Het leven na de Fallas

Ik keek net even vanaf het balkon naar links. Helemaal leeg. Zelfs de ashoop die er vannacht nog lag is weg. We zagen hoe een tractor met schep het gewoon in een vrachtwagen schepte. Het is stil op straat. "Onze dame" is niet meer, ook zij is gisteren in vlammen op gegaan. Het normale leven in Valencia is weer begonnen. De rust is terug, de Fallas zijn voorbij. Een feest om nooit te vergeten.

Gisteren onze laatste Mascletà. We waren wat later dan gewoonlijk, waardoor we iets verder weg zaten, maar dat maakte niet uit. Ik regelde koffie en zoetigheden bij de Café & Té, maar werd op weg daarheen afgeleid door een percussiegroep, bestaande uit 5 vrouwen en 1 man. Heerlijk. Lekkere Braziliaanse sambapercussie, waarbij ze allemaal zoveel energie en vrolijkheid uitstraalden, dat je er direct vrolijk van werd. De 'leider' gaf een drumfill, waarna de groep haar herhaalde. Dit hoor je wel vaker in de samba, maar het was fantastisch om dit live mee te maken.

Oh ja koffie, realiseerde ik me, en moest de groep helaas achter laten. Bij de Café & Té was het bijzonder druk, maar het lukte me een plaatsje aan de bar te bemachtigen. Naast mij een studente aan de universiteit met wie ik een kort gesprekje had. Ze vroeg me wat ik van de Fallas vond. Ik zei dat het te gek was, waarop ze een zeer brede glimlach te voorschijn haalde. Zo gaat dat hier, iedereen is zo aardig en vindt het echt leuk als je de taal spreekt!

Ik kwam terug de straat in en daar was het inmiddels zeer druk, maar gelukkig hadden wij ons plekje nog. We genoten van de koffie en de mensen om ons heen, al werd het wel wat krapper. Twee oudere mensen stonden voor me, en Una stelde voor onze zitplekken aan te bieden. Dat vonden ze heel aardig, maar niet nodig. En voor we het wisten raakten we in gesprek met ze. Bij wijze van grap vroegen ze of Yuri en Kurt broers waren. Ik moest daar om lachen, en vroeg of ze de overeenkomsten dan niet zagen. Hilariteit alom. "Tot ze opstaan", zei ik. En toen stond Kurt op, en de blik van die man zal ik nooit vergeten. Alsof hij tegen een reus naar boven keek. Ze raakten er maar niet over uitgepraat. "Que alto" (wat hoog).

Naast haar stond een dame van middelbare leeftijd met wie ik in een zeer leuk gesprek raakte. Ze vroeg ook of het de eerste keer was dat we de Fallas zagen. "Son profesionales" zei ik over Una en Kurt (die hier al voor de vijfde keer zijn). En of het mijn eerste keer in Spanje was. Zo raakten we aan de praat over Sevilla en Barcelona. Zij had ook in Sevilla gestudeerd, geschiedenis, en werkte nu voor de universiteit van Valencia. We spraken over het Valenciaans en het Catalaans van Barcelona ("dezelfde taal, maar hun karakter is minder leuk, erg nationalistisch"), over Sevilla ("ze praten daar wel gek Spaans he") en ze gaf ons tips wat we nog in de buurt konden bekijken, zo is er in augustus een "Moren en Christenen" feest in het dorp Paterna, hier 12 km verderop.

De Mascletà was weer prachtig, ik kan het niet omschrijven, je moet er eigenlijk bij staan. Je zag de knallen nu ook rondgaan op het plein, en de kleuren vulden de lucht. Het publiek om me heen werd weer helemaal uitzinnig. De vrouw die in Sevilla had gestudeerd had tranen in haar ogen. Prachtig.

Daarna een lekker rondje Valencia-stad gelopen. Langs allerlei mooie pleintjes en gebouwen. Bij een pleintje namen we een drankje, en er speelde een violist lekkere gypsy-jazz. Alleen de wc van het tentje was zo vies, dat we besloten geen fooi te geven. We liepen langs andere pleintjes, waar het leven mooi en goed was en kwamen uit bij de centrale overdekte markt, die helaas al dicht was. Morgen gaan we 'm zien, als het goed is. Met de fiets.

Bij een BBQ-achtige tent aten we spareribs, worstjes, patat, kaas en brood, helaas wel wat prijzig, en om ons heen waren kinderen met vuurwerk bezig (wat Una niet zo kon waarderen), maar we zaten er best. Tot het fris werd en we besloten richting huis te gaan. Onderweg kregen we nog een stukje van de optocht mee: een zeer grote schildpad waar mensen onder zaten en doorliepen, terwijl er vuur uit kwam. En een soort draak, prachtig gemaakt.

Op weg terug naar het appartement maakten we een tussenstop in het Estació de Nord, het grote treinstation van Valencia. Prachtig. Daar kan de NS nog wat van leren: grote rijen mensen stonden keurig in de rij totdat ze de trein in mochten. Diegenen vooraan zijn dus het eerst binnen. Het station is mooi, groot, ruime overkapping en heeft de grandeur die bijvoorbeeld New York Grand Central Terminal ook heeft. Schitterend.

In het appartement wat bijgekomen. Una en Kurt gingen nog wat boodschappen doen, maar bleven lang weg omdat ze bij toeval in een Moorse optocht kwamen. Balen dat ik er niet bij was, maar Kurt heeft mooie beelden geschoten: kamelen, buikdanseressen en zelfs een karbouw.

Ik deed even mijn ogen dicht, en viel in een korte slaap. Toen ik wakker werd waren ze weer thuis en waren we er klaar voor. La Crema. De verbranding van de kleine en grote poppen. De afsluiting van de Fallas.

We stonden klaar om weg te gaan, toen beneden in de straat een mini vuurwerkshow losbarstte. Kurt was niet meer te houden en rende naar beneden om er nog wat van te zien. Ook die kleine shows zijn heftig, er gaat dan veel de lucht in. Prachtig.

Vervolgen gingen we heerlijk tapas eten in een wat chaotisch barretje. Kurt bestelde nog wat, en de serveerster liep als een kip zonder kop naar buiten, omdat ze dacht dat we daar zaten. Dat soort dingen. We zaten nog niet net, of er klonk buiten zeer veel vuurwerkgeweld. Kurt naar buiten. Prachtig om te zien hoe gepassioneerd en enthousiast hij er over is.

Leon, Peter en Paul hadden contact gezocht en voegden zich bij ons om de Crema mee te maken. De brandweer (Bombers op zijn Valenciaans, Bomberos op zijn Spaans) arriveerde en bekeek de situatie. Waterspuiten werden in houding gebracht, vooral om de bomen nat en vuurvrij te houden. De 'traca' werd opgehangen, helemaal om de beelden heen. Snel maakte ik wat foto en videobeelden. Deze pop stelde een snobistische dandy uit de jaren 20 voor, met een hond erbij en nog wat andere figuren. Om de poppen heen stond siervuurwerk, een meneer was bezig met brandstof en benzine over de poppen heen te gieten. Bizar.

En dan gaat het heel snel. Ze steken de traca aan en je ziet letterlijk hoe ze in vlammen op gaan. Indrukwekkend, maar ook een beetje triest. Hier zit een jaar werk in, hier zit geld in, de afgelopen dagen hebben duizenden mensen deze poppen kunnen bewonderen, en nu is het dan klaar. Er blijft niets van over, zelfs de houten constructies niet. Wat rest, is een hoopje as. Die dus 's nachts weg wordt geschept.

We hebben twee Cremas meegemaakt. Het idee dat er ruim 300 ninots in de fik worden gestoten, is ondenkbaar. Maar het gebeurt. Bij de tweede Crema was een wat luidruchtiger sfeertje, maar dat kwam vooral door een paar dronken studentes die "Boheminan rhapsody" zo verkrachtten dat Freddie Mercury zich omdraaide in zijn graf.

We kwamen aan bij onze straat. Helaas, onze dame was al in rook opgegaan. We maakten wat foto's bij het ashoopje. Een groepje wat langsliep gooide een 'trueno' in de as. Kurt had dat gezien en waarschuwde Una die heel dichtbij stond. Gelukkig ging de trueno niet af, pas veel later toen we in ons appartement zaten. Ik dacht dat het een grapje was, maar het meisje wat bij het gezelschap hoorde zei me dat het geen grapje was en we hard 'bum' zouden horen. Una, die het niet zo op vuurwerk heeft, had dit waarschijnlijk niet overleefd. Eigenlijk moesten we er hard om lachen, en gingen maar gauw het appartement in.

Daar hadden we nog genoeg bier op voorraad. Amstel en San Miguel. Als ik schrijf dat alle blikjes op zijn gegaan, weten de lezers genoeg. Het begon overigens wel serieus: over verwachtingen en passies. Over Kurt's enthousiasme over het vuurwerk, de Mascletà en de Castillo. Over vriendschappen, over de mooie dingen des levens. Daarna werd het wat meliger en 'un poco loco'. Vandaar dat ik stop met schrijven.

Morgen onze laatste dag in Valencia, op de fiets. Overmorgen weer terug. "Ay, dios mio", wat is het snel gegaan....en nu de stad in.

'Para relajarnos un rato' (om nog even te relaxen).