El Castillo: het mooiste siervuurwerk ooit!
Door: Marcel Conté
Blijf op de hoogte en volg Marcel
16 Maart 2014 | Spanje, Valencia
Het is zondag en we zitten al met onze stoeltjes op de Plaza del Ayuntamiento. Dit keer een beetje schuin aan de overkant waar we de eerste middag zaten. Ik heb mijn laptop bij me om mijn blog af te schrijven.
Je moet toch wat als je weer zit te wachten op de Mascletà…het zonnetje schijnt, het is 24 graden. De kerklokken van de Catedral klinken over het plein. Twaalf uur. Nog twee uur en dan barst de symfonie der knallen weer los.
Na een wat onrustige nacht (veel rumoer op straat en al meer vuurwerk, en er werd zelfs even per ongeluk aangebeld), werd ik gisteren wat brakkig wakker. Inmiddels waren Una en Kurt ook al op. We besloten om Yuri al zingend wakker te maken. Hier zal ik niet teveel over uitweiden, de filmbeelden zeggen genoeg. Uiteindelijk waren we allemaal iets minder snel dan gisteren, waardoor we wat later op de Plaza del Ayuntamiento waren. Dus helaas niet helemaal vooraan, maar wel dichtbij.
De tweede Mascletà van de gebroeders Caballer kwam iets minder binnen, maar dat is logisch als je minder dichtbij staat. Toch was het weer fan-tas-tisch! Een schitterend intro, waarbij de knallen als het ware ‘rondzongen’, dat overging in een uitgebreide ritmische symfonie met prachtige mini-explosies in de helderblauwe lucht. Geweldig.
Daarna stonden we in een menselijke file. Voetje voor voetje, langzaam vooruit. En het was warm (ik zag 25 graden op de thermometer staan). Gelukkig is Kurt wat langer, dus konden we hem goed zien in de verte. Ik had mijn camera op statief boven de mensen uitsteken, zo kon ik én wat filmbeelden van deze bizarre menigte schieten én konden Una en Kurt mij goed zien. Het duurde even en het was letterlijk breeduit voortschuiven en niemand door laten, maar uiteindelijk belandden we in een iets rustigere straat.
We gingen direct El Corte Inglés in, om even een sanitaire noodstop te maken. Bij de toiletten was de electronica afdeling, waar ze ook muziekinstrumenten verkochten. Yuri en ik probeerden even een paar piano’s en synthesizers uit, terwijl Kurt bij Una bleef die zich achter in de lange damesrij voor het toilet schaarde. Nog even een korte stop in de Nike store, om naar nieuwe sneakers voor Una te kijken, maar helaas hadden ze haar maat niet meer.
De “paella gigante” zou om 14:30 uur beginnen, maar het was al wat later. Gelukkig maakte dat niet uit. Met megafoons en zeer enthousiast gebaar en geschreeuw werden we als VIPS onthaald! Schitterend. Een plein vol met paëlla-etende mensen, veel lawaai en vertier. En lekker op de grond zitten, tegen de muur aan. Hij smaakte goed! Met heerlijke dikke rijst, kip, konijn en slakjes erin. San Miguel erbij, niets meer aan doen! En de zeker 5 meter grote zwarte paëlla pannen zagen er indrukwekkend uit, ook toen ze ze schoonmaakten.
We liepen terug naar de Calle Denia. Een vertrouwd gezicht: de roodharige dame, de ninot. Het worden een soort ijkpunten: hee, die hebben we eerder gezien. Hee, die nog niet! In onze buurt een kort stukje rondgelopen, straatjes met kraampjes bekeken, en van het zonnetje en de cortado genoten op het terras van Alma Café, een paar straten verderop.
Voordat we de “castillo” gingen bezoeken (de grootste siervuurwerkshow van Europa, en misschien wel uniek in de wereld), kwamen we nog even thuis bij. We keken wat oude hits uit de jaren ’90 op Youtube, zoals het schitterende “Bailando” van Paradisio, een Belgische eurodance-act en raakten al een beetje in een feeststemming voor vanavond.
De castillo vindt plaats bij de drooggelegde rivier Turia. Bij de Pont de Exposició (die later helemaal vrijgemaakt zou worden) verzamelden zich ruim twee uur van te voren al heel veel mensen. Kurt zei dat dat ook echt nodig was, vanwege veiligheid en dergelijke. En daar heb je de mooiste plek om te filmen. Die avond zouden we namelijk met twee camera’s filmen: Kurt de totaalbeelden, ik in close-up.
Maar eerst moest er gegeten worden. We liepen op weg naar de brug langs Restaurante Fuji, een chinees-japans restaurant. Best lekker, dachten we, dus gingen we naar binnen. Of we hadden gereserveerd? Nee, dat niet. Het kon wel, maar dan moesten we voor 22u weg zijn….dat was uiteraard geen probleem.
We lieten ons verrassen in een sushi en hapjes-menu, en dat was bijzonder lekker. En veel! Heerlijk!!!! Chinees eten in Spanje, het blijft apart. Overigens sprak onze ober uitstekend Spaans, en zei hij niet eens ‘glacias’ maar gracias! Ik herinnerde me nog het Chinese restaurant in Sevilla, waar ik bijna 20 jaar geleden voor mijn studie was. Ik had nog nooit Spaans met een Chinees accent gehoord...
Exact om 22:00 uur liepen we de brug over en vonden een plekje achter de hekken die nog moesten worden opgesteld. Er stonden al heel veel statieven klaar, en we vonden onze plek naast vuurwerkliefhebbers uit Rotterdam en Eindhoven. Achter ons zat een grote groep Duitsers, die later nogal interesse in Kurt’s “Zoom H4n” bleken te hebben. Dit kleine apparaatje is een digitale stereorecorder met richtmicrofoons. Speciaal om het geluid goed op te nemen in MP3-formaat van de hoogste kwaliteit. Kurt was dolblij dat hij de zinsnede “an der Festplatte speichern” (opslaan op de harde schijf) kon gebruiken. En eerlijk gezegd, het Duits klonk als een mooi vuurwerksalvo door de lucht na al het Spaans dat we hadden gehoord. Naast Yuri zat een leuke dame uit Venezuela maar haar Engels was niet zo best. Ach, iedereen kwam hier met hetzelfde doel: de castillo beleven.
Om tien voor twaalf stond de hele brug vol. De politie kwam in groten getale aanlopen en –rijden. Motoragenten, ‘bombers’ (brandweerlieden), het Rode Kruis, de “protección civil”. Maar hoe moest het vuurwerk nu beginnen, met al die mensen nog op de brug? Geen zorgen, zei Kurt me, de politie veegt zo de hele brug schoon. Inmiddels zaten mensen voor ons en moesten we ons statief vasthouden. Maar inderdaad, na een paar minuten liep de brug massaal leeg. Hoe was het mogelijk, zei ik tegen Kurt. Met de blik van een ervaren castillo-ganger glimlachte hij alleen maar en knikte bevestigend.
Uiteindelijk begon het vuurwerk pas om vijf over 1. De sfeer was uiterst goed, al hadden er nog wel wat mensen geprotesteerd toen ze de brug moesten verlaten. Maar nu ging het dan gebeuren. De camera’s stonden klaar, op ‘vuurwerk-stand’, het scherp-stelpunt op oneindig en de Zoom H4n was er ook klaar voor.
En toen....het was het 3 uur wachten meer dan waard. Prachtig, bombastisch, overweldigend. Kleuren, vuurwerkwaaiers die door elkaar heen gingen, soms bijna weer net als de Mascletà in een bepaald ritme. Vuurwerk vulde de hele hemel, van links naar rechts, van onder naar boven. Zoals onze Rotterdamse vriend naast Kurt zei: “Ik ging helemaal uit mijn ster”.
Maar er moest ook nog een persoonlijk hoogtepunt komen: de ‘traca’ van 50 meter die Yuri, Kurt en ik de dag ervoor hadden gekocht. We liepen het park in, nu met onze nieuwe Eindhovense en Rotterdamse vuurwerkvrienden. De traca werd uitgelegd, in een halve cirkel.
Camera’s klaar? Check. Geluid klaar? Check. Onder de brug waar het lekker zou galmen. En dat deed het. Zeven hemelse pyro-seconden…
Op de terugweg nog een typische snack, de buñuelo en de churro gekocht. Churros heb je in Nederland ook, de buñuelo kende ik nog niet. Soort oliebol. Die hebben we nog even lekker verorberd in ons appartement, met daarbij een Amstel en een Corona. En toen was het alweer 3:30 uur. Tijd om te slapen.
Het is nu half 1. Om me heen ‘pipa’-etende Spanjaarden (die zonnebloempitjes die ze weer uitspugen). Het geritsel van hun zakjes klinkt bijna net zo hard als het Spaanse gekwetter om ons heen. Het zonnetje schijnt heftig, en het ontbijt van de Café & Té smaakte heerlijk.
De laptop gaat nu uit. Laat die Mascletà maar komen!
Je moet toch wat als je weer zit te wachten op de Mascletà…het zonnetje schijnt, het is 24 graden. De kerklokken van de Catedral klinken over het plein. Twaalf uur. Nog twee uur en dan barst de symfonie der knallen weer los.
Na een wat onrustige nacht (veel rumoer op straat en al meer vuurwerk, en er werd zelfs even per ongeluk aangebeld), werd ik gisteren wat brakkig wakker. Inmiddels waren Una en Kurt ook al op. We besloten om Yuri al zingend wakker te maken. Hier zal ik niet teveel over uitweiden, de filmbeelden zeggen genoeg. Uiteindelijk waren we allemaal iets minder snel dan gisteren, waardoor we wat later op de Plaza del Ayuntamiento waren. Dus helaas niet helemaal vooraan, maar wel dichtbij.
De tweede Mascletà van de gebroeders Caballer kwam iets minder binnen, maar dat is logisch als je minder dichtbij staat. Toch was het weer fan-tas-tisch! Een schitterend intro, waarbij de knallen als het ware ‘rondzongen’, dat overging in een uitgebreide ritmische symfonie met prachtige mini-explosies in de helderblauwe lucht. Geweldig.
Daarna stonden we in een menselijke file. Voetje voor voetje, langzaam vooruit. En het was warm (ik zag 25 graden op de thermometer staan). Gelukkig is Kurt wat langer, dus konden we hem goed zien in de verte. Ik had mijn camera op statief boven de mensen uitsteken, zo kon ik én wat filmbeelden van deze bizarre menigte schieten én konden Una en Kurt mij goed zien. Het duurde even en het was letterlijk breeduit voortschuiven en niemand door laten, maar uiteindelijk belandden we in een iets rustigere straat.
We gingen direct El Corte Inglés in, om even een sanitaire noodstop te maken. Bij de toiletten was de electronica afdeling, waar ze ook muziekinstrumenten verkochten. Yuri en ik probeerden even een paar piano’s en synthesizers uit, terwijl Kurt bij Una bleef die zich achter in de lange damesrij voor het toilet schaarde. Nog even een korte stop in de Nike store, om naar nieuwe sneakers voor Una te kijken, maar helaas hadden ze haar maat niet meer.
De “paella gigante” zou om 14:30 uur beginnen, maar het was al wat later. Gelukkig maakte dat niet uit. Met megafoons en zeer enthousiast gebaar en geschreeuw werden we als VIPS onthaald! Schitterend. Een plein vol met paëlla-etende mensen, veel lawaai en vertier. En lekker op de grond zitten, tegen de muur aan. Hij smaakte goed! Met heerlijke dikke rijst, kip, konijn en slakjes erin. San Miguel erbij, niets meer aan doen! En de zeker 5 meter grote zwarte paëlla pannen zagen er indrukwekkend uit, ook toen ze ze schoonmaakten.
We liepen terug naar de Calle Denia. Een vertrouwd gezicht: de roodharige dame, de ninot. Het worden een soort ijkpunten: hee, die hebben we eerder gezien. Hee, die nog niet! In onze buurt een kort stukje rondgelopen, straatjes met kraampjes bekeken, en van het zonnetje en de cortado genoten op het terras van Alma Café, een paar straten verderop.
Voordat we de “castillo” gingen bezoeken (de grootste siervuurwerkshow van Europa, en misschien wel uniek in de wereld), kwamen we nog even thuis bij. We keken wat oude hits uit de jaren ’90 op Youtube, zoals het schitterende “Bailando” van Paradisio, een Belgische eurodance-act en raakten al een beetje in een feeststemming voor vanavond.
De castillo vindt plaats bij de drooggelegde rivier Turia. Bij de Pont de Exposició (die later helemaal vrijgemaakt zou worden) verzamelden zich ruim twee uur van te voren al heel veel mensen. Kurt zei dat dat ook echt nodig was, vanwege veiligheid en dergelijke. En daar heb je de mooiste plek om te filmen. Die avond zouden we namelijk met twee camera’s filmen: Kurt de totaalbeelden, ik in close-up.
Maar eerst moest er gegeten worden. We liepen op weg naar de brug langs Restaurante Fuji, een chinees-japans restaurant. Best lekker, dachten we, dus gingen we naar binnen. Of we hadden gereserveerd? Nee, dat niet. Het kon wel, maar dan moesten we voor 22u weg zijn….dat was uiteraard geen probleem.
We lieten ons verrassen in een sushi en hapjes-menu, en dat was bijzonder lekker. En veel! Heerlijk!!!! Chinees eten in Spanje, het blijft apart. Overigens sprak onze ober uitstekend Spaans, en zei hij niet eens ‘glacias’ maar gracias! Ik herinnerde me nog het Chinese restaurant in Sevilla, waar ik bijna 20 jaar geleden voor mijn studie was. Ik had nog nooit Spaans met een Chinees accent gehoord...
Exact om 22:00 uur liepen we de brug over en vonden een plekje achter de hekken die nog moesten worden opgesteld. Er stonden al heel veel statieven klaar, en we vonden onze plek naast vuurwerkliefhebbers uit Rotterdam en Eindhoven. Achter ons zat een grote groep Duitsers, die later nogal interesse in Kurt’s “Zoom H4n” bleken te hebben. Dit kleine apparaatje is een digitale stereorecorder met richtmicrofoons. Speciaal om het geluid goed op te nemen in MP3-formaat van de hoogste kwaliteit. Kurt was dolblij dat hij de zinsnede “an der Festplatte speichern” (opslaan op de harde schijf) kon gebruiken. En eerlijk gezegd, het Duits klonk als een mooi vuurwerksalvo door de lucht na al het Spaans dat we hadden gehoord. Naast Yuri zat een leuke dame uit Venezuela maar haar Engels was niet zo best. Ach, iedereen kwam hier met hetzelfde doel: de castillo beleven.
Om tien voor twaalf stond de hele brug vol. De politie kwam in groten getale aanlopen en –rijden. Motoragenten, ‘bombers’ (brandweerlieden), het Rode Kruis, de “protección civil”. Maar hoe moest het vuurwerk nu beginnen, met al die mensen nog op de brug? Geen zorgen, zei Kurt me, de politie veegt zo de hele brug schoon. Inmiddels zaten mensen voor ons en moesten we ons statief vasthouden. Maar inderdaad, na een paar minuten liep de brug massaal leeg. Hoe was het mogelijk, zei ik tegen Kurt. Met de blik van een ervaren castillo-ganger glimlachte hij alleen maar en knikte bevestigend.
Uiteindelijk begon het vuurwerk pas om vijf over 1. De sfeer was uiterst goed, al hadden er nog wel wat mensen geprotesteerd toen ze de brug moesten verlaten. Maar nu ging het dan gebeuren. De camera’s stonden klaar, op ‘vuurwerk-stand’, het scherp-stelpunt op oneindig en de Zoom H4n was er ook klaar voor.
En toen....het was het 3 uur wachten meer dan waard. Prachtig, bombastisch, overweldigend. Kleuren, vuurwerkwaaiers die door elkaar heen gingen, soms bijna weer net als de Mascletà in een bepaald ritme. Vuurwerk vulde de hele hemel, van links naar rechts, van onder naar boven. Zoals onze Rotterdamse vriend naast Kurt zei: “Ik ging helemaal uit mijn ster”.
Maar er moest ook nog een persoonlijk hoogtepunt komen: de ‘traca’ van 50 meter die Yuri, Kurt en ik de dag ervoor hadden gekocht. We liepen het park in, nu met onze nieuwe Eindhovense en Rotterdamse vuurwerkvrienden. De traca werd uitgelegd, in een halve cirkel.
Camera’s klaar? Check. Geluid klaar? Check. Onder de brug waar het lekker zou galmen. En dat deed het. Zeven hemelse pyro-seconden…
Op de terugweg nog een typische snack, de buñuelo en de churro gekocht. Churros heb je in Nederland ook, de buñuelo kende ik nog niet. Soort oliebol. Die hebben we nog even lekker verorberd in ons appartement, met daarbij een Amstel en een Corona. En toen was het alweer 3:30 uur. Tijd om te slapen.
Het is nu half 1. Om me heen ‘pipa’-etende Spanjaarden (die zonnebloempitjes die ze weer uitspugen). Het geritsel van hun zakjes klinkt bijna net zo hard als het Spaanse gekwetter om ons heen. Het zonnetje schijnt heftig, en het ontbijt van de Café & Té smaakte heerlijk.
De laptop gaat nu uit. Laat die Mascletà maar komen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
