Gracias Valencia!
Door: Marcel Conté
Blijf op de hoogte en volg Marcel
22 Maart 2014 | Spanje, Valencia
Vrijdagavond. De koffers zijn zo goed als gepakt. Het appartement is opgeruimd. Alles ligt klaar voor morgen. Onze laatste avond in het mooie Valencia. Wat een stad, niet alleen door de Fallas, het is gewoon een prettige en fijne stad.
Zeker op de fiets! Vandaag hebben we een prachtige tocht gemaakt. We begonnen onze dag met een heerlijk ontbijt bij onze favoriete plek: La Panaria. Oh, wat smaakte de Cortado weer heerlijk! De fietsen hadden we de avond ervoor gestald. Helaas had Una een lege band. Maar wat een service: je belt het fietsverhuurbedrijf, en ze komen binnen 20 minuten een nieuwe fiets brengen met een busje.
Intussen waren Yuri en ik naar de Mercat Central (de overdekte markt) gegaan, wat een prachtig gebouw. Het doet denken aan een groot treinstation, prachtige overkapping/koepel en erg groot. Ze verkopen er alles. Uiteraard de befaamde jamones ibéricos (de hampoten hangen overal), maar ook heel veel vis, weekdieren (octopus), kreeften en slakken. Niet zo leuk om te zien dat de kreeften, slakken en zelfs sommige vissen nog leefden. Eigenlijk wel heel erg. We keken er maar niet te lang naar, en vervolgden onze weg naar het Turia-park.
Una en Kurt zaten al lekker in het zonnetje te genieten van een drankje, en wij schoven aan. Een zwerver vroeg om geld. We weigerden. Hij probeerde het bij een tafeltje naast ons. Ook geen succes. Hij ging vlak bij op een bankje zitten. Toen hij zag dat de dames naast ons hun bord ‘patatas bravas’ niet opaten, werd hij boos. Dat kon niet, dat kostte geld, ze moesten dat niet laten staan. Pfff….
We lieten dit treurige tafereel achter ons, en vervolgden onze weg door het Turia-park. Wat blijft dat toch een mooi park, in die drooggelegde rivierbedding. We kwamen opnieuw langs het moderne gedeelte van Valencia, en zagen het “Palau de la Musica” en dezelfde gebouwen als gisterenavond. Nu zag het er nog steeds indrukwekkend uit, ook bij daglicht. We reden het park helemaal uit en kwamen bij het eind van de rivier aan. Hier eindigt het in een gek soort riool. De Turia loopt tegenwoordig langs Valencia, maar dit is nog een overblijfsel uit vroegere tijden.
We lieten het stukje rivier voor wat het was, en reden over fietspaden, stoepen en stukjes weg naar de haven van Valencia. Prachtig. Mooie blauwe lucht, mooie zee, en prachtige bootjes op het water. Op het haventerrein bevindt zich ook het formule 1 circuit voor de “Grand Prix van Europa”, dus legde we Kurt al racend vast op film.
Het zonnetje scheen iets minder royaal, maar toch was het nog heerlijk op de fiets, en al snel kwamen we uit op het strand aan de Middellandse Zee. Ergens in de verte zou Ibiza moeten liggen. We genoten van het zeezicht en aten en dronken wat in een tapastentje aan het strand. Het strand is erg breed, de Valencianen hebben genoeg ruimte. Benieuwd hoe het hier is als het écht warm is.... Binnenin stond een pooltafel en een elektronisch dartboard waar Yuri en ik een paar pijltjes op gooiden. “One hundred and eighty!”
We fietsten weer door en kwamen weer in het Turia park terecht. Nu gingen we de andere kant op, tot aan de Torres de Serranos. Hier waren we ruim een week geleden ook geweest, maar nu gingen Kurt en ik naar boven. Een steile klim, maar het was het waard. Wat een uitzicht. Una en Yuri bleven beneden en zo konden we elkaar filmen, geniaal! We genoten van ‘la vista’ over Valencia, schitterend! Inmiddels was het begonnen te regenen, dus gauw weer naar beneden. Tegenover de torens zit bar “La Maruja”, en daar ging het gebeuren. Voor het eerst in mijn leven maakte ik kennis met Valencia’s ‘most famous drink’: de Agua de Valencia.
Op internet lees ik het volgende “Dit iss een cocktail die gemaakt wordt op basis van cava, sinaasappelsap, wodka, gin en suiker. De cocktail werd voor het eerst gemaakt in 1959 door Constante Gil in de bar Café Madrid de Valencia in Valencia, Spanje. Volgens het boek van María Ángeles Arazo "Valencia Noche" werd de bar in die tijd vaak bezocht door een groepje Baskische reizigers die "Agua de Bilbao" bestelden om de beste cava van de bar te bestellen. Aangezien ze het beu waren om altijd hetzelfde te bestellen, daagden ze de eigenaar van de bar uit om hen iets nieuws aan te bieden, wat zij "Agua de Valencia" noemden. Ze waren akkoord met wat Gil gemaakt had en ze vonden het lekker, waardoor ze het in hun volgende bezoeken bleven drinken. Pas in de jaren 1970 werd de drank bekend bij het grote publiek.”
En inmiddels dus ook bij mij bekend. Heerlijk drankje, maar zeer verradelijk….ik dronk ‘m wat te snel, en die hakte er dus goed in...we zaten onder parasols op het terras terwijl het nu wel erg hard regende. Kon ik het drankje even verwerken…
Helaas moesten we de fietsen weer inleveren, dus terug het centrum in. We reden nog langs de Plaza de la Virgen waar Maria nog steeds volbehangen met prachtige rode en witte bloemen over het plein waakte. Het zag er nog steeds indrukwekkend uit. We leverden de fietsen in en liepen door naar huis.
En hier zitten we nog met onze laatste San Miguel. Yuri en ik hadden döner kebab gehaald bij de Pakistani een paar straten verderop. Er gebeurde daar iets merkwaardigs. Diegene die ons hielp, had kennelijk de verkeerde prijs gerekend (15 ipv 16 euro), en zijn baas (die later zijn ‘compañero’ was) ging helemaal uit zijn dak! “Dat hij door had moeten vragen, en belachelijk dit en dat. Hij was pas 15 dagen in dienst, maar toch, hoe kon hij dat nou doen? Altijd doorvragen, wat bedoelen de klanten precies. Doorvragen!” De baas zelf was pas 2 jaar in Spanje en sprak de taal nog niet zo goed, maar vroeg altijd door. Zo leer je de taal. Het was bijzonder grappig, toen hij later vertelden dat ze vrienden waren, maar zijn ‘compañero’ snapte het nog niet helemaal. Hij moest gewoon doorvragen. Waarom deed hij dat nou niet…
Nog nalachend liepen Yuri en ik terug naar de Calle Denia, en ik realiseerde me dat een week geleden nog het grote feest in volle gang was….
Zaterdagochtend. Half zeven. Yuri staat te douchen. Vanuit de slaapkamer van Una en Kurt hoor ik ook geluid. We gaan Valencia verlaten. Helaas. Maar we komen terug. Zeker weten.
Gracias Valencia! Met je mooie straten, pleinen, parken en het meeste heftige feest ooit. En het vuurwerk, niet te vergeten.
Hasta pronto!
Zeker op de fiets! Vandaag hebben we een prachtige tocht gemaakt. We begonnen onze dag met een heerlijk ontbijt bij onze favoriete plek: La Panaria. Oh, wat smaakte de Cortado weer heerlijk! De fietsen hadden we de avond ervoor gestald. Helaas had Una een lege band. Maar wat een service: je belt het fietsverhuurbedrijf, en ze komen binnen 20 minuten een nieuwe fiets brengen met een busje.
Intussen waren Yuri en ik naar de Mercat Central (de overdekte markt) gegaan, wat een prachtig gebouw. Het doet denken aan een groot treinstation, prachtige overkapping/koepel en erg groot. Ze verkopen er alles. Uiteraard de befaamde jamones ibéricos (de hampoten hangen overal), maar ook heel veel vis, weekdieren (octopus), kreeften en slakken. Niet zo leuk om te zien dat de kreeften, slakken en zelfs sommige vissen nog leefden. Eigenlijk wel heel erg. We keken er maar niet te lang naar, en vervolgden onze weg naar het Turia-park.
Una en Kurt zaten al lekker in het zonnetje te genieten van een drankje, en wij schoven aan. Een zwerver vroeg om geld. We weigerden. Hij probeerde het bij een tafeltje naast ons. Ook geen succes. Hij ging vlak bij op een bankje zitten. Toen hij zag dat de dames naast ons hun bord ‘patatas bravas’ niet opaten, werd hij boos. Dat kon niet, dat kostte geld, ze moesten dat niet laten staan. Pfff….
We lieten dit treurige tafereel achter ons, en vervolgden onze weg door het Turia-park. Wat blijft dat toch een mooi park, in die drooggelegde rivierbedding. We kwamen opnieuw langs het moderne gedeelte van Valencia, en zagen het “Palau de la Musica” en dezelfde gebouwen als gisterenavond. Nu zag het er nog steeds indrukwekkend uit, ook bij daglicht. We reden het park helemaal uit en kwamen bij het eind van de rivier aan. Hier eindigt het in een gek soort riool. De Turia loopt tegenwoordig langs Valencia, maar dit is nog een overblijfsel uit vroegere tijden.
We lieten het stukje rivier voor wat het was, en reden over fietspaden, stoepen en stukjes weg naar de haven van Valencia. Prachtig. Mooie blauwe lucht, mooie zee, en prachtige bootjes op het water. Op het haventerrein bevindt zich ook het formule 1 circuit voor de “Grand Prix van Europa”, dus legde we Kurt al racend vast op film.
Het zonnetje scheen iets minder royaal, maar toch was het nog heerlijk op de fiets, en al snel kwamen we uit op het strand aan de Middellandse Zee. Ergens in de verte zou Ibiza moeten liggen. We genoten van het zeezicht en aten en dronken wat in een tapastentje aan het strand. Het strand is erg breed, de Valencianen hebben genoeg ruimte. Benieuwd hoe het hier is als het écht warm is.... Binnenin stond een pooltafel en een elektronisch dartboard waar Yuri en ik een paar pijltjes op gooiden. “One hundred and eighty!”
We fietsten weer door en kwamen weer in het Turia park terecht. Nu gingen we de andere kant op, tot aan de Torres de Serranos. Hier waren we ruim een week geleden ook geweest, maar nu gingen Kurt en ik naar boven. Een steile klim, maar het was het waard. Wat een uitzicht. Una en Yuri bleven beneden en zo konden we elkaar filmen, geniaal! We genoten van ‘la vista’ over Valencia, schitterend! Inmiddels was het begonnen te regenen, dus gauw weer naar beneden. Tegenover de torens zit bar “La Maruja”, en daar ging het gebeuren. Voor het eerst in mijn leven maakte ik kennis met Valencia’s ‘most famous drink’: de Agua de Valencia.
Op internet lees ik het volgende “Dit iss een cocktail die gemaakt wordt op basis van cava, sinaasappelsap, wodka, gin en suiker. De cocktail werd voor het eerst gemaakt in 1959 door Constante Gil in de bar Café Madrid de Valencia in Valencia, Spanje. Volgens het boek van María Ángeles Arazo "Valencia Noche" werd de bar in die tijd vaak bezocht door een groepje Baskische reizigers die "Agua de Bilbao" bestelden om de beste cava van de bar te bestellen. Aangezien ze het beu waren om altijd hetzelfde te bestellen, daagden ze de eigenaar van de bar uit om hen iets nieuws aan te bieden, wat zij "Agua de Valencia" noemden. Ze waren akkoord met wat Gil gemaakt had en ze vonden het lekker, waardoor ze het in hun volgende bezoeken bleven drinken. Pas in de jaren 1970 werd de drank bekend bij het grote publiek.”
En inmiddels dus ook bij mij bekend. Heerlijk drankje, maar zeer verradelijk….ik dronk ‘m wat te snel, en die hakte er dus goed in...we zaten onder parasols op het terras terwijl het nu wel erg hard regende. Kon ik het drankje even verwerken…
Helaas moesten we de fietsen weer inleveren, dus terug het centrum in. We reden nog langs de Plaza de la Virgen waar Maria nog steeds volbehangen met prachtige rode en witte bloemen over het plein waakte. Het zag er nog steeds indrukwekkend uit. We leverden de fietsen in en liepen door naar huis.
En hier zitten we nog met onze laatste San Miguel. Yuri en ik hadden döner kebab gehaald bij de Pakistani een paar straten verderop. Er gebeurde daar iets merkwaardigs. Diegene die ons hielp, had kennelijk de verkeerde prijs gerekend (15 ipv 16 euro), en zijn baas (die later zijn ‘compañero’ was) ging helemaal uit zijn dak! “Dat hij door had moeten vragen, en belachelijk dit en dat. Hij was pas 15 dagen in dienst, maar toch, hoe kon hij dat nou doen? Altijd doorvragen, wat bedoelen de klanten precies. Doorvragen!” De baas zelf was pas 2 jaar in Spanje en sprak de taal nog niet zo goed, maar vroeg altijd door. Zo leer je de taal. Het was bijzonder grappig, toen hij later vertelden dat ze vrienden waren, maar zijn ‘compañero’ snapte het nog niet helemaal. Hij moest gewoon doorvragen. Waarom deed hij dat nou niet…
Nog nalachend liepen Yuri en ik terug naar de Calle Denia, en ik realiseerde me dat een week geleden nog het grote feest in volle gang was….
Zaterdagochtend. Half zeven. Yuri staat te douchen. Vanuit de slaapkamer van Una en Kurt hoor ik ook geluid. We gaan Valencia verlaten. Helaas. Maar we komen terug. Zeker weten.
Gracias Valencia! Met je mooie straten, pleinen, parken en het meeste heftige feest ooit. En het vuurwerk, niet te vergeten.
Hasta pronto!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
