Bijkomen op Bali....

Bali, de warmste plek tot nu toe. Mijn uitzicht vanaf het balkon van het Parigata resort is prachtig (zie foto), maar het is zo klef-warm, dat mijn bril (en mijn cameralens) beslaat als ik mijn hotelkamer uit ga! En dat terwijl de airco op 22 staat, niet eens zo koud dus! Het beloven een paar relax-dagen te worden, hier op dit mooie eiland.

Na Malang ging een deel van de groep 's nachts al weg om de zonsopgang op de Bromo vulkaan te zien. Wij hebben besloten om het niet te doen. Een lastige keuze, maar uiteindelijk wel de beste. De twee busreis-dagen erna waren tamelijk zwaar en ook al kunnen we nu heerlijk uitrusten, je wil toch ook wel een beetje mens blijven. Margot was er al geweest, mijn moeder en ik zagen het niet zitten, en Leon maakte het niet uit.

Wij konden dus "uitslapen" tot half zeven. Koffer ingepakt, en voor de deur gezet (die wordt dan naar de bus gebracht) en heerlijk ontbeten in het hotel. Daarna nog een leuk tempeltje en mooie hoge beelden (zie foto) gezien, leuke foto's gemaakt, o.a. met onze reisleider Max. Een geweldige kerel, hij weet heel veel, maar is zo enthousiast en gedreven en meelevend, prachtig. Echt zeer prettig om met hem te reizen.

Na de stop was het nog zo'n 2 uur rijden naar de koffie-break, waar we de rest van de groep ontmoetten. Ze zagen er redelijk wakker uit. Verhalen werden uitgewisseld, foto's bekeken, en we konden verder. Op naar Kalibaru, onze laatste stop op Java. Hier sliepen we in cottages aan een riviertje met veel groen, alsof je bijna in de jungle zat. Helaas geen airco, maar een fan, maar eigenlijk hoorde dat ook gewoon zo. Net als alle nachtgeluiden (krekels, insecten, etc), de gekko's ("tsjik-tsjaks") die overal zaten, de grote mieren die rondliepen, gelukkig buiten. En de tokeh die 's nachts te horen was. Heb deze zelf niet gehoord, maar kon me het geluid wel voorstellen (ook uit de verhalen van mijn vader).

De volgende dag, gisteren, was het zwaarst. Veel in de bus gezeten.

De ochtend begon met weer een hoogtepunt: het kindertehuis van Ibu Harnik. Zij runt daar koffieplantages, rijstvelden, en andere kruiden, om de weeskindjes te helpen. Ontroerend, we werden door een comité welkom geheten. We kregen van alles te proeven en een persoonlijke rondleiding van mevrouw Harnik (haar vader was een zoon van een Friese dominee), die goed Nederlands sprak. Koffie, peper, cacao, kruiden, en pandanrijst, we kregen prachtige demonstraties en konden alles van dichtbij bewonderen. Tot slot maakten de kinderen allerlei kettingen, en bloemen van de palmbladeren voor ons en kregen we een dansvoorstelling van ze. En dronken we koffie met gebakken pisang. Heerlijk, en zo mooi te zien, dat deze mevrouw zich zo inzet!

Uiteindelijk pas om 16u (uur later hier op Bali) geluncht. Daar hebben we Max, de chauffeur en zijn bijrijder bedankt. Ontroerend hoe de drie iedereen de hand gingen schudden en hoe Max een korte speech hield, met de andere twee, waarbij hij alles vertaalde uit het Indonesisch naar het Nederlands.

Toen was het nog zeker twee uur rijden, en rond half negen Bali tijd kwamen we hier aan bij het hotel.

Vandaag is een dagje voor onszelf. Margot en Leon liggen aan het zwembad, mams is de stad in, en ik ga zo ook even een rondje doen. Eerst een lekker koud watertje. Groeten uit Sanur, Bali!!!