Go Pittsburgh op Galveston
Door: Marcel Conté
Blijf op de hoogte en volg Marcel
23 Oktober 2017 | Verenigde Staten, Galveston
Na het ontbijt check ik uit en sta ik te wachten tot mijn auto wordt gebracht - ik weet het, is heel decadent - maar valet parking is én goedkoper én gemakkelijker hier in Houston. Het regent nu echt ‘niet normaal’ hard. Als Houston maar niet weer overstroomt…De man die de auto komt brengen kent me inmiddels. Want op de een of andere manier staat hij er steeds als ik het hotel uit loop. Hij komt oorspronkelijk uit Ghana en zegt dat deze heftige regen hem aan een Afrikaanse moesson doet denken. We nemen afscheid en ik geef hem een kleine fooi waar hij heel blij mee is.
Het regent zo hard dat de ruitenwisser op de hoogste stand staat. Het is druk op de weg, ondanks dat het zondag is. Na ongeveer een half uurtje ben ik bij het NASA Space Command Center. “Houston we have a problem”, want ik rij verkeerd en moet dus terug. De navigatie app herkende het adres niet, en dus ging ik een beetje op gevoel. Ik wist dat het voor Texas City moest liggen, op de weg naar Galveston. Maar gelukkig vind ik het na een tweede poging en rondjes rijden, waarbij ik niet ondertoe voor een ronddraaiende raket in de stratosfeer. In de stromende regen loop ik naar de ingang, en zie hoe veel Amerikanen als gekken erheen rennen. Stelletje watjes, beetje regen. Kom maar eens naar Holland, denk ik gniffelend…
Het museum met de bijbehorende tentoonstelling is leuk en leerzaam. Mooie replica’s van ruimtevaarttuigen, een 747 met space shuttle erop (waar je in mag) en de tramtour. Jammer dat er een voiceover het verhaal vertelt. Sowieso lijkt niemand er echt zin in te hebben, men zegt geen woord! Halverwege de tour gaan we een grote silo in waar daadwerkelijk wordt gewerkt aan gewichtloosheidsoefeningen, ruimtewandelingen etc. Alleen niet vandaag, het is zondag. Ik raak in gesprek met een Koreaanse man. Zijn naam is Kay. Hij is geboren in Amerika, maar is na zijn studie teruggegaan naar Seoul. Nu bezoekt hij familie en vrienden in Houston, maar ze hadden geen zin om mee te gaan naar NASA. Hij vraagt aan mij of ze ook zo stil zijn? Of hij anders bij mij mag zitten. Uitstekend. Het tweede deel is wat saaier, dus we kletsen er een beetje tussendoor. Of ik al heb geluncht, hij staat erop me te trakteren. Dan moeten we maar vrienden worden op Facebook. Nee, geen Facebook, geen Twitter, geen Instagram. Ik wil niks met social media, zegt Kay stellig. Ach, misschien maar beter ook. We genieten van een lekkere tuna sandwich en de onvermijdelijke frisdrank erbij. Ik neem toch maar een Pepsi Light. Ik bedank hem voor de lunch, maar of ik echt niet mee moet betalen. Hij kijkt bijna beledigd nu. We nemen afscheid met een high-five en hij rijdt terug naar Houston, en ik ga naar Galveston. Via Texas City.
Texas City. Waarom heet het hier zo? Er is echt NIETS te doen! Ik zie alleen maar wat winkels en eetgelegenheden met van die parkeerplekken eromheen, maar waar wonen de mensen dan in Texas City? Er schijnt een museum te zijn, the Dyke Museum. Maar natuurlijk gesloten, het is zondag. Wat te doen? Inmiddels is het al half 3 en ik zou rond 15:00 uur bij mijn Airbnb adres op Galveston zijn. Dan rij ik er maar alvast heen, het is nog maar een kwartiertje rijden. Galveston ligt aan de Golf van Mexico en op het eerste gezicht ziet het er leuk uit. Ik rij wat langs het strand, en door the historic district. Langs een haven waar een enorm cruiseship voor anker ligt en langs leuke barretjes en restaurantjes.
Iets over drieën bel ik aan bij Jim en Lynn Donovan. Jim doet open en heet me hartelijk welkom. Lynn is een stuk wandelen en komt later. Hond Bentley vindt me heel interessant, snuffelt en kwispelt. Good dog! Lynn’s vader Stan woont bij hen in, een uiterst vriendelijke man. We kletsen wat, over muziek. Jim is drummer en bassist/gitarist. Hij houdt van allerlei muziek als het maar niet ‘overdone’ is. Stan is een beetje doof, dus ik moet hard praten. En intussen kwispelt Bentley vrolijk verder. Jim laat me zijn muziekkamer zien. Er hangen aardig wat posters van the Beatles. Dat is Lynn, lacht hij, dat zijn haar ‘boys’.
Lynn komt inmiddels binnen en ik krijg een grote knuffel. ‘So glad you’re here”, zegt ze hartelijk. We kletsen wat verder en drinken ice tea. Ze vindt het geweldig dat ik helemaal uit Nederland kom en dat ik Galveston aan doe op mijn roadtrip. Ik vertel haar niet dat het een stop was voor Port Arthur en Nederland, maar dat het zo gepland was. En achteraf zei een collega die ook in Texas is geweest dat Galveston de moeite waard is.
Ineens zegt Lynn dat ze wel zin heeft om met Bentley naar het strand te gaan en of ik mee wil. En dan kan ze me gelijk een kleine tour door Galveston geven. En dat ze het erg leuk zouden vinden als ik met ze mee eet vanavond, ze gaat speciaal een Thanksgiving diner maken, ook al is het dat nog niet, maar speciaal voor mij om eens te weten hoe dat smaakt. Wauw. Daar zeg ik geen nee tegen! Bentley vindt het geweldig en rent ‘total excited’ naar de deur. Het strand is prachtig, rustig, het toeristische seizoen is nu wel voorbij, zegt Lynn. Je kunt met de auto helemaal het strand oprijden tot aan de zee. Mensen parkeren hun auto dan letterlijk in de branding en gaan op zelf meegebrachte strandstoelen zitten. Intussen rent Bentley vrolijk rond en zie ik een paar pelikanen overvliegen.
Na deze heerlijke wandeling gaan we weer de auto in en rijdt Lynn me rond door Galveston. We passeren veel mooie huizen in Victorian style. Doet me wat aan New Orleans denken. “In 2008 hadden we hier orkaan Ike. Die heeft veel schade aangericht, je ziet het zo als we even langs het huis van mijn vrienden Paul en Sass rijden. Veel van onze bomen zijn gesneuveld, maar een aantal lokale beeldhouwers heeft daar wat op bedacht: ze hebben uit het hout beelden gemaakt. Zo zijn de bomen niet helemaal opgegeven.” Even later zie ik wat ze bedoelt heeft. En dat is inderdaad heel bijzonder. Sommigen zijn ook echt prachtig in details. We rijden langs het huis van haar vrienden, en toevallig staan die samen in de tuin te werken. Op de typische zuidelijke manier roept Lynn: “How y’all doing” en we parkeren de auto even om met ze te praten. Ze zijn vorig jaar in Amsterdam geweest. Al die fietsen, zegt Paul, ongelooflijk. Daarna laat hij me zien tot hoe hoog het water is gekomen tijdens Ike. Bizar.
Lynn rijdt vervolgens nog met me naar een paar andere beelden, tankt wat benzine, en doet nog een paar boodschappen en even later zijn we weer ‘thuis’. De tv staat aan en er is American Football bezig. Maar niet zomaar een wedstrijd: de Pittsburgh Steelers spelen en daar is Lynn, en ook haar vader Stan een groot fan van. Lynn is opgegroeid in Pittsburgh en dus klinkt het ‘go Pittsburgh’ door de keuken en de huiskamer. In de pauze praten we nog wat over American Football en onze variant voetbal, daar soccer geheten. Ik merk op dat ze wel echte fans zijn, waarop Lynn een echt shirt van een van de spelers pakt en een Steeler deken voor haar vader. Tevens krijg ik een ‘terrible towel’ in mijn handen gedrukt en ze staat erop dat die mee terug gaat naar Nederland. Echt te gek, de tour, het diner en nu ook nog een souvenir!
Inmiddels komt Lynn er achter dat ze de apple pie had laten liggen bij de kassa. Ze belt eerst de supermarkt, die houden de appeltaart apart, en daarna een vriend c.q. buurman, of hij de appeltaart wil ophalen zodat zij verder kan met haar eten. Die vriend komt even later binnen en is Harold, uit Lake Charles – Louisiana. Natuurlijk hebben we het over New Orleans. Grappig: hij zegt echt New Órleans, met de klemtoon op de o. Jim heeft het over New Orléans met de klemtoon op eans. We hebben het over shrimps, mardi gras, Grandpa Elliott (hij zit er nog steeds verzekert Harold me) en dan gaan Harold en Jim naar de supermarkt om de apple pie op te halen. Southern hospitality. Wat een heerlijke sfeer!
De Steelers hebben inmiddels gewonnen, iedereen blij! We gaan aan tafel. Kalkoen, met aardappelpuree, vulling, cranberries, jus, mais en brood. Het smaakt geweldig en ik geniet er van. Inmiddels kom ik erachter dat Stan al 91 jaar is. Hij was marinier in de tweede wereldoorlog en moest in 1945 naar Japan. Hij vertelt over hoe ze door het Panama Kanaal voeren, eerst naar Honolulu en Pearl Harbour en toen naar Japan. Tegen de tijd dat ze in Japans territorium kwamen, had Japan zich al overgegeven. “Lucky me, anders had ik hier nu niet gezeten”, zegt hij. Ik hang aan zijn lippen.
Na de koffie met appeltaart en cheesecake gaat iedereen op de bank dan wel stoel heerlijk achterover leunend verder kijken naar American Football, terwijl ik er naast aan tafel met een schuin oog meekijk en mijn reisverslag af maak. Lynn gaat er al vroeg in, ze moest vanochtend vroeg op omdat hun gasten om 7u al vertrokken en dus om 6u al ontbijt kregen. Die maakt ze zelf. We praten nog wat en ze zegt tegen me dat ze trots op me is dat ik deze reis maak. En dat het een overwinning is, niet veel mensen doen mij dit na. Wat een lieve mensen zijn dit, ik krijg er een brok in mijn keel van. Ook Harold zegt dat ie het een stoere actie vindt, en dat hij blij was te ontmoeten. Hij gaat ook naar huis en met een ‘God bless you’ nemen we afscheid. Jim ligt nog op de bank naar de tweede helft te kijken, ik ben inmiddels in mijn eigen kamer en ga zo ook maar eens slapen. Wat een hoogtepunt en wat was het een geweldig idee om af en toe een Airbnb te doen! Morgen naar Port Arthur, de plek waar Janis Joplin opgroeide. Ben benieuwd…good night y’all!
-
23 Oktober 2017 - 11:41
Jannie Conte:
Sjonge wat maak jij allemaal mee, heel erg leuk om te lezen. Ben benieuwd naar het volgende verslag. -
23 Oktober 2017 - 15:28
Lineke:
Zo veel te melden in een paar dagen
We krijgen nog heel wat te lezen van je.
Leuk om te volgen !
Ik las te snel.
Ik las: zin om met de Bentley naar het strand te gaan., maar jullie gingen met Bentley naar het strand :-)
Fijn reis verder ! -
24 Oktober 2017 - 07:12
Lisan:
Sla nooit een traktatie af van een Koreaan haha
Mooi dat je naar Nasa bent geweest. Lijkt me interessant. En heerlijk die gastvrijheid van de airbnb
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley