Mascletà, live op Valenciaanse tv en 'correfoc'!
Door: Marcel Conté
Blijf op de hoogte en volg Marcel
15 Maart 2014 | Spanje, Valencia
Tsja. Hoe omschrijf je de "Mascletà"? Hoe omschrijf je iets wat er letterlijk zo inknalt dat je na de Grand Finale sprakeloos staat? Laat ik het proberen, maar wat mijn reisgenoten al tegen me zeiden: je MOET er bij zijn geweest om te voelen, om letterlijk te voelen, wat een mascletà is....
Na een heerlijk ontbijt, met liefde afgehaald door Una en Kurt bij de Panaria, waren we er klaar voor. Voor mij de eerste keer, dus des te spannender.
We wilden er rond 12 uur zijn. Twee uur van te voren, en dat bleek meer dan keihard nodig. Zo heel langzaam stroomden de straten rondom de Plaza del Ayuntamiento vol. Vandaag zou dan eindelijk de Mascletà plaatsvinden. Ik had geen idee wat me te wachten stond.
We installeerden ons helemaal vooraan, met onze eigen meegebrachte camping- en visserstoeltjes. Het zonnetje scheen heerlijk, de thermometer wees 21 graden aan. Naast mij zat een bijzonder aardig Spaans stel. Hij, José Angel, was al met pensioen, had lang in Madrid gewoond, en woonde nu een alweer een tijdje in Valencia. Ze waren allebei lid van een "Falla" vereniging. Elke vereniging heeft dus zijn eigen 'ninot' (die hoge poppen die later in brand worden gestoken). Soms wel 10 per wijk.
José Angel legde me van alles uit over de Fallas, hoe het werkte. En gaf me tips : "Je mond een beetje open houden als het echt losbarst". Dit had ik al van Kurt gehoord, maar toch aardig van hem. Zijn vrouw glimlachte veel, maar nam niet echt deel aan het gesprek.
Elke keer hoorde ik wat leuke weetjes. Zo kun je de balkons huren, boven het plein, zodat je het van bovenaf mee kunt maken. En legde hij me uit wie de burgemeester (alcalde) van Valencia was, en dat ze een rode jurk droeg en straks op het balkon zou verschijnen. Er ontstond een leuk gesprek en uiteindelijk spraken we af dat we contact zouden maken via Facebook (en dat voor een gepensioneerde). Geweldig.
En het werd nog mooier. Kennelijk vielen we op, want er kwam ineens iemand naar ons toe die van de lokale Valenciaanse zender Levante TV bleek te zijn. Waar we vandaan kwamen? "Holanda". Of we Spaans spraken, waarop ik dan maar het woord nam. Een aardige geblondeerde presentatice (Silvia Tomás, zo bleek later) begon in rap Spaans tegen me. Of het de eerste keer was. Jazeker. En of we mee wilden werken aan een interview. Kwam het door onze blauwe petjes die uitgedeeld waren door de 'pirotechnicus' Elite (die het vuurwerk verzorgde)? Kwam het omdat we toch een uitbundig en gemêleerd gezelschap waren en helemaal vooraan stonden? Wie weet.
In elk geval: een half uur later waren we LIVE op de Valenciaanse tv. Het was een kort interview, waarin de presentatrice me een aantal korte vragen stelde, waarop ik dan maar in mijn beste Spaans antwoordde (het was een tijd geleden). De vraag: wat hebben je Hollandse vrienden je verteld over de Fallas? "Dat je dat in je leven zeker moet hebben meegemaakt."
Daarna draaide de camera richting Una en Kurt, en gaf Kurt nog een mooi interview in het Engels. Silvia raakte helemaal enthousiast van ons! Ze herhaalde in Valenciaans (een vorm van het Catalaans) nog eens wat er zo geweldig is aan de Fallas. De muziek, de sfeer, het vuurwerk, de folklore, etcetera....ze bedankte haar 'buitenlandse vrienden' voor het gesprek, en vanavond hebben we het terug kunnen kijken via internet. Ongelooflijk....
En toen was het kwart voor twee. Je krijgt eerst een 'salute', een waarschuwing dat het zo gaat beginnen. Een wat oudere man met een enorme neus die schuin achter ons stond, legde met dat uit. Twee 'waarschuwingen' en dan kon het spektakel beginnen.
En die muziek voordat het letterlijk gaat knallen. Uiteraard de klassieker "Valencia", maar meer van die folkloristische opzwepende mars-muziek. Wat later: een tweede 'salute'. Ik vroeg Una of het straks net zo hard zou klinken als deze knal. Ze glimlachte alleen maar. Ik wist al genoeg.
En toen was het zover. Iets voor 14:00 uur. We hoorden een stem: "Laat de Mascletà beginnen".
En wat er hierna gebeurde kan ik moeilijk omschrijven. Het is zo heftig, zo ongelooflijk dat je eigenlijk stokstijf staat. Een ritmisch geknal, met een duidelijke opbouw. Het gaat rond, er is rook, heel veel rook, bijna mist, bijna of je op een oorlogsveld staat, maar dan positief met een enorme ontlading aan energie. Net als je denkt dat het klaar is (na een iets rustiger middenstukje) gaan de Spanjaarden nog even door. En hoe...de finale, ik zal het nooit meer vergeten. Mijn oren 'jeukten' bijna van het knalvolume. Het is geen vuurwerk, het zijn geen knallen, het zijn ritmische stoten van lawaaigeweld, maar dan gecontroleerd met accenten. Het gaat echt ergens over! Met een bijzonder climaxaal einde was de Mascletà ten einde.
Ik stond echt letterlijk even stil, keek Kurt aan en ik denk dat hij hetzelfde voelde, ook al was het zijn 5e keer.
Het publiek was in extase, uitzinnig, stond te springen, te klappen, te dansen. Ik bedankte José Angel en zijn vrouw voor hun gezelschap. Nog vol ongeloof liep ik met mijn reisgenoten mee, weg van deze bijna SF-film achtige setting. De rook trok langzaam weer op en op natuurlijke wijze verspreidde de enorme menigte (hoeveel mensen waren hier eigenlijk???) zich.
We maakten een prachtige wandeling door de stad naar het Turia park, aan de drooggelegde rivierbedding. Hier kwamen we even bij met tapas, bocadillos en cervezas. Inmiddels was het al tegen half vier, dus lunchtijd! We genoten van de manchego kaas, de vegetal sandwiches en mosselen, coquilles en tonijnsalade. Heerlijk.
Onderweg terug naar huis deden we nog wat boodschappen. We vroegen aan de kassière of we terug door de winkel mochten, want ons appartement lag aan die kant. Anders moesten we omlopen. Een vrouwelijke beveiligingsmedewerker met een tattoo in haar nek liep met ons de hele supermarkt mee terug.
Hoe groot was onze vreugde toen we zagen dat de 'pirotecnia' winkel open was! Het kind in Yuri, Kurt en mij kwam boven. We MOESTEN een traca (te vergelijken met een zevenklapper, maar dan veel heftiger en eentje van 50 meter....) kopen. En zo geschiedde. Yuri werd vastgelegd op Facebook, met in zijn handen de traca "estilo Valenciana" (valencia-style). Morgen gaan we 'm afsteken in het Turiapark.
Om de hoek bij de "Denia Flats" stopten we om naar de 'ninot' te kijken die opgetakeld werd. Een dappere man liet zich daarna ook omhoog takelen om nog wat dingen bij te werken, zagen, verven. Gewoon omdat de pop (een roodharige dame) perfect moest zijn. We keken onze ogen uit. Hij kreeg een applaus toen de klus was geklaard. Later maakten we vanaf ons balkon nog foto's van deze ninot.
Eer we weer terug waren in het appartement was het alweer tegen zes uur. We relaxten wat en keken naar het interview op Levante TV en deelden de link uiteraard via de social media. Iedereen mocht weten dat we op de Valenciaanse tv waren geweest!
Iets na half acht gingen we op zoek naar het plein waar de "correfoc" werd gehouden. Correr is rennen, foc is vuur. Rennen voor vuur, niet helemaal duidelijk hoe het zat. We konden nog niet terecht in een Italiaans restaurant vlakbij het plein, pas vanaf half negen. Dus maar gereserveerd en een kort rondje langs verschillende prachtige ninots gedaan.
Daarna lekker pizzaatje gescoord, camera's geïnstalleerd en de correfoc bekeken. Ook weer iets heel aparts. Volwassen mannen en vrouwen hebben in hun hand, of op hun hoofd, een soort slangen waar vuurwerk uit komt (compleet met gegil en gefluit). Hier rennen ze mee rond, hand in hand met (hun) kinderen, begeleid door een soort Keltische muziek. Mooie videobeelden geschoten!
Op zoek naar een 'wijk-mascletà' (die je dus ook hebt naast de grote van 14u), zagen we nog een klein vuurwerkwedstrijdje, waarbij een meneer als een soort regisseur iedereen opzweepte om het vuurwerk af te steken. Leuk om te zien.
De Mascletà hebben we helaas niet gevonden, maar er was zoveel vandaag, dat we toch voldaan en onder de indruk waren. En dus terug naar ons appartement aan de Calle Denia, waar we lekker relaxten en bijkwamen.
En nu is het weer te laat, maar ik kan het nu eenmaal niet laten om te bloggen. Hasta mañana!
Na een heerlijk ontbijt, met liefde afgehaald door Una en Kurt bij de Panaria, waren we er klaar voor. Voor mij de eerste keer, dus des te spannender.
We wilden er rond 12 uur zijn. Twee uur van te voren, en dat bleek meer dan keihard nodig. Zo heel langzaam stroomden de straten rondom de Plaza del Ayuntamiento vol. Vandaag zou dan eindelijk de Mascletà plaatsvinden. Ik had geen idee wat me te wachten stond.
We installeerden ons helemaal vooraan, met onze eigen meegebrachte camping- en visserstoeltjes. Het zonnetje scheen heerlijk, de thermometer wees 21 graden aan. Naast mij zat een bijzonder aardig Spaans stel. Hij, José Angel, was al met pensioen, had lang in Madrid gewoond, en woonde nu een alweer een tijdje in Valencia. Ze waren allebei lid van een "Falla" vereniging. Elke vereniging heeft dus zijn eigen 'ninot' (die hoge poppen die later in brand worden gestoken). Soms wel 10 per wijk.
José Angel legde me van alles uit over de Fallas, hoe het werkte. En gaf me tips : "Je mond een beetje open houden als het echt losbarst". Dit had ik al van Kurt gehoord, maar toch aardig van hem. Zijn vrouw glimlachte veel, maar nam niet echt deel aan het gesprek.
Elke keer hoorde ik wat leuke weetjes. Zo kun je de balkons huren, boven het plein, zodat je het van bovenaf mee kunt maken. En legde hij me uit wie de burgemeester (alcalde) van Valencia was, en dat ze een rode jurk droeg en straks op het balkon zou verschijnen. Er ontstond een leuk gesprek en uiteindelijk spraken we af dat we contact zouden maken via Facebook (en dat voor een gepensioneerde). Geweldig.
En het werd nog mooier. Kennelijk vielen we op, want er kwam ineens iemand naar ons toe die van de lokale Valenciaanse zender Levante TV bleek te zijn. Waar we vandaan kwamen? "Holanda". Of we Spaans spraken, waarop ik dan maar het woord nam. Een aardige geblondeerde presentatice (Silvia Tomás, zo bleek later) begon in rap Spaans tegen me. Of het de eerste keer was. Jazeker. En of we mee wilden werken aan een interview. Kwam het door onze blauwe petjes die uitgedeeld waren door de 'pirotechnicus' Elite (die het vuurwerk verzorgde)? Kwam het omdat we toch een uitbundig en gemêleerd gezelschap waren en helemaal vooraan stonden? Wie weet.
In elk geval: een half uur later waren we LIVE op de Valenciaanse tv. Het was een kort interview, waarin de presentatrice me een aantal korte vragen stelde, waarop ik dan maar in mijn beste Spaans antwoordde (het was een tijd geleden). De vraag: wat hebben je Hollandse vrienden je verteld over de Fallas? "Dat je dat in je leven zeker moet hebben meegemaakt."
Daarna draaide de camera richting Una en Kurt, en gaf Kurt nog een mooi interview in het Engels. Silvia raakte helemaal enthousiast van ons! Ze herhaalde in Valenciaans (een vorm van het Catalaans) nog eens wat er zo geweldig is aan de Fallas. De muziek, de sfeer, het vuurwerk, de folklore, etcetera....ze bedankte haar 'buitenlandse vrienden' voor het gesprek, en vanavond hebben we het terug kunnen kijken via internet. Ongelooflijk....
En toen was het kwart voor twee. Je krijgt eerst een 'salute', een waarschuwing dat het zo gaat beginnen. Een wat oudere man met een enorme neus die schuin achter ons stond, legde met dat uit. Twee 'waarschuwingen' en dan kon het spektakel beginnen.
En die muziek voordat het letterlijk gaat knallen. Uiteraard de klassieker "Valencia", maar meer van die folkloristische opzwepende mars-muziek. Wat later: een tweede 'salute'. Ik vroeg Una of het straks net zo hard zou klinken als deze knal. Ze glimlachte alleen maar. Ik wist al genoeg.
En toen was het zover. Iets voor 14:00 uur. We hoorden een stem: "Laat de Mascletà beginnen".
En wat er hierna gebeurde kan ik moeilijk omschrijven. Het is zo heftig, zo ongelooflijk dat je eigenlijk stokstijf staat. Een ritmisch geknal, met een duidelijke opbouw. Het gaat rond, er is rook, heel veel rook, bijna mist, bijna of je op een oorlogsveld staat, maar dan positief met een enorme ontlading aan energie. Net als je denkt dat het klaar is (na een iets rustiger middenstukje) gaan de Spanjaarden nog even door. En hoe...de finale, ik zal het nooit meer vergeten. Mijn oren 'jeukten' bijna van het knalvolume. Het is geen vuurwerk, het zijn geen knallen, het zijn ritmische stoten van lawaaigeweld, maar dan gecontroleerd met accenten. Het gaat echt ergens over! Met een bijzonder climaxaal einde was de Mascletà ten einde.
Ik stond echt letterlijk even stil, keek Kurt aan en ik denk dat hij hetzelfde voelde, ook al was het zijn 5e keer.
Het publiek was in extase, uitzinnig, stond te springen, te klappen, te dansen. Ik bedankte José Angel en zijn vrouw voor hun gezelschap. Nog vol ongeloof liep ik met mijn reisgenoten mee, weg van deze bijna SF-film achtige setting. De rook trok langzaam weer op en op natuurlijke wijze verspreidde de enorme menigte (hoeveel mensen waren hier eigenlijk???) zich.
We maakten een prachtige wandeling door de stad naar het Turia park, aan de drooggelegde rivierbedding. Hier kwamen we even bij met tapas, bocadillos en cervezas. Inmiddels was het al tegen half vier, dus lunchtijd! We genoten van de manchego kaas, de vegetal sandwiches en mosselen, coquilles en tonijnsalade. Heerlijk.
Onderweg terug naar huis deden we nog wat boodschappen. We vroegen aan de kassière of we terug door de winkel mochten, want ons appartement lag aan die kant. Anders moesten we omlopen. Een vrouwelijke beveiligingsmedewerker met een tattoo in haar nek liep met ons de hele supermarkt mee terug.
Hoe groot was onze vreugde toen we zagen dat de 'pirotecnia' winkel open was! Het kind in Yuri, Kurt en mij kwam boven. We MOESTEN een traca (te vergelijken met een zevenklapper, maar dan veel heftiger en eentje van 50 meter....) kopen. En zo geschiedde. Yuri werd vastgelegd op Facebook, met in zijn handen de traca "estilo Valenciana" (valencia-style). Morgen gaan we 'm afsteken in het Turiapark.
Om de hoek bij de "Denia Flats" stopten we om naar de 'ninot' te kijken die opgetakeld werd. Een dappere man liet zich daarna ook omhoog takelen om nog wat dingen bij te werken, zagen, verven. Gewoon omdat de pop (een roodharige dame) perfect moest zijn. We keken onze ogen uit. Hij kreeg een applaus toen de klus was geklaard. Later maakten we vanaf ons balkon nog foto's van deze ninot.
Eer we weer terug waren in het appartement was het alweer tegen zes uur. We relaxten wat en keken naar het interview op Levante TV en deelden de link uiteraard via de social media. Iedereen mocht weten dat we op de Valenciaanse tv waren geweest!
Iets na half acht gingen we op zoek naar het plein waar de "correfoc" werd gehouden. Correr is rennen, foc is vuur. Rennen voor vuur, niet helemaal duidelijk hoe het zat. We konden nog niet terecht in een Italiaans restaurant vlakbij het plein, pas vanaf half negen. Dus maar gereserveerd en een kort rondje langs verschillende prachtige ninots gedaan.
Daarna lekker pizzaatje gescoord, camera's geïnstalleerd en de correfoc bekeken. Ook weer iets heel aparts. Volwassen mannen en vrouwen hebben in hun hand, of op hun hoofd, een soort slangen waar vuurwerk uit komt (compleet met gegil en gefluit). Hier rennen ze mee rond, hand in hand met (hun) kinderen, begeleid door een soort Keltische muziek. Mooie videobeelden geschoten!
Op zoek naar een 'wijk-mascletà' (die je dus ook hebt naast de grote van 14u), zagen we nog een klein vuurwerkwedstrijdje, waarbij een meneer als een soort regisseur iedereen opzweepte om het vuurwerk af te steken. Leuk om te zien.
De Mascletà hebben we helaas niet gevonden, maar er was zoveel vandaag, dat we toch voldaan en onder de indruk waren. En dus terug naar ons appartement aan de Calle Denia, waar we lekker relaxten en bijkwamen.
En nu is het weer te laat, maar ik kan het nu eenmaal niet laten om te bloggen. Hasta mañana!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
