Nederland sucks!

Het is dinsdag 24 oktober 5:20 uur in Nederland ofwel The Netherlands. Het is maandag 23 oktober 22:20 in Nederland, TX. Maar daar ben ik niet. Ik ben in La Grange, TX. Juist, van dat heerlijke bluesnummer van ZZ Top. En waar veel afstammelingen van Tsjechische en Duitse immigranten wonen. Anders dan Nederlandse immigranten die Nederland, TX ooit stichtten. Waarom ben ik hier en waarom niet in Nederland? Ga er maar even voor zitten. Dit wordt een verhaal…

Ik word rond half acht wakker. Yes, weer een uurtje later! Heerlijk geslapen in een muisstil huis. Lynn is druk bezig in de keuken met het ontbijt. Wauw. Bagel met scrambled egg, hash brown, tomatoes en….zalm. Ze vroeg het gisteravond of ik dat lustte en ja hoor, dat is helemaal goed. Het smaakt heerlijk. Haar vader Stan komt er bij zitten en ook voor hem een typical American breakfast. Genieten. We drinken nog wat koffie samen en dan is het tijd om te gaan. Het klinkt heel gek maar ik voel me thuis, het is alsof ik deze mensen al jaren ken. Bentley kwispelt en laat zich nog een keertje aaien door me. Ik krijg een ferme hand van Stan. Jim slaapt nog, dus die maak ik maar niet wakker. Lynn loopt mee naar buiten en geeft me een enorme knuffel. Ze vond het helemaal 'awesome'. We zwaaien nog een keer en wie weet komen ze een keer naar Nederland, dan zal ik ze persoonlijk rondleiden! Ben serieus een beetje ontroerd als ik weg rij van hun huis en Galveston verder in rij.

Eerste stop is de Wallmart, waar ik voor een collega de ‘pepper jelly’ en voor mezelf een telefoonhouder (want die ben ik vergeten mee te nemen) hoop te scoren. En dat lukt. Het is altijd weer een feest in de Wallmart, wat is dat ding bizar groot zeg. 2e stop: ‘historic downtown’ van Galveston. Maar onderweg stop ik af en toe om die prachtige Victorian-style huizen te filmen en fotograferen. Het is niet zo warm als dat het in Houston was, zo’n 23 graden. Heerlijk. Het zonnetje brandt lekker en de lucht boven Galveston is mooi blauw. In downtown bevindt zich het spoorwegmuseum, moet ik natuurlijk even heen. De vrouw achter de balie is supervriendelijk en zegt in onvervalst Texaans accent: “Y’all gonna see some nice trains”. Geweldig. Er staan oude locomotieven en rijtuigen, o.a. van The Santa Fe railroad. Heel leuk.

Het is inmiddels alweer lekker warm, en ik loop richting de haven waar een groot cruiseschip aangemeerd ligt. Lynn vertelde me vanochtend dat ze veel liever iemand als ik als gast heeft, die echt interesse toont in haar stad, want die cruisers die rollen van het schip af, slapen bij haar, en rollen weer terug. Het is een gigantisch schip en ik zit in het zonnetje te genieten van mijn eigengemaakte lunch: harde broodjes met ham en kaas en tomaat van de Wallmart. Ik loop nog wat door het centrum, zie mooie oude gebouwen en veel souvenirwinkeltjes, meestal ook weer gerund door Mexicanen.

Pedro is een ontzettend grappige en hartelijke gast, maar hij wil niet met me op de foto. Dat respecteer ik, dus we kletsen wat over van alles en nog wat terwijl ik een grappige koelkast magneet koop met de tekst ‘Lost my pants on Galveston Island’. Ik vertel dat ik een roadtrip maak van Texas naar California en dat mijn volgende stops Port Arthur en Nederland zijn. Ik zeg dat mijn land zo heet, en dat ik nog een oranje voetbalshirt heb en dat ik dan een selfie voor het plaatsnaambord ga maken. Hij vindt het hilarisch en lacht heel luid. Hij heeft een gek hoog lachje, wat natuurlijk weer aanstekelijk doorwerkt.

En ja, dan komt het onvermijdelijke gesprek. Nederland niet bij het WK volgend jaar…Tsja. En natuurlijk de wedstrijd tijdens het vorige WK in Brazilië. De schwalbe van Robben, waardoor Holanda een penalty kreeg, waardoor México uit het toernooi lag. Hij kijkt even langs me heen en zegt dan dat hij Robben een van de beste spelers vindt, hij kijkt vaak naar Europese wedstrijden, ook de Bundesliga, maar wat er toen gebeurde ‘eso no se hace’ (dat doe je niet). Dan weer dat hoge lachje. “Ironisch dat uitgerekend een Mexicaan die in jullie eredivisie speelt (Lozano van PSV) ons naar Rusland 2018 kopte”, schatert hij. Ik beloof hem dat ik fan zal zijn voor Mexico en twijfel of ik het alom bekende ‘cielito lindo’ met hem zal zingen. Ach, what the….ik begin dus met ‘ay ay ay ay canta y no llores’ en zo staan een Hollander en een Mexicano in Galveston in een souvenirwinkeltje samen te zingen. Ik geef hem een highfive en loop breed glimlachend de winkel uit.

Doordat het dus veel te gezellig in Galveston was, moet ik nu wel richting Port Arthur en Nederland, anders loopt mijn schema in de war. In Nederland slaap ik in de Airport Inn, vlakbij een vliegveld kennelijk. Eerst Port Arthur, waar Janis Joplin opgroeide. Vanaf Galveston neem je de ferry naar het schiereiland genaamd Bolivar. De auto de boot op en dan naar voren met camera’s in de hoop dolfijnen te spotten. En die zijn er! Donker, en sierlijk, ze komen maar heel even boven, je moet snel zijn. Hoop dat de videobeelden gelukt zijn.

Op het schiereiland staan heel veel strandhuizen op palen. Het ziet er pittoresk en gezellig uit, maar er is verder niet veel te doen. Ik maak even een korte stop langs het strand, even de benen strekken en dan door naar Joplin’s hometown. Op weg daarheen bedenk ik me dat het beter is om eerst naar Nederland te rijden (wat klinkt dat grappig), dat is namelijk maar 10 minuten van Port Arthur af. Dan kan ik de koffer en zo alvast kwijt en rustig op mijn gemakkie naar het museum en wat rondlopen. Omdat er verder niemand op het strand is, verruil ik mijn rode Houston basketbal shirt voor mijn oranje Holland shirt. Ze zullen het weten ook dat er een Nederlander in Nederland is!

Ik rij Nederland in en stop voor het plaatsnaambord. Er wonen 17.547 mensen. Best nog aardig! Maar verder is Nederland niet anders dan een ander gemiddeld Texaans, of misschien wel Amerikaans dorpje met fastfood, tankstations, en that’s it. Niets herinnert me aan het feit dat dit dorp ooit door Nederlanders gesticht is. Maar goed, eerst naar de Airport Inn en dan ga ik later wel op verkenningstocht uit. Rond half vier loop ik er naar binnen, in mijn oranje shirt. De dame achter de receptie kijkt me glazig aan als ik mijn naam noem. En wat blijkt….door de orkaan is het gehele onderste gedeelte onder water gelopen en dus niet beschikbaar. En verder zijn er geen kamers meer. De reservering was via Booking.com gedaan en zij zegt dat Booking mij op de hoogte had moeten stellen. Ik kijk haar versteend aan. Dit meen je niet. Helemaal geen kamer? Helemaal niets, zegt ze met een stalen gezicht. Ik zeg nog dat ik uit Nederland kom, ik laat haar mijn shirt zien, okee er staat Holland maar dat is hetzelfde. Het zegt haar uiteraard niks. Dit kan niet waar zijn….ze is vastberaden, en zegt dat ik contact met Booking moet opnemen. Dat ga ik natuurlijk zeker doen, maar nu is het serieus ‘Houston, we have a problem.’ Ik vraag haar of ze een ander hotel wil boeken, maar dat heeft geen zin zegt ze, want de hele regio heeft schade opgelopen. Galveston lag kennelijk net aan de goeie kant…

Wat nu? In de buurt heeft dus geen zin. Ik besluit om door te rijden in de richting van Austin, wat ik morgen eigenlijk zou doen. Ik ga hier niet tegen beter weten in rondrijden in de hoop een hotel te boeken. Terug naar Galveston is ook geen optie, want dan ben ik te lang bezig. En Houston, heb ik eigenlijk geen zin in. Eerst een plek waar ze wifi hebben. Het wordt de MAC. Kan mij het schelen. Terwijl ik me realiseer dat de ‘quarter pounder’ net zo smaakt als in Nederland (en dan bedoel ik niet Nederland, Texas) zie ik dat in La Grange, waar ik morgen toch al heen zou gaan, een leuk motel zit, vlakbij het centrum. Helaas kan ik ‘m niet online boeken. Toch maar er heen rijden? En in het ergste geval door naar Austin? Dat is nog een uur vanaf La Grange. Ach wat, ik ga het doen! Het is 3 uur rijden. Het is nu half vijf, dus ik zou er om half acht moeten zijn. Wel in het donker rijden, wilde ik eigenlijk liever niet.

Met een korte stop voor koffie (10 minuten) rij ik in één ruk door naar La Grange vanaf Nederland. Ik draai de Interstate 10 op, richting…Houston. Dat wist ik al, dat ik er langs zou komen maar het is toch wel grappig om terwijl de zon ondergaat en de lucht geel kleurt, de skyline nog eens te zien. Bye Houston, problem solved! Althans dat hoop ik. Laten ze alsjeblieft een kamer hebben in The Oak Motel! Maar dan kom ik in een zware file terecht, die me zeker een half uur kost. Maar wat is het toch heerlijk om met een automaat te file te rijden! Sorry Puntootje, maar misschien ga ik je ooit wel vervangen…

De navigator app werkt nog steeds perfect en ‘Ilona’ zoals ik haar noem (al sinds de roadtrip door the Deep South in 2013) helpt me weer goed op weg. ‘Blijf rechtdoor gaan’, zegt ze enigszins gebiedend en ik kan niet anders dan haar gehoorzamen. Mijn Mp3 speler is ingeplugd, mijn telefoon in de houder, water naast me en La Grange komt dichterbij. De roadtrip playlist helpt ook. Tegen kwart voor negen rij ik de parkeerplaats van The Oak Motel op. Precies zoals een motel moet zijn. Parkeren voor je eigen deur, achteruit, zodat je makkelijk de kofferbak kan uitladen. Ik loop naar de receptie maar de deur is dicht, er hangt een briefje. ‘Be right back’. Gelukkig duurt dat niet al te lang, en daar is Joy (hoe toepasselijk is haar naam!) en ze heeft kamers! Woohoo! Toch wel even spannend, want als ik nu nog naar Austin had moeten rijden….En nu zit ik hier in La Grange. En dus niet in Nederland. Omdat ik nu eigenlijk een dag heb gewonnen, doe ik morgen rustig aan. Jammer van Port Arthur, sorry Janis.

Terwijl Janis ‘Me and Bobby McGee’ zingt realiseer ik me dat het allemaal toch goed is gekomen. Misschien was het wel symbolisch: Nederland niet naar het WK, ik geen kamer. En oh ja, er zou een windmolen zijn, maar die heb ik dus niet gezien. Sterker nog: Nederland is niks aan, niks te doen, en dus gewoon niet de moeite waard als je in Texas bent. Dus: Nederland sucks, haha!