you somethin' 'fore it's gone"
She was blue and silver, she was right on time
We rode that Texas Eagle on the Mopac line
We had some sandwiches that Granma packed
We rode to Palestine and hitchhiked back
Home in time for supper with a tale to tell
That night I dreamed I heard that lonesome whistle wail
When I got old enough to take the train alone
I rode that Texas Eagle down to San Antone

Nowadays they don't make no trains
Just the piggyback freighters and them Amtrak things
They shut the Eagle down awhile ago
Sold it to the railroad down in Mexico
But every now and then that whistle's on my mind
I ride that Texas Eagle cross the borderline